Στην Επάνω Αρένα του Γράμμου 2196

Το σύνδρομο της επιμονής ήταν αυτό που για μία ακόμη φορά, χτύπησε την πόρτα της παρέας μας τον Ιούνιο του 2014 και μας ξανάφερε στη νοτιοανατολική πτέρυγα του Γράμμου, στο κατώφλι των Αρένων, να επιχειρούμε ανάβαση για δεύτερη φορά στην κορυφή της ψηλότερης από αυτές. Η μοναδικότητα της φυσικής ομορφιάς τους αναμφισβήτητη, όπως επίσης και η βαθιά ποτισμένη, σε κάθε πιθαμή τους, ιστορική μνήμη...

Την πρώτη φορά που επιχειρήσαμε την ανάβαση στα 2196 μέτρα υψόμετρο, στην κορυφή Επάνω Αρένα, εκτός του ότι διαλέξαμε, ίσως, τη λάθος διαδρομή, είχαμε επιλέξει σίγουρα τη λάθος περίοδο! Ήταν Αύγουστος του 2013 όταν πλησιάζοντας στο ξέφωτο στην περιοχή Μουτσάλια αντικρίσαμε ένα πέρα για πέρα απρόσμενο θέαμα… Πολλές εκατοντάδες ανθρώπων είχαν κατασκηνώσει στη «μέση του πουθενά», στις παρυφές των Αρένων! Επρόκειτο για την παγκόσμια συνάντηση του επονομαζόμενου "Rainbow", ουσιαστικά των σύγχρονων hippies, οι οποίοι κάθε καλοκαίρι μαζεύονται από όλον τον κόσμο σε προκαθορισμένη τοποθεσία όπου κατασκηνώνουν για πολλές εβδομάδες. Οι Αρένες λοιπόν είχαν την τιμή να φιλοξενήσουν το "gathering", όπως το ονομάζουν, του 2013!

Προσπαθώντας, όσο το δυνατόν, να μην ενοχλήσουμε τους ανθρώπους με τις "γήινες" παρουσίες μας, κινήσαμε προς τις δύο λίμνες της περιοχής με στόχο να βρούμε από εκεί το δρόμο προς την κορυφή και αποφεύγοντας το κύριο μέρος της κατασκήνωσης που είχε στηθεί στα λιβάδια απέναντι από τη γνωστή βρύση Τριακοσάρα. Κάπως έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε στη θέση Καμπίτσιο, στο διάσελο που σχηματίζουν μεταξύ τους, Επάνω και Κάτω Αρένα. Δεν μας πήρε πολύ χρόνο για να συνειδητοποιήσουμε πως, αν και η υψομετρική διαφορά που είχαμε να καλύψουμε ανεβαίνοντας ήταν σχετικά μικρή, το τοπίο που δημιουργούσαν οι χαρακτηριστικοί απόκρημνοι βράχοι σε αυτό το σημείο του βουνού, νότια και ανατολικά της Επάνω Αρένας, ήταν αρκετά δύσβατο έως και επικίνδυνο για να επιχειρήσουμε από κει την ανάβαση... Με αυτά και με αυτά, η ώρα είχε περάσει δίχως να το καταλάβουμε, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να διαθέσουμε χρόνο για να συνεχίσουμε προς τα πάνω παρακάμπτοντας τα δύσκολα σημεία. Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια χωρίς όμως να αφήσουμε την εξόρμησή μας να πάει χαμένη μιας που επιστρέφοντας, περάσαμε από το Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης όπου είχαμε ένα πολύ όμορφο και εκπαιδευτικό απόγευμα.

Επανήλθαμε τον Ιούνιο του 2014… Με περισσότερη οργάνωση και χωρίς την αναπάντεχη παρουσία των συμπαθών ξένων αυτή τη φορά, ξεκινήσαμε την ανάβαση ανατολικά της Επάνω Αρένας, από το χαρακτηριστικό ξέφωτο πριν τις λίμνες, στο ύψος της Τριακοσάρας. Κάποια υποτυπώδη σημάδια (κόκκινοι κύκλοι στους βράχους σε λευκό πλαίσιο) στις πρώτες απότομες ανηφόρες, βόρεια και δυτικά των λιμνών, μας οδηγούν προς τη σωστή κατεύθυνση για την προσέγγιση της κορυφής, μέχρι το σημείο όπου το δάσος παίρνει τη σκυτάλη από το ξέφωτο και μπαίνουμε στο διαμορφωμένο πλέον μονοπάτι. Η πορεία ανάμεσα στα τελευταία δέντρα, πριν την αλπική ζώνη, ήταν σχετικά εύκολη αλλά λίγο απότομη και κοπιαστική. Πολύ σύντομα όμως αρχίζουν να ξεπροβάλλουν τα πρώτα βράχια της κορυφογραμμής και εδώ το τοπίο ανοίγει ξανά καθώς το δάσος ‘σβήνει’, ενώ η θέα προς τα κάτω γίνεται ολοένα και πιο καθαρή.

