Σπήλαιο των νερών Νο3 - Έχει κι άλλο τελικά;
Δεν είναι λίγες οι φορές αυτές όπου στιγμιαία, ξεχνάς που βρίσκεσαι και τι κάνεις... Κουνάς ίσως το κεφάλι δεξιά και αριστερά για να "επανέλθεις" και να συνειδητοποιήσεις που βρίσκεσαι. Κάπως έτσι ένοιωσα όταν σκυμμένος μέσα στο σκοτάδι άκουγα τα νερά γύρω μου να τρέχουν. Κάπως έτσι νοιώσαμε όλοι με την ομάδα της cyberότσαρκας όταν στις 14-02-2008, επισκεφθήκαμε για 5η συνολικά φορά το σπήλαιο των Νερών (για την αρθρογραφία, στη σελίδα είναι η 3η φορά που θίγουμε το θέμα αυτού του σπηλαίου). Η αλήθεια είναι πως σε κάθε επίσκεψή μας στο σπήλαιο, ήμασταν πολύ πιο ξεψαρωμένοι και πολύ πιο έτοιμοι, τόσο από ψυχολογικής αλλά και από πλευράς εξοπλισμού και ρουχισμού, σε σχέση με την προηγούμενη. Γι'αυτό και σε αυτήν την εξόρμηση φτάσαμε στο τέλος του σπηλαίου ή αν θέλετε, στο τελευταίο σημείο όπου ένας απλός εξερευνητής (σχετικά θαρραλέος βέβαια) μπορεί να προσεγγίσει.
Ξεκινώντας με αρκετή όρεξη την υπόγεια περιήγησή μας, φτάσαμε σχετικά γρήγορα στο σημείο όπου σταματήσαμε, πρόπερσι το καλοκαίρι. Εκεί αποφασίσαμε αυτήν την φορά να συνεχίσουμε. Είναι το πρώτο σημείο όπου το σπήλαιο "αγριεύει". Σύρσιμο γύρω στα 15-20 μέτρα στο αμμώδες και υγρό έδαφος, καθώς ο βράχος που βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας, δεν αφήνει περιθώριο ούτε καν για περπάτημα στα γόνατα. Όταν μετά από αυτόν τον βράχο ο χώρος λίγο ανοίγει, το σκηνικό αλλάζει.
Και εκεί που νομίζαμε ότι η εξερεύνηση μας τελειώνει διότι είχε μια λιμνούλα σχηματισμένη μπροστά μας, πήραμε την απόφαση να γίνουμε λίγο παραπάνω μούσκεμα και συνεχίσαμε.Εφόσον περάσαμε την λιμνούλα διαπιστώσαμε ότι μπροστά μας είχαμε άλλα 10 μέτρα περίπου σύρσιμο.
Στο σημείο που μπορέσαμε και σηκωθήκαμε ξανά στα γόνατα στα 2 μέτρα περίπου δεξιά μας υπήρχε μια εσοχή όπου έρποντας βγαίνεις σε έναν αδιέξοδο θάλαμο με ένα μικρό καταρράκτη.Βγαίνοντας από αυτό το μέρος συνεχίσαμε να προχωράμε με τα γόνατα πάλι μέσα από νερά και φτάσαμε στο "τέλος" του σπηλαίου.Σε εκείνο το σημείο μπορεί και να είναι το πιο όμορφό μέρος του σπηλαίου όπου ένας μικρός καταρράκτης καταλήγει σε μια λίμνη.
Βέβαια δεν ξέρουμε αν αυτό πραγματικά είναι το τέλος γιατί από εκεί και πέρα ίσως με επαγγελματικά μέσα -σπηλαιοκαταδύσεις κλπ- να υπάρχει κάτι παραπάνω.
Το θέμα με το σπήλαιο και μία νέα εξόρμηση εκεί, είχε αναθερμανθεί τον τελευταίο καιρό καθώς θέλαμε να εξετάσουμε τι συμβαίνει σε αυτό, τον χειμώνα. Είχαμε ακούσει ότι το σπήλαιο ονομάζεται "σπήλαιο των νερών" γιατί τον χειμώνα γεμίζει με νερά. Αυτά τα... "νερά" πήγαμε και εμείς λοιπόν να βρούμε. Λίγο-πολύ βέβαια όλα τα σπήλαια έχουν το υγρό στοιχείο μέσα τους αλλά το συγκεκριμένο σπήλαιο αποτελεί ένα σύμπλεγμα από υπόγεια ρυάκια, λιμνούλες και καταρράκτες που ενθουσιάζουν και δημιουργούν ένα πολύ όμορφο σκηνικό. Η μόνη αίσθηση που λειτουργεί μέσα στο σπήλαιο (αν αφαιρέσουμε βέβαια την όραση από την ύπαρξη των φακών) είναι η ακοή, καθώς τα νερά που τρέχουν άφθονα σε συνδυασμό με τον κλειστό χώρο του σπηλαίου, παράγουν έναν ήχο μοναδικό για το ανθρώπινο αυτί.
