Στην κορυφή του Σμόλικα 2631

Το βουνό δεν το ανεβαίνεις με τα πόδια αλλά με την καρδιά... Είναι μια φράση που την ακούς συχνά στις συζητήσεις μεταξύ ορειβατών και δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όταν πήραμε την απόφαση να "κατακτήσουμε" τον Γέρο, την κορυφή του Σμόλικα, ξέραμε ότι είχαμε να ανέβουμε στην κυριολεξία ένα ολόκληρο βουνό. Και δεν είναι τυχαίο που στη λαϊκή σοφία, η φράση "έχω μπροστά μου βουνό ολόκληρο" σημαίνει κάτι μεγάλο, δύσκολο και κοπιαστικό...

Ο Σμόλικας είναι το ψηλότερο βουνό της Πίνδου με μέγιστο υψόμετρο 2631 μέτρα και πανελλαδικά βρίσκεται στη δεύτερη θέση μετά τον Όλυμπο. Ο όγκος του καλύπτει ένα μεγάλο μέρος του βόρειου τμήματος του νομού Ιωαννίνων κι ένα μικρότερο στα δυτικά του νομού Γρεβενών. Ήταν Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012 όταν πραγματοποιήσαμε την εξόρμηση. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές διαδρομές από την περιοχή μας για τον Σμόλικα που περνάνε αντίστοιχα από Κόνιτσα, Σαμαρίνα και Βασιλίτσα. Επιλέξαμε να πάμε από Βασιλίτσα και να επιστρέψουμε από Κόνιτσα, κάνοντας στην ουσία το γύρο του βουνού. Ενδιάμεσα θα σταματούσαμε στο χωριό Πάδες του νομού Ιωαννίνων και θα ανεβαίναμε στην κορυφή. Εναλλακτικά μπορεί κάποιος να σταματήσει στο Παλαιοσέλι, που βρίσκεται δίπλα στους Πάδες, και να ξεκινήσει την ανάβαση από το πέτρινο καταφύγιο του Σμόλικα στα 1750 μέτρα. Εμείς διαλέξαμε την ανάβαση από τους Πάδες για να "κλέψουμε" μέτρα και να πλησιάσουμε γρηγορότερα στο στόχο μας καθώς θα φτάναμε ψηλότερα με το αυτοκίνητο.

Η διαδρομή από το Άργος Ορεστικό μέχρι τους Πάδες διαρκεί περίπου δυόμισι ώρες και χρειαζόμαστε επιπλέον ένα μισάωρο για να καλύψουμε τον χωματόδρομο δεκατεσσάρων χιλιομέτρων που ξεκινάει από τη νότια είσοδο του χωριού και σταματάει νοτιοδυτικά της κορυφής, σε υψόμετρο 1930 μέτρων σε μία πολύ χαρακτηριστική καλύβα που χρησιμοποιείται για τις ανάγκες κάποιου βοσκού της περιοχής.

Αφού κάναμε το πρώτο μεγάλο διάλειμμα της ημέρας για ξεκούραση από το τρίωρο ταξίδι, κοιτώντας την κορυφή και συζητώντας για τις σωματικές αντοχές μας, μπήκαμε στο ορειβατικό μονοπάτι με την ονομασία Ο3. Το μονοπάτι Ο3, που σε κάποια τμήματά του ταυτίζεται με τον υφιστάμενο χωματόδρομο, είναι ευδιάκριτο και σχετικά καλά σηματοδοτημένο. Από την καλύβα, μας οδηγεί ψηλά στη δρακόλιμνη κι από κει δευτερεύον μονοπάτι μας πάει απευθείας στον Γέρο, την ψηλότερη κορυφή του βουνού. Πέραν αυτού ο κώνος της κορυφής διακρίνεται από κάθε πέρασμα, λειτουργεί σαν πυξίδα και δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να μην τον αναγνωρίσει.

Έπειτα από περίπου μιάμισης ώρας ανάβαση λοιπόν, μέσα από δασωμένες σκιερές πλαγιές αλλά και άδενδρες ανηφοριές, φτάσαμε στη Λύγκα ή Ντιβιρλίγκα, τη δρακόλιμνη του Σμόλικα σε υψόμετρο 2150 μέτρων. Η δρακόλιμνη, γαλήνια και πεντακάθαρη, πραγματικό στολίδι για το βουνό, βρίθει από αλπικούς τρίτωνες βγαλμένους μέσα από παραμύθια με παγετώνες και δράκους. Οι μικροί αυτοί δράκοι, απομονωμένοι και απομακρυσμένοι από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, δεν φάνηκαν να ενοχλούνται ιδιαίτερα από την παρουσία μας αλλά κι εμείς φροντίσαμε να είμαστε διακριτικοί σε κάθε μας βήμα.

