Στο Φαράγγι της Πορτίτσας
O νομός Γρεβενών δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για όσους τον έχουν επισκεφθεί κι έχουν αναζητήσει τις ομορφιές του. Δεν είναι τυχαίο ότι συχνά σκαλίζουμε στο Google Earth την περιοχή μήπως και ανακαλύψουμε κάτι "καλό"... Κάπως έτσι λοιπόν έπεσε στην αντίληψή μας το φαράγγι της Πορτίτσας, το οποίο και επισκεφθήκαμε τον Ιούλιο του 2011. Το φαράγγι βρίσκεται στο χωριό Σπήλαιο και το συνθέτουν δύο τεράστιοι αντικρυστοί βράχινοι όγκοι, ύψους περίπου 150 μέτρων έκαστος, ίσως και περισσότερο. Η διαδρομή από τον οικισμό του Σπηλαίου μέχρι το φαράγγι γίνεται είτε με τα πόδια είτε με αυτοκίνητο και διαρκεί περίπου είκοσι λεπτά της ώρας. Στην είσοδο, το παραδοσιακό πέτρινο γεφύρι, υποδέχεται τους επισκέπτες και δείχνει το δρόμο στα νερά του Περιβολιώτικου ρέματος, ώστε να διασχίσουν το φαράγγι και να ενωθούν στη συνέχεια με τα νερά του Σμιξιώτικου ρέματος που κατεβαίνουν από το Βορρά, και να δημιουργήσουν έτσι, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα, τον Βενέτικο ποταμό... Όλα αυτά όμως ήταν η θεωρία καθώς μέχρι να φτάσουμε στο φαράγγι της Πορτίτσας και να το δούμε με τα μάτια μας, δεν γνωρίζαμε ότι πηγαίναμε σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας...
Όσοι είχαμε μία μικρή εικόνα της περιοχής, έστω κι από φωτογραφίες, αδημονούσαμε να φτάσει η μέρα της εξόρμησης στην οποία, κάθε μέλος της παρέας θα έπρεπε να φέρει "υποχρεωτικά" μαζί του και υπόδυση... παραλίας. Αυτό είναι κάτι ασυνήθιστο για εξόρμηση της cyberότσαρκας, αλλά πέρα για πέρα συναρπαστικό, μιας που συνήθως έχουμε να αντιμετωπίσουμε το κρύο και τα χιόνια και όχι τα δροσερά νερά ενός ποταμού. Οι θερμοκρασίες της εποχής ήταν υψηλές και όλοι μας ζηλεύαμε όσους βρίσκονταν σε τοποθεσίες που μπορούσαν να δοκιμάσουν τις καλοκαιρινές βουτιές. Η θέα καθώς πλησιάζουμε στο φαράγγι μοιάζει με χολυγουντιανό σκηνικό ταινίας εποχής και το γεφύρι που δεσπόζει ακριβώς μπροστά στην είσοδο, απογειώνει την ήδη εντυπωσιακή εικόνα της Πορτίτσας. Κάποια στιγμή ένα μέλος της παρέας ανέφερε ότι το μέρος, του θυμίζει στιγμιότυπο από τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» και κάπου εκεί κοντά θα πρέπει να βρίσκεται και η Μόρντορ... Φτάσαμε λοιπόν στην είσοδο του φαραγγιού, ανεβήκαμε στο γεφύρι, και χωρίς να χάσουμε χρόνο, φορέσαμε τα παντελονάκια μας για να μπούμε στο ποτάμι.
Το φαράγγι έχει συνολικό μήκος περίπου πεντακόσια μέτρα και τα νερά στο μεγαλύτερο τμήμα του, φτάνουν σε τέτοιο ύψος, που σου επιτρέπουν (ανάλογα με την εποχή φυσικά) να το διασχίσεις άνετα. Στο μέσο του φαραγγιού όμως, εκεί όπου οι κάθετοι βράχοι πλησιάζουν αρκετά ο ένας τον άλλο, το νερό γίνεται ορμητικό και τα πράγματα δυσκολεύουν. Πέραν αυτού, ένα ακόμη εμπόδιο είναι οι πέτρες που έχουν πέσει από το Κελί της Καλόγριας (το ένα από τα δύο της ευρύτερης περιοχής), ένα σπήλαιο, μέρος του οποίου κάποια στιγμή κατέρρευσε και ανέβασε τη στάθμη της κοίτης του ποταμού. Δεν είχαμε όμως τον χρόνο για να ψάξουμε πως θα το προσεγγίσουμε διότι από τις περιγραφές των κατοίκων του χωριού κι από αυτά που βλέπαμε, συμπεράναμε ότι πρόκειται για ένα μέρος που δύσκολα φτάνεις. Έτσι πήραμε την απόφαση τα διακόσια μέτρα που δεν διασχίσαμε να τα αφήσουμε για κάποια μελλοντική εξόρμηση όταν και θα μπούμε στο φαράγγι από την άλλη μεριά που τυπικά θεωρείται η έξοδός του.
