«Η πρώτη μου εξόρμηση»
Μια φορά κι έναν καιρό πήγα με τους φίλους μία εξόρμηση σε ένα ποτάμι. Ήταν καλοκαίρι και φορούσα κοντομάνικο γιατί είχε ζέστη. Στην εξόρμηση πήγαμε με το αμάξι του garavela που δεν μας χωρούσε όλους κι ο Γιάννης ο psilos έκατσε μπροστά για να χωράνε τα πόδια του. Εγώ έκατσα πίσω με τον nio και τον stergio και το αμάξι του garavela κλάταρε γιατί είναι φτιαγμένο για τέσσερα παιδιά κι εμείς ήμασταν πέντε. Ο toulias ήρθε με τον karitza που έχει ερκοντίσον στο αμάξι κι έκατσε μόνος του πίσω γιατί είναι αρχηγός και οι αρχηγοί κάθονται πίσω μόνοι τους. Όταν φτάσαμε στο ποτάμι κατεβήκαμε από τις κούρσες κι ο karitzas είπε: Είμαστε κοντά, πάμε προς τα κει. Αμέσως όλοι τρέξαμε εκεί που έδειχνε o karitzas για να πάμε να βρούμε το ποτάμι. Το ποτάμι ήταν εκεί που έλεγε ο karitzas κι όλοι είπαμε ότι είναι πολύ έξυπνος και πολύ εξερευνητικός. Το ποτάμι είχε νερό κι άμα ήθελες επιτρεπόταν να βάλεις τα χέρια σου μέσα στο νερό κι άμα ήθελες και τα πόδια σου άμα δε βρωμάγανε. Το ποτάμι ήταν μακρύ και είχε πολύ νερό, τόσο που όσο κι αν έπινες θα είχε κι άλλο. Είχε ζέστη και είπαμε να πιούμε από τις χούφτες μας γιατί ξεχάσαμε να πάρουμε νερό από τη βρύση στο σπίτι που είναι και καθαρό αλλά είχε γεύση γκαζόζα. Το ποτάμι μέσα είχε ψάρια που κολυμπoύσανε ίσια και άλλα που κολυπούσανε στραβά προς απέναντι και δεν μπορούσαμε να τα πιάσουμε γιατί δεν είχαμε δίχτυα. Κοντά στο ποτάμι είχε κι έναν καταρράκτη. Ο καταρράκτης είναι ένα μέρος που πέφτει νερό από πάνω και χτυπάει κάτω. Κάνει θόρυβο στον καταρράκτη κι εγώ φοβήθηκα λίγο και είπα στον toulia να φύγουμε κι αυτός είπε εντάξει γιατί είναι αρχηγός. Έχει και δέντρα στο ποτάμι που έχουν φύλλα πράσινα για να διώχνουν το ανθρακικό που είναι κακό, όπως μας είπε ο garavelas. Μετά ο garavelas είπε να βγούμε μία φωτογραφία όλοι μαζί κι o stergios που είχε δικιά του μηχανή είπε: Τώρα που την έχω έξω, ελάτε να σας τραβήξω μία. Mετά φάγαμε από τα κεφτεδάκια που είχε πάρει ο nio από το σπίτι του. Τα άλλα παιδιά δεν είχαμε πάρει φαγητό από το σπίτι. Ο nio επειδή ήταν δικό του όλο το φαΐ, μας έδωσε κεφτεδάκια αλλά έφαγε μόνος του το ένα λουκάνικο που είχε βάλει η μαμά του στο τάπερ και δεν μας έδωσε. Όταν φύγαμε εγώ καθόμουνα στη μπροστά θέση μέσα στην κούρσα του garavela και είπα ότι πέρασα ωραία στην εξόρμηση κι ότι δεν είχα ξαναδεί ποτάμι με τόσο πολύ νερό κι ο garavelas μ’ έβαλε να κάτσω πίσω γιατί είπε ότι μιλούσα πολύ και μετά μπροστά έκατσε πάλι ο psilos. Ξέχασα να σας πω ότι το νερό στο ποτάμι είναι κρύο. Όταν γυρίσα σπίτι μου είπα στη μαμά μου που πήγα στο ποτάμι με τους φίλους μου κι εξερευνήσαμε το νερό αλλά αυτή με μάλωσε γιατί λέει κάνω κακιές παρέες και θα μου δώσουν ναρκωτικά...
ΥΓ1. Σκέφτηκα σήμερα λοιπόν να ξεκινήσουμε από τα βασικά, μιας που μερικοί συναντάνε δυσκολία στην σύνταξη ενός ποστακίου εντός του φόρουμ, όπως μου εκμυστηρεύτηκαν, και ζήτησαν προφορικά τη βοήθειά μου. Το θέμα σκοπίμως έχει τον τίτλο "Σκέφτομαι και γράφω" για να μας θυμίζει τα «ποστάκια» που κάναμε με μολύβι και σβήστρα, στο βιβλίο "Η γλώσσα μου", όταν πηγαίναμε στο δημοτικό. Εξάλλου το διαδίκτυο σήμερα εκεί θέλει να μας φέρει, στο δημοτικό, και δεν εντοπίζω μεγάλες διαφορές από τότε.
ΥΓ2. Περιμένω από την GreenEyes που είναι και σχετικιά με το θέμα, να βαθμολογήσει την έκθεσή μου.
ΥΓ3. Ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε την κρίση, οικονομική και θεσμική, είναι τελικά ο Zuckerberg και το είχα παρεξηγήσει το παληκάρι... Θα εισηγηθώ να βάλει χαράτσι στο facebook για να σηκωθούμε επιτέλους από τους αναπαυτικούς (αλλά κατά τ’ άλλα, πολύ σύντομα μπαλωμένους) καναπέδες μας και να ξεκινήσει έτσι η πραγματική επανάσταση... Αν πάλι δεν έχει σκοπό να βάλει σε έξοδα τους πελάτες του, τότε θα του προτείνω να αφαιρέσει το κουμπί like... Πόλεμος θα γίνει!
ΥΓ4. Χαράτσι... Στην τουρκοκρατία γυρίζουμε κι ας αρχίσουμε σιγά σιγά να το εμπεδώνουμε... Όχι ότι την εγκαταλείψαμε ποτέ αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.
ΥΓ5. Κουμπάρε, χρόνια πολλά και καλά ρε...