Βρισκόμενοι μέσα στο σπήλαιο σκεφτόμασταν πως το να αποτυπώσουμε τόσο οπτικά όσο και διηγητικά στην ιστοσελίδα αυτό που ζούμε και ότι θα είναι κάτι το πολύ δύσκολο. Οπτικά, γιατί αυτό που βλέπουμε εμείς εκεί, είναι κάτι πολύ πιο σκοτεινό και "άγριο" απ'ότι στις φωτογραφίες και διηγητικά, γιατί αυτό που βιώνεις, έχοντας προχωρήσει 300 περίπου μέτρα μέσα στο σπήλαιο, δεν είναι κάτι που περιγράφεται. Και αυτό γιατί δεν πρόκειται ούτε για έναν περίπατο στο βουνό αλλά ούτε και για μία κατάδυση στην θάλασσα. Δεν υποτιμούμε καθόλου ούτε το βουνό αλλά ούτε και την θάλασσα, απλά θέλουμε να δείξουμε πως το σπήλαιο είναι κάτι το ξεχώριστο που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.
Μέτα από τα 300 περίπου αυτά μέτρα φτάσαμε σε μία διακλάδωση της σπηλιάς. Εκεί όποιον και από τους 2 δρόμους να επέλεγες σύντομα έβγαινες σε αδιέξοδο. Η σπηλιά με λίγα λόγια εκεί τελείωνε... Χαρήκαμε αλλά ταυτόχρονα στεναχωρήθηκαμε και αναγκαστικά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Το σπήλαιο από τα 50 μέτρα και μετά είναι κατά κύριο λόγο στενάχωρο, κατηφορικό και αμμώδες.
- Στενάχωρο. Σε ύψος, σε λίγα σημεία μπορείς να σταθείς όρθιος και να προχωρήσεις κανονικά. Όταν βγήκαμε έξω ήμασταν γεμάτοι λάσπες και με κάποια από τα ρούχα μας σκισμένα από το σύρσιμο στο έδαφος.
- Κατηφορικό. Αυτό το στοιχείο είναι και που δίνει στο σπήλαιο όλη σχεδόν την ομορφιά του. Εάν δεν ήταν κατηφορικό δεν θα είχε τρεχούμενα νερά και θα ήταν πιο μουντό και πιθανώς πλημμυρισμένο.
- Αμμώδες. Η αλήθεια είναι πως σε σχέση με άλλα σπήλαια, από τα λίγα που έχουμε δει γενικώς, το συγκεκριμένο σπήλαιο δεν έχει ιδιαίτερο διάκοσμο από σταλαγμίτες - σταλακτίτες αλλά περισσότερο ψιλό χώμα που έρχεται από έξω παρασυρόμενο από τα νερά. Θύματα της άμμου 2 από τις ψηφιακές μας μηχανές στις οποίες εισχώρησε και τις έστειλε για σέρβις!
Επίσης δύο ακόμη στοιχεία του εσωτερικού του είναι πως έχει αρκετές ρωγμές στην οροφή του, που πιθανολογούμε πως επικοινωνούν με την επιφάνεια του βουνού και ότι η αναπνοή στο εσωτερικό του, δεν είναι και η ευκολότερη. Και το δεύτερο δεν το συνειδητοποιήσαμε εκεί μέσα (με την ώρα είχαμε συνηθίσει τον αέρα) αλλά κατά την έξοδό μας, όταν καταλάβαμε ότι ο αέρας έξω ήταν διαφορετικός και πολύ πιο ευχάριστος στην αναπνοή.
Και μην νομίζετε πως αυτήν την φορά δεν συναντήσαμε τον άρχοντα των σπηλαίων... Απλά το αφήσαμε για το τέλος.
Μάθαμε λοιπόν πως οι νυχτερίδες τώρα το χειμώνα, πέφτουν και αυτές όπως και άλλα ζώα σε χειμερία νάρκη. Και για να απομυθοποιήσουμε τις νυχτερίδες, για την χώρα μας τουλάχιστον, δεν τσιμπούν και δεν πίνουν αίμα, ειδικά από ανθρώπους. Τρέφονται με έντομα τα οποία κυνηγούν τις νύχτες του καλοκαιριού - έξω από την σπηλιά βέβαια.
Υπάρχει και ένα τούνελ μέσα στην σπηλιά όπου δεν φτάσαμε ως το τέλος του λόγω της έλλειψης οξυγόνου, ένα στενό τούνελ όπου ένα μικρό ποταμάκι κυλάει συνέχεια και εμείς ίσα ίσα που χωρούσαμε.
Μήπως πρέπει να πάμε ακόμα μία φορά;
Συνεργάστηκαν: garavelas, hampos, Nio, mpouris, Stergios, toulias
Επιμέλεια: Nio, toulias
Kείμενο: Τούλιας Γρηγόρης, Παναγούλιας Νίκος
Δείτε άλλα σχετικά άρθρα: