Στη σπηλιά του Κωστάκη Νο2
Ήταν Απρίλης του 2009 όταν πατήσαμε για πρώτη φορά το πόδι μας στο χωριό της Ζώνης, στο ξεκίνημα της αναζήτησης της σπηλιάς του Βλάχου. Από εκείνο το πρωινό, επανειλημμένες εξορμήσεις στα μεγάλα Όντρια, προς ανεύρεση της εισόδου της σπηλιάς, κατέληξαν σε αποτυχία. Άλλες λόγω λανθασμένων πληροφοριών (κάποιες εσκεμμένα) και άλλες λόγω δυσκολίας προσανατολισμού πάνω στο βουνό, καθώς το επαναλαμβανόμενο τοπίο που συναντά κανείς που θα ανέβει μέχρι εκεί, είναι κάτι το πρωτόγνωρο.
Τα Όντρια είναι ένα μάλλον μικρό βουνό. Ένα βουνό που μπορείς στην κυριολεξία να το περπατήσεις ολόκληρο. Παρά το μέγεθός του όμως, είναι κι ένα βουνό στο οποίο μπορείς πολύ εύκολα να μπερδευτείς και να κάνεις επί ώρες κύκλους στο ίδιο μέρος, έχοντας την αίσθηση ότι έχεις απομακρυνθεί αρκετά από εκεί που ξεκίνησες, ενώ στην ουσία βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο. Πρόκειται για ένα ιδιόμορφο βουνό το οποίο θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε πολύ χονδρικά σαν ένα τραπεζοειδές κομμάτι, ελβετικού τυριού έμενταλ, όσο παράξενη κι αν φαίνεται να είναι αυτή η περιγραφή.
Έπειτα λοιπόν από τέσσερις αποτυχημένες προσπάθειες εντοπισμού του σπηλαίου κι αφού πλέον μας είχανε μάθει σχεδόν όλοι στην περιοχή ("οι σπηλαιολόγοι", έτσι μας αποκαλούσαν και μερικοί "φουσκώναμε από περηφάνια"), έφτασε και η μέρα που θα βρίσκαμε επιτέλους την είσοδο της σπηλιάς (...χωρίς τη βοήθεια του κ. Βασίλη ακόμα θα ψάχναμε!). Τα μαύρα σύννεφα όμως με τα οποία ήταν σκεπασμένο εκείνη την ημέρα το βουνό ήταν ο λόγος που μας ανάγκασε να μην καθίσουμε πολύ ώρα μέσα στο σπήλαιο, καθώς είχαμε αρκετό ποδαρόδρομο στην επιστροφή και πλησίαζε το βράδυ.
Πέρασε περίπου ένας μήνας από εκείνη την ημέρα όταν και επιστρέψαμε γι΄ακόμη μία φορά στη σπηλιά του Κωστάκη. Δύο ήταν τα διαφορετικά χαρακτηριστικά αυτής της τελευταίας εξόρμησης. Την παρέα μας συμπλήρωναν μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρίας (Ε.Σ.Ε.) και η τσάρκα μας, ξεκίνησε από το Καστανόφυτο και όχι από τη Ζώνη. Μπήκαμε λοιπόν σε έναν χωματόδρομο λίγο μετά το χωριό κι αφού περάσαμε πάνω από τη Δραγασιά, αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας σε μία πλαγιά, και ξεκινήσαμε. Για να φτάσουμε στο σπήλαιο έπρεπε να μπούμε μέσα στο πυκνό δάσος σε μία εποχή που η φύση, πραγματικά οργιάζει. Έπειτα από περίπου μίας ώρας περπάτημα φτάσαμε στην πολύ χαρακτηριστική οξυά στο νότιο ζωνάρι των Οντρίων, πάνω από τη Ζώνη, και πλέον απείχαμε περίπου 10 λεπτά από τον προορισμό μας. Αφού πήραμε μερικές ανάσες και θαυμάσαμε για μία ακόμη φορά τη μοναδική θέα που προσφέρει η περιοχή, κινήσαμε για το σπήλαιο. Δεν δυσκολευτήκαμε να εντοπίσουμε την είσοδο, καθώς είχαμε σημάνει διακριτικά την περιοχή στην προηγούμενή μας εξόρμηση. Όταν φτάσαμε, ξαποστάσαμε για περίπου 20 λεπτά κι έπειτα ένας - ένας αρχίσαμε την κατάβαση.