Βγάλαμε φωτογραφίες και καθίσαμε για λίγη ξεκούραση πριν πάρουμε το μονοπάτι για την κορυφή. Απείχαμε περίπου δύο ώρες από κει και θα μπαίναμε στο δυσκολότερο κομμάτι με την μεγαλύτερη κλίση. Ξεκινήσαμε λοιπόν ικανοποιημένοι από τις εικόνες που μας προσέφερε η μικρή αλπική λίμνη, έχοντας πλέον την κορυφή ακριβώς από πάνω μας...

Τα βήματα βαραίνουν όσο ανεβαίνουμε, και οι ανάσες πληθαίνουν… Τα διαλείμματα για ανάπαυλα γίνονται ολοένα και συχνότερα, όμως η κορυφή σε κάθε βήμα πλησιάζει στα μάτια μας. Το ευχάριστο είναι ότι τα δέντρα στον Σμόλικα φτάνουν περίπου μέχρι τα 2400 μέτρα υψόμετρο και προσφέρουν την δροσερή σκιά τους σε κάθε στάση. Κουρασμένοι από την ανάβαση αλλά ενθουσιασμένοι από την επίτευξη του στόχου πατήσαμε στην κορυφή αργά το μεσημέρι, οκτώ περίπου ώρες από τη στιγμή που μπήκαμε στο αυτοκίνητο.

Η θέα ολόγυρα φανταστική… Βόρεια απλώνεται αγέρωχη η κορυφογραμμή του Γράμμου στα σύνορα με την Αλβανία και χαμηλότερα το Βόιο. Νοτιοδυτικά η κατάφυτη Τραπεζίτσα, παρακλάδι του Σμόλικα, και νότια η επιβλητική Γκαμήλα, πραγματικό θέλγητρο για τον κάθε λογής ορειβάτη… Ανατολικά περήφανη η Μόσια, η δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Σμόλικα μετά τον Γέρο, με υψόμετρο 2600 μέτρα, κι ανάμεσά τους ο μέγας λάκκος που τους περισσότερους μήνες του χρόνου σκεπάζεται από χιόνια. Από την κορυφή διακρίνεται και τμήμα του οροπεδίου της Καστοριάς μαζί με την λίμνη Ορεστιάδα αλλά η ζέστη τους καλοκαιρινούς μήνες θολώνει την ατμόσφαιρα και οι εικόνες δεν είναι καθαρές.

Η ανάβαση στον Σμόλικα ήταν κι αυτή μία ξεχωριστή εμπειρία. Υπάρχουν τρεις ή τέσσερις ορειβατικές διαδρομές που οδηγούν στην κορυφή με ξεχωριστούς βαθμούς δυσκολίας. Η διαδρομή που επιλέξαμε εμείς είναι η συντομότερη και λιγότερο κουραστική. Όμως η κούραση είναι το τελευταίο που θα απασχολήσει κάποιον που θα ταξιδέψει μέχρις εκεί. Το μονοπάτι είναι σχετικά ασφαλές σε όλο το μήκος του αλλά η προσοχή είναι κάτι που χρειάζεται σε κάθε ανάβαση, σε κάθε βουνό. Η διαδρομή αποζημιώνει τον καθένα και τα συναισθήματα δεν μπορούν να περιγραφούν σε λίγες γραμμές όπως και οι εικόνες δεν αποτυπώνονται σε μερικές φωτογραφίες...

Ο Σμόλικας είναι ένας ήρεμος και πραγματικά φιλόξενος γίγαντας και είναι απορίας άξιον που δεν βρίσκεται στις πρώτες θέσεις των ορειβατικών προτιμήσεων. Τη δόξα φαίνεται να του κλέβει το όρος Τύμφη ή Γκαμήλα, οι ελληνικές Άλπεις όπως το έχουν χαρακτηρίσει πολλοί, που βρίσκεται νότια κι ακριβώς απέναντι καθώς η ομορφιά αυτού του βουνού είναι μοναδική και αξεπέραστη και σύντομα θα το γνωρίσουμε κι αυτό μέσα από το καλοκαιρινό αφιέρωμα της Cyberότσαρκας στα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας…

Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: LC Digital, Antonis, Nio, Garavelas

Χορηγοί Εξόρμησης