Αν και ήδη καλοκαίρι, το χιόνι έχει διατηρηθεί σε αρκετά σημεία από τα 2000 μέτρα υψόμετρο και πάνω. Στην ανάβασή μας είναι δύσκολο να περάσουν απαρατήρητα τα σημάδια του εμφυλίου πολέμου, συστάδες από πέτρες, συντρίμμια πολυβολείων και άλλων κτισμάτων, δεξιά κι αριστερά… Το εντυπωσιακότερο όλων, όμως, στοιχείο που μαρτυρά τις έντονες μάχες που έλαβαν χώρα τριγύρω, και ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα (οπτικά τουλάχιστον) που έχουμε συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια, μας περίμενε λίγο πριν την κορυφή… Ένας σωρός από σκουριασμένες οβίδες μπροστά στα πόδια μας! Χωρίς να έχουμε ιδιαίτερες γνώσεις επάνω σε πυρομαχικά, όπως ο καθένας θα αντιδρούσε, αντιμετωπίσαμε με προσοχή και δέος το θέαμα των (άσκαστων;) οβίδων στο δρόμο μας. Η λογική λέει πως 65 χρόνια μετά τον εμφύλιο, για να βρίσκονται σε αυτή τη διάταξη οι 18 αυτές οβίδες κάποιος τις εντόπισε και τις τοποθέτησε έτσι σχετικά πρόσφατα. Και φαντάζει πολύ περίεργο να αναζητά κανείς μεταλλικά αντικείμενα στον Γράμμο… Κι επίσης πόσο περίεργο θα ήταν να μην αναφερόμασταν σε ένα τέτοιο περιστατικό σε μία τέτοια εξόρμηση! Παρόλα αυτά, η σκέψη ότι η γενιά των παππούδων μας, έλυνε πολλές από τις διαφωνίες της με οβίδες και σφαίρες, επισκιάζει όλες τις υπόλοιπες σκέψεις και συρρικνώνει τον έντονο προβληματισμό της δικής μας γενιάς...

Και για να επιστρέψουμε στην εξόρμησή μας, το τελευταίο, πιο ενδιαφέρον αλλά και πιο ευχάριστο, κομμάτι της ανάβασης (με τη δέουσα όμως προσοχή) γίνεται στην κόψη των βράχων της Επάνω Αρένας κι εκατέρωθεν από τους δύο γκρεμούς. Ο δυνατός αέρας που φυσάει στο σημείο, ίσως δυσκολέψει τα βήματά μας αλλά δεν είναι αρκετός για να μας αποσπάσει από το να απολαύσουμε τη διαδρομή και την άπλετη θέα... Η κορυφή ξεχωρίζει από το χαρακτηριστικό και πληγωμένο, λόγω καιρικών μεταβολών, τσιμεντένιο βάθρο, και ως επιβράβευση, μας προσφέρει ένα δροσερό και άνετο πλάτωμα, ιδανικό για μια μεγάλη στάση για φαγητό, καφέ και ενδιαφέρουσα κουβέντα...

Ενάμιση χρόνο μετά την εξόρμηση στην Επάνω Αρένα κι επιστρέφοντας στο σήμερα, οι ζωές αρκετών από τα "μέλη" της Cyberότσαρκας (οκτώ χρόνια στο διαδίκτυο) άλλαξαν και κάποιων οι δρόμοι χώρισαν καθώς οι απαιτήσεις της εποχής που διανύουμε έχουν δυσκολέψει την καθημερινότητα των περισσοτέρων ανθρώπων. Οι εξορμήσεις μας όμως αποτελούσαν και πάντα θα αποτελούν σημείο αναφοράς στις σπάνιες πλέον μαζώξεις της παρέας κι αυτό διότι οι ιστορίες και οι αναμνήσεις που κουβαλάνε έχουν μεγαλύτερη αξία όταν τις μοιράζεσαι με φίλους, έστω και μέσα από μία οθόνη. Γι’ αυτό λοιπόν, από αυτή εδώ τη γωνιά του διαδικτύου και άγνωστο μέχρι πότε, η Cyberότσαρκα θα συνεχίσει για ένατο χρόνο να «εκπέμπει» σαν μια μικρή διαδικτυακή συντροφιά, ένα ψηφιακό λεύκωμα των αναζητήσεών μας αλλά και ως έμμεση παρακίνηση σε 5,10,15 ανθρώπους να γνωρίσουμε και να μοιραστούμε όλοι μαζί, τα αστείρευτα "μυστικά" του τόπου μας…

Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: toulias, billkos, danis, garavelas.