Γουστάρω όταν τσαρκάρω! Γιατί;
Για τον πρωινό καφέ στο πλαστικό από το καφενείο.
Για την τσίμπλα που θα έχω στο μάτι. Έχει τύχει μάλιστα να πάω κάπου το πρωί επειδή το είχαμε κανονίσει ενώ το προηγούμενο βράδυ τα είχα τσούξει λίγο, με αποτέλεσμα να συνέλθω κατά την διάρκεια της τσάρκας.
Γιατί σκέφτομαι ότι πάλι θα αντικρίσω κάτι που θα με ενθουσιάσει, κάτι που αν και βρίσκεται στα μέρη μου δεν γνώριζα την ύπαρξη του.
Γιατί -όχι πάντα βέβαια- ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Περπάτημα, σκαρφάλωμα, αναβάσεις, καταβάσεις...

Έσεις γιατί γουστάρετε να τσαρκάρετε;
Αν δεν έχετε συμμετάσχει σε κάποια τσάρκα αλλά θα το θέλατε τι πιστεύετε πως θα σας ενθουσιάσει στην cyberότσαρκα;

Γουστάρω όταν τσαρκάρω! Γιατί:
Για τον πρωινό καφέ στο πλαστικό από το καφενείο του παππού του Ιορδάνη.
Για την απόλαυση της οδήγησης με τον καφέ στο χέρι.
Για τις χαζομάρες που λέμε στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε.
Για το φόβο που πολλές φορές μας κυριεύει.
Γιατί σκέφτομαι ότι πάλι θα αντικρίσω κάτι που θα με ενθουσιάσει, κάτι που αν και βρίσκεται στα μέρη μου δεν γνώριζα την ύπαρξη του
Για τις τούμπες που πιθανόν θα φάμε


ΚΑΙ τέλος:
Για τον καφέ μετά από κάθε εξόρμηση.

Δεν γουστάρω όταν τσαρκάρω! Γιατί;
Για το τρύπιο πλαστικό ποτήρι από το καφενείο του παππού του Ιορδάνη (ο Ιορδάνης πάλι ποιος είναι?) που όσο περνάει η ώρα, η τρύπα γίνεται όλο και μεγαλύτερη όπως και η σταγόνα του καφέ (που ξεπροβάλλει ανα τακτά χρονικά διαστήματα καμαρωτή καμαρωτή από τον πάτο του ποτηριού) αλλά και ο λεκές στο παντελόνι...
Για την τσίμπλα που έχω στο μάτι και δεν βλέπω την τύφλα μου πρωί - πρωί.
Για την "απόλαυση" της οδήγησης όταν εσύ έχεις το νου σου μη "cyberοτσαρκάρει" το αυτοκίνητο σε κανά γκρεμό κι άλλοι πίνουν καφεδάκι!
Για τα "αστειάκια" που λέτε στο αυτοκίνητο μέχρι επιτέλους να φτάσουμε, όντες κουνουπίδια από το προηγούμενο βράδυ.
Περπάτημα, σκαρφάλωμα, αναβάσεις, καταβάσεις... Φτάνει πια! Κανά ίσιωμα δεν έχει;
Γιατί σκέφτομαι ότι θα δούμε κάτι που θα ενθουσιάσει μερικούς (ονόματα δεν λέμε!) οι οποίοι θα απομακρυνθούν από την υπόλοιπη ομάδα και μετά θα τρέχουμε να τους μαζεύουμε (άμα τους βρούμε!).
Για τις τούμπες που σίγουρα θα φάμε!

Και τέλος:
Για τον καφέ μετά από κάθε εξόρμηση που συζητάμε όλα τα παραπάνω χαριτωμένα!
Χι, χι... πάλι γελάσαμε!

Γουστάρω όταν τσαρκάρετε γιατί μετά απολαμβάνουμε τις καλλιτεχνικές φωτογραφίες που με αυταπάρνηση βγάζει ο toulias.

Κι εδώ βλέπετε μία από τις φωτογραφίες που μόλις μας περιέγραψε η GreenEyes...


Ο Καλλιτέχνης (ναι... με Κάπα κεφαλαίο, για τον toulia λέμε!) έχει συλλάβει τη στιγμή που το τραυματισμένο πόμολο ψυχορραγεί στο πάτωμα και αποτυπώνει με αυτόν τον τρόπο την αιώνια μάχη του καλού με το κακό, του θανάτου με τη ζωή, του είναι και του δεν είναι...
Ο Καλλιτέχνης έχει εστιάσει στο πουθενά, προκαλώντας μία απόλυτα αρμονική θολούρα στο μάτι, το οποίο με τη σειρά του, με προσωπική συντριβή και αυταπάρνηση, δυσκολεύεται να κατανοήσει την ομιχλώδη φύση του πόμολου, όντας μη μυημένο στο βαθύτερο νόημα της χρονικής συγκυρίας της ύπαρξης...