Αν και βρισκόμασταν στην καρδιά του καλοκαιριού, η δροσιά μέσα στο φαράγγι έπαιξε σημαντικό ρόλο ώστε να καθίσουμε περισσότερο απ’ ότι είχαμε αρχικά προγραμματίσει. Ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του μόλις για λίγα λεπτά το μεσημέρι και η σκιά των πελώριων βράχων σκεπάζει τα πάντα, σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Οι βουτιές στα δροσερά νερά του ποταμού ήταν το καλύτερο επιδόρπιο για την εξόρμηση. Σε κάποια σημεία το νερό φτάνει κοντά στο ενάμισυ μέτρο και η ροή είναι τέτοια που σου επιτρέπει να κολυμπήσεις με σχετική ασφάλεια.
Δεν υπάρχουν πολλές τοποθεσίες, τουλάχιστον στη Δυτική Μακεδονία, που να συγκρίνονται με την περιοχή της Πορτίτσας. Οι εικόνες που είδαμε δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις και όποιος εξορμήσει μέχρις εκεί (περίπου μία ώρα από τη βάση μας) θα συμφωνήσει μαζί μας. Γεφύρι Πορτίτσας και Φαράγγι Πορτίτσας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιστορία της περιοχής σχεδόν τριακόσια χρόνια. Το γεφύρι της Πορτίτσας, δικαιολογημένα είναι το δημοφιλέστερο γεφύρι του νομού Γρεβενών, λόγω της θέσης στην οποία βρίσκεται. Κατασκευάστηκε το 1743, έχει συνολικό μήκος περίπου 35 μέτρα και το μέγιστο ύψος του πλησιάζει τα 8 μέτρα. Οι μαστόροι του, διάλεξαν το σημείο στην είσοδο του φαραγγιού, στο οποίο η κοίτη του Περιβολιώτικου ποταμού στενεύει, προκειμένου να σηκώσουν το γεφύρι και να αποτυπώσουν με αυτόν τον τρόπο διαχρονικά την τέχνη της εποχής τους.
Ένα περίπου χιλιόμετρο βόρεια του φαραγγιού της Πορτίτσας βρίσκεται το φαράγγι της Λιάτισσας το οποίο διαρρέεται από το Σμιξιώτικο ρέμα. Τα δύο φαράγγια συνθέτουν ένα μοναδικό φυσικό τοπίο για ολόκληρη την περιοχή αλλά εμείς είχαμε ήδη καθυστερήσει αρκετά στην Πορτίτσα για να προλάβουμε να πάμε και στο δεύτερο φαράγγι, τους βράχους του οποίου ενώνει το ομώνυμο πέτρινο γεφύρι της Λιάτισσας. Αφήσαμε λοιπόν ανοιχτό μέτωπο για την επόμενη εξόρμηση...
Ο νομός Γρεβενών σύμφωνα με την οικονομική αντίληψη της εποχής μας, που έχει ισοπεδώσει σχεδόν τα πάντα, θεωρείται ένας από τους φτωχότερους νομούς στην Ελλάδα με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Δεν έχουν την ίδια άποψη όμως όσοι έχουν γνωρίσει από κοντά τις ξεχωριστές γωνιές του, τις γνωστές και άγνωστες πτυχές του, τις απαράμιλλες τοποθεσίες του και τους ανθρώπους του. Ο νομός Γρεβενών βρίσκεται δίπλα μας, είναι ένας από τους ομορφότερους νομούς της πατρίδας μας και το μόνο που απομένει σε μας είναι να τον ανακαλύψουμε...
Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: toulias, pitbull, rg, antonis, nio, petros, garavelas.