Σε αυτή τη δεύτερη παρουσία μας μέσα στη σπηλιά, ήμασταν κάπως πιο θαρραλέοι κι αφού περιπλανηθήκαμε στον υπόγειο κόσμο της τρύπας του Κωστάκη, έγινε προσπάθεια για να δούμε αν θα μπορούμε να προχωρήσουμε περισσότερο. Οι πιο τολμηροί της παρέας ανέβηκαν μέχρι το σημείο όπου το σπήλαιο έχει κλείσει λόγω πτώσης βράχων αλλά η διαπίστωση ήταν ότι δύσκολα θα συνεχίζαμε. Υπήρχε κίνδυνος τραυματισμού κι έτσι αποφασίσαμε να μην επιχειρήσουμε καν κάτι τέτοιο. Βγάλαμε φωτογραφίες και συμφωνήσαμε πως και αυτή η δεύτερη επίσκεψη στο σπήλαιο ήταν ξεχωριστή εμπειρία. Κακή εντύπωση μας έκαναν γι' ακόμη μία φορά οι σπασμένοι σταλακτίτες, οι υπογραφές πάνω στον διάκοσμο και κάποιες τρύπες μέσα στο σπήλαιο που πιθανόν τις άνοιξαν, γνήσιοι, επίδοξοι χρυσοθήρες.
Κατά την επιστροφή μας στα αυτοκίνητα, κι έχοντας πάντα ανά χείρας, χάρτες και δέκτες GPS, για την εύρεση του σημείου εκκίνησης, επιλέξαμε διαφορετική διαδρομή με την ελπίδα ότι ίσως εντοπίσουμε στο δρόμο μας κάποιο βάραθρο ή κάποια άγνωστη σπηλιά να εξερευνήσουμε. Τα μέλη της Ε.Σ.Ε. επισημάνανε και καταγράψανε κάποια ρήγματα που πιθανόν να κρύβουν σπηλαιοβάραθρα, με την προοπτική, μελλοντικά, να εξερευνηθεί καλύτερα το βουνό από μέλη της εταιρίας, καθώς θεωρείται παρθένο σε αυτόν τον τομέα.
Σε αυτή την εξόρμηση μάθαμε και πως λέγονται αυτές οι πελώριες ελλειπτικές γούρνες που υπάρχουν στο βουνό κι άλλοι από μας τις αποκαλούσαμε πιάτα (σ.σ. της σούπας), άλλοι γήπεδα κι άλλοι αρκουδότρυπες. Ρωτώντας τους ειδικούς που είχαμε στη συντροφιά μας, μάθαμε πως οι δολίνες (έτσι ονομάζονται) σχηματίζονται από την επίδραση της διάβρωσης των πετρωμάτων και την καταβύθιση της οροφής ενός σπηλαίου. Οι διαστάσεις τους, συνήθως κυμαίνονται από 20 μέχρι 60 μέτρα σε διάμετρο κι έχουν βάθος που μπορεί να φτάσει και τα 15 μέτρα. Από την πληθώρα των συγκεκριμένων κοιλωμάτων πάνω στο βουνό και όχι μόνο, δεν είναι τυχαίο που κάποιοι τοπικοί μύθοι αναφέρουν ότι υπάρχουν τρύπες που έτσι και πέσεις μέσα, βγαίνεις στην... Ελασσόνα!!!
Η σπηλιά του Κωστάκη ήταν μακράν η πιο κουραστική αναζήτηση για την ομάδα της Cyberότσαρκας. Ώρες ατελείωτες, μάταιης περιπλάνησης πάνω στο βουνό, με τον αέρα, τη βροχή αλλά και τον φόβο από την πιθανή παρουσία της αρκούδας, να "τρομοκρατούν" το κάθε μας βήμα, μέχρι τη μέρα που βρήκαμε επιτέλους την είσοδο. Μπορεί να μην καταφέραμε να εντοπίσουμε κάποιον "χρυσό θησαυρό" ή τον ίδιο τον Κωστάκη, η σπηλιά όμως που έχει πάρει το όνομά του, μας αντάμειψε με μοναδικές εικόνες κι εμπειρίες, από τον θαυμαστό κόσμο των σπηλαίων.
Ο μύθος της τρύπας του Κωστάκη για την παρέα της Cyberότσαρκας, μπορεί να καταρρίφθηκε, ο μύθος όμως που κουβαλάει αυτό το περίεργο βουνό, που ονομάζεται Όντρια, παραμένει ζωντανός...
Εξόρμησαν - Συνεργάστηκαν: Τάσος, Ηρακλής, Κώστας, Πέλυ, Φάνης, Nio, mpouris, toulias, garavelas
Θερμές ευχαριστίες στους κατοίκους της Ζώνης για την φιλοξενία τους και στα μέλη της Ε.Σ.Ε. για τις πολύτιμες συμβουλές τους.
Διαβάστε επίσης: Στο σπήλαιο του Βλάχου Νο1