Τσαρκάρω για να γουστάρω. (Πολύ απλά) Γιατί;
Γιατί πάντα πρωί πρωί περιμένουμε κάποιον να ξυπνήσει.
Γιατί πάντα όταν δίνουμε συνάντηση στο σπίτι μου με παίρνουν 1-2 για το άμα θέλω καφέ ενώ ξέρουνε ότι πίνω μόνο Ελληνικό/Cappuccino/Freddo-Espresso.
Γιατί ντυνόμαστε όπως να 'ναι για την ασφάλεια/υγεία μας. (Βλ. σκουφάκια,μπότες,φακούς κτλ).
Γιατί όταν φτάνουμε γουστάρουμε όλοι και όταν φεύγουμε όλοι ξενερώνουν.
Γιατί συνήθως βλέπουμε πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί ή φοβερά τοπία.
Γιατί έχουμε βρει πάνω από 15 καταρράχτες.
Γιατί μετά μαζευόμαστε για να μάσουμε φωτογραφικό υλικό.
Γιατί είναι η Cyberότσαρκα

Τσαρκάρω και γουστάρω γιατί...
είναι το πιο ευχάριστο πρωινό ξύπνημα χωρίς παράπονα και πολλές φορές χωρίς καφέ
είναι η μόνη τσάρκα που κάνω χωρίς να σκεφτώ τί θα φορέσω και αν θα είμαι όμορφη (μόνο ζεστή να είμαι τώρα το χειμώνα)
είναι μια τσάρκα που όλοι την γουστάρουμε και όλοι είναι ενθουσιασμένοι
είναι ένα μάθημα ιστορίας και γεωγραφίας και πολιτισμού και και και
είναι κάτι που θα θυμόμαστε για πάντα
είναι τσάρκες που μέσα από τα δικά μας μάτια τσαρκάρουν ακόμα και αυτοί που δεν θέλουν ή δεν μπορούν
είναι εικόνες που μέσα από τις "καλλιτεχνικές" μας φωτογραφίες δείχνουμε στους υπόλοιπους αυτό που εμείς βλέπαμε
είναι τσάρκες που κάνουν πραγματικότητα τις αφηγήσεις των παλαιών ή ακόμα και αυτών που
είδαν - άκουσαν
αλλά ποτέ δεν πηγαν
αλλά πάνω από όλα ...
γουστάρω να τσαρκάρω!!!

Γουστάρω όταν τσαρκάρω γιατί βλέπω πράγματα και μέρη που δεν έχω ξαναδεί και μαθαίνω πράγματα για τα μέρη αυτά που δεν τα ήξερα.
Γουστάρω όταν τσαρκάρω γιατί η παρέα είναι ωραία .
Γουστάρω όταν τσαρκάρω γιατί αγαπώ την φύση.
Δεν γουστάρω όταν τσαρκάρω γιατί μετά ο ΝΙΟ είναι κομμάτια για δυο μέρες (πλάκα κάνω)

Κι εγώ γουστάρω που τσαρκάρω μαζί σας παιδιά, έστω και μέσα από μία οθόνη.
Έχω διαπιστώσει ότι η περιοχή μας έχει πολύ όμορφα πράγματα να μας δείξει αλλά δυστυχώς εμείς γνωρίζουμε λίγα.
Και φυσικά φταίμε κι εμείς γι αυτό που προτιμάμε την άνεση της πολυθρόνας μας.
Σε λίγα χρόνια έτσι όπως πάμε, θα γίνουμε σαν τους τύπους στην ταινία με το ρομποτάκι (μου διαφεύγει το όνομα αυτή τη στιγμή).

Όταν δεν τσαρκάρω ξενερώνω γιατί ξεκινάει η εξεταστική και ειδικά τώρα που ο καιρός έχει αρχίσε να γίνεται εντελώς καλοκαιρινός είναι πολύ προκλητικό να βλέπω πεζοπορίες και σπηλιές ενώ αύριο δίνω το πρώτο μάθημα.


Άμα γυρίσω και δεν έχουμε που να πάμε θα αρχίσω να σκάβω με τα χέρια για να φτιάξω δικές μου σπηλιές και φαράγγια.
Stergios ΠΓΧ, ΜΧ και φύγαμε!

Οταν τσαρκάρω γουστάρω γιατί ο toulias για να τον πάω όπου θέλει με το αυτοκίνητο κερνάει καφέ κάθε πρωί από το καφενείο του παππού του Ιορδάνη (σε πλαστικό για να πάει καλά η μέρα).
Από εκεί λοιπόν προέκυψαν και τα συνθηματικά ΠΓΧ και ΜΧ.
Η κυρία που εργάζεται στο καφενείο λοιπόν όταν ετοιμάζει τον καφέ μου γράφει ΠΓΧ= Πολύ Γλυκός Χωρίς. Ενώ στου toulia ΜΧ= Μέτριος Χωρίς.

Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

ΥΓ: Ti na γκράψω εντό ρε?
ΥΓ2: Ντραγγασιά
ΥΓ3: bb.