Στα μονοπάτια του Ολύμπου...

Ο χειμώνας πλησίαζε, η διάρκεια της ημέρας ελαττωνόταν και η ανεύρεση προορισμού για μία ολοήμερη, σχετικά πιο μακρινή εξόρμηση, αρχικά φάνταζε πολύπλοκη. Μέχρι που κάποιος από την παρέα πρότεινε να πάμε στον Όλυμπο...

Οι συστάσεις για τον Όλυμπο περισσεύουν. Αποφασίσαμε να προσεγγίσουμε το βουνό από την ανατολική του πλευρά διασχίζοντας το φαράγγι του Ενιπέα. Ξεκινήσαμε στο σκοτάδι και η αυγή μας βρήκε κάπου μετά το Λιτόχωρο. Προορισμός μας, σε πρώτο στάδιο, η τοποθεσία Πριόνια που αποτελεί και το πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα των περιπατητών, μιας που ο δρόμος εκεί τελειώνει.

Αν και το ταξίδι μας δεν ήταν μικρό ξεκινήσαμε κατευθείαν την ανάβαση χωρίς να ξαποστάσουμε και πολύ. Και αυτό γιατί βρισκόμασταν στα 1.100 μέτρα υψόμετρο ενώ ο στόχος μας ήταν να φτάσουμε στα 2.100, στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός, κάτι που απαιτεί για έναν μέσο περιηγητή κάπου κοντά στις 4 ώρες ανάβασης. Οι πλαγιές του Ολύμπου στην περιοχή αυτή είναι κάθε άλλο παρά φιλόξενες, έχουν πολύ μεγάλη κλίση και πυκνή βλάστηση. Παρόλα αυτά, το μονοπάτι με την κωδική ονομασία Ε4 δεν θα προβληματίσει σχεδόν κανέναν να το ακολουθήσει μιας που δεν έχει ιδιαίτερο δείκτη δυσκολίας και είναι σχεδόν ακίνδυνο για τους λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους.

Ξεκινήσαμε με πολύ όρεξη για περίπατο, έχοντας όμως στο νου μας πως θα ταλαιπωρηθούμε αρκετά. Κόσμος πηγαίνει και έρχεται στο μονοπάτι, παρέες ή και μεμονωμένα. Ένα σκηνικό καθόλου γνώριμο για εμάς που έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες βόλτες να περπατάμε σε πλαγιές της Καστοριάς που περνάνε ίσως και χρόνια χωρίς να τις δει ανθρώπινο μάτι. Δεν αποτελεί, επίσης έκπληξη, η συνάντηση με κάποιο "καραβάνι" από μουλάρια τα οποία είναι ουσιαστικά τα μόνα μεταφορικά μέσα για τον ανεφοδιασμό των καταφυγίων. Ο σεβασμός των επισκεπτών προς το περιβάλλον δείχνει να κινείται σε ικανοποιητικό επίπεδο καθώς εκατέρωθεν του μονοπατιού είναι λίγα τα σημεία αυτά όπου τα σκουπίδια "ενοχλούν" το μάτι.

Τον ενθουσιασμό ακολούθησε η κούραση και η ομάδα σιγά-σιγά διασπάστηκε ανάλογα με τις αντοχές του καθενός. Οι ορειβάτες που κατέβαιναν μας έδιναν πληροφορίες σχετικά με το μονοπάτι, κάτι που μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε. Στη διαδρομή όλα αλλάζουν, από το δάσος στο γυμνό τοπίο, και από το απότομο στο επίπεδο... Τέσσερις ώρες ανάβασης δεν είναι λίγες! Οι πρώτοι της ομάδας έφτασαν στο καταφύγιο μέσα σε τρεις σχεδόν ώρες από την στιγμή που ξεκινήσαμε από τα Πριόνια, ενώ ο τελευταίος σε πέντε.

Απ' ότι είχαμε ακούσει, και εν τέλει διαπιστώσαμε, για έναν μέσο ορειβάτη δεν είναι και η καλύτερη ιδέα να φτάσει στην κορυφή του Ολύμπου αυθημερόν από την συγκεκριμένη διαδρομή. Λόγω της κούρασης αλλά κυρίως της επικινδυνότητας (ήταν ήδη μεσημέρι), απορρίψαμε και την τελευταία πιθανότητα να πατήσουμε κορυφή, όπου σε μία τέτοια περίπτωση χρειαζόμασταν επιπλέον τρεις περίπου ώρες, με τα καταφύγια να ετοιμάζονται να κλείσουν για χειμώνα. Το μόνο που δεν νιώσαμε πάντως ήταν απογοήτευση μιας που η εκδρομή μας θεωρήθηκε πέρα για πέρα πετυχημένη, ο καιρός και το τοπίο ήταν απλά υπέροχα, η διάθεση μας επίσης καλή. Στήσαμε ένα πρόχειρο μεσημεριανό τραπέζι με κονσέρβες, συζητήσαμε, αγναντέψαμε (από τη συγκεκριμένη πλευρά μπορεί να διακρίνει κανείς με ευκολία ως και το Άγιον Όρος), ήπιαμε καφέ... Οι συγκινήσεις που μας χάρισε ο Όλυμπος δεν μεταφέρονται μέσα από τις λέξεις ενός κειμένου. Το ψηλότερο, το πιο συζητημένο, το πιο μυθολογικό και ένα από τα ομορφότερα βουνά της πατρίδας μας, το σημείο αναφοράς του ελληνισμού!

Οι κουρασμένοι τουρίστες της cyberότσαρκας, όταν το φως άρχισε να πέφτει, ξεκίνησαν για την επιστροφή στις βάσεις τους, οι μισοί για Καστοριά και οι μισοί για Θεσσαλονίκη. Πιο γεμάτοι από εμπειρίες και εικόνες μοναδικές, έχοντας ήδη προσθέσει άλλη μία διήγηση στις αποσκευές τους σε ένα ταξίδι με άγνωστο τέλος, ένα ταξίδι χαράς και ξεγνοιασιάς, απαραίτητο να γίνεται που και που ως απόδραση της δύσκολης καθημερινότητας που βιώνουμε... Το εξοργιστικό είναι πως η απόγνωση αυτή για το αύριο αποτυπώνεται κυρίως από εμάς τους νέους, που θα έπρεπε κανονικά να ατενίζουμε γεμάτοι αισιοδοξία το μέλλον. Και όπως αναφέρεται παραπάνω εμείς έχουμε βρει τον δικό μας τρόπο για απόδραση από όλα αυτά που μας "πλακώνουν". Η παρατήρηση αυτή είναι σημαντική, μιας που στην σελίδα μοιραζόμαστε ένα μικρό κομμάτι της ζωής μας που είναι και το αγαπημένο μας χόμπι. Η ζωή μας όμως καλώς ή κακώς δεν ήταν ποτέ περίπατος, πόσο μάλλον στην περίοδο που διανύουμε...

Την επόμενη φορά που θα αναφερθούμε στον Όλυμπο, η κεντρική φωτογραφία του άρθρου θα είναι από την κορυφή της Ελλάδας στα 2.918 μέτρα! Δώσαμε άλλωστε με την κατοικία των θεών ραντεβού, για το ερχόμενο καλοκαίρι...

Διαβάστε επίσης: Στα μονοπάτια του Ολύμπου Νο2

Εξόρμησαν / Συνεργάστηκαν: psilos, stathis, tzatzos, argie, stergios, nio, toulias.