Να πιεις καφέ σε μια καφετέρια... αξία: 2,5 €

Να βγεις για φαγητό σε ένα καλό εστιατόριο... αξία: 50 €

Να αγοράσεις δώρο γενεθλίων για την κοπελιά σου... αξία: Από 50-100 € (ανάλογα με το πόσο Χα............ είναι ο καθένας )

Να αγοράσεις ένα καινούργιο laptop για να σερφάρεις (στην σελίδα της cyberότσαρκας φυσικά)... αξία: 700 €

Να βρεις την τρύπα του Κωστάκη και να μπεις μέσα, μετά απο έναν μήνα, και ενώ έχεις οργώσει όλα τα Όντρια με τα πόδια και έχεις έρθει αντιμέτωπος με την κούραση, την απογοήτευση, τις βροχές, τις αρκούδες ακόμη και με τους λαθρομετανάστες........
Αξία ανεκτίμητη !!!!!!!!!!


Για όλα τα άλλα υπάρχει η mastercard.

ΥΓ.Προσεχώς κοντά σας και η cyberότσαρcard. Για ανεκτίμητης αξίας πράγματα...
ΥΓ. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, το παρόν άρθρο δεν αποτελεί προϊόν διαφήμισης κάποιας πιστωτικής κάρτας (Εκτός της CYBERΟΤΣΑRCARD φυσικά...)

stathis έγραψε:

Αξία ανεκτίμητη + 60€ για ένα καλό ζευγάρι μποτάκια + 100€ από απώλειες τεχνολογικών μέσων(βλ κινητά, ψηφιακές) + 5€ για φακό + 5€ για κράνος + 5€ για αδιάβροχο + 5€ για καινούριο αδιάβροχο(το παλιό κόπηκε λόγω υπερβολικού όγκου και πολεμικών κινήσεων) + 5€ για καινούριο σώβρακο(το άλλο είναι τόσο χε.... λόγω Πέτρου που δεν πλένεται )+ κάποια € στον μπαμπά του Ιορδάνη για καφέδες + πολλά € για βενζίνη(βλ garavela).

Υ.Γ.1.Πού θα βρω αυτή την cyberotsarcard?
Υ.Γ.2.Κάνετε διαγωνισμό καλύτερου υστερόγραφου?

ΥΓ1. Δουλειά δεν είχε ο διάολος, μάθαινε το photoshop!
ΥΓ2. Εμείς να δούμε πότε θα δουλέψουμε εδώ μέσα που μπλέξαμε, αυτός δεν έχει ανάγκη...
ΥΓ3. Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια τώρα!
Ψηλέ... πες αλεύρι... Ο κηπουρός σε γυρεύει...

Παλιοκλήσι, Αμπελόκηποι, Πετροπουλάκι, Καστανόφυτο, Ζηκόβιστα, Λεύκη, Παταράγκος, Σπήλαια, Χαλάρα, Λάγκα, Άργος Ορεστικό, Κρανιώνα, Γέρμας, Τσούκα, Νίκη, Ομορφοκκλησιά, Κορομηλιά, Βέλος, Ζευγοστάσιο, Χάρος, Δισπηλιό, Ασπροκκλησιά, Λιβαδοτόπι, Γιαννοχώρι, Μονόπυλο, Τρίλοφος, Ψαλίδα, Μεταμόρφωση, Βενέτικος, Δαμασκηνιά, Χαραυγή, Όντρια, Τσιρίλοβο, Δραγασιά, Ζάβορδα, Θεσσαλονίκη, Ζέρμα, Παραβέλα, Ποριά, Καστοριά, Μελάς, Πισοδέρι, Νεστόριο, Κοτύλη, Λούντοβο, Μαύροβο… και, και, και...


Ας όψεται το σπήλαιο των νερών στο Καστανόφυτο που της κόλλησε πνευμονία...
Από εκείνη την καταραμένη εξόρμηση ξεκίνησαν τα προβλήματα υγείας!
Κι όπως λέει ο σοφός λαός, ενός κακού μύρια έ(ρ)πονται...
Το τελευταίο κακό από τα μύρια που ακολούθησαν, την βρήκε σε γνωστό μπαρ της περιοχής όταν κι έκανε ελεύθερη πτώση από τα χέρια ενός αδέξιου χειριστή, ο οποίος όπως αποδείχτηκε αργότερα από την ΕΔΕ που διέταξε ο Τούλιας, δεν διέθετε δίπλωμα φωτογράφησης.
Η πολυταξιδεμένη και πολυαγαπημένη μου φωτογραφική μηχανή, άφησε την τελευταία της ψηφιακή πνοή στα χέρια μου, εντός του ασθενοφόρου, κατά την μεταφοράς της, στο Κέντρο Υγείας.
Η νεκροψία που ακολούθησε, έδειξε ότι, εκτός από κακώσεις στο κλείστρο, καταρράκτη Σπηλαίων στους φακούς αλλά και οστεοπόρωση στα ελατήρια από την συσσωρευμένη υγρασία (είπαμε, ας όψεται το Καστανόφυτο), η μηχανή υπέφερε για καιρό από στραβισμό οθόνης, υπέρταση μπαταρίας, έπασχε από χρόνια ανεπάρκεια απόσβεσης κραδασμών (κοινώς φωτοπάρκινσον), είχε υποστεί εξάρθρωση άνω προσοφθαλμίου, ενώ οι ιστοκαλωδιακές εξετάσεις έδειξαν ότι λίγες ημέρες πριν το μοιραίο, είχε ταλαιπωρηθεί κι από την γρίπη των pixel.
Τα πολλαπλά και εντελώς επιπόλαια, εγκεφαλικά τραύματα που προστέθηκαν στην ήδη κλονισμένη υγείας της, από την βουτιά που έκανε ανάμεσα σε καφέδες, μπυρόνια και σκαμπώ, της προκάλεσαν μη αναστρέψιμη εγκεφαλική αιμορραγία και την οδήγησαν τελικά, στον ψηφιακό θάνατο...

Αργότερα, όταν και συνήλθα από την απώλεια, προσπάθησα να την δώσω, έστω και πεθαμένη, και να πάρω καινούργια με πριμοδότηση, όμως η κυβέρνηση Τούλια κατήργησε την απόσυρση παλαιών φωτομηχανών, μία ημέρα πριν καταθέσω τα χαρτιά μου μαζί με το πτώμα, στα γραφεία της Cyberότσαρκας.

Τελικά, έμειναν μόνον τα λείψανά της μηχανής, να μου θυμίζουν το ένδοξο και κοσμογυρισμένο παρελθόν της. Θα τη θυμάμαι πάντα!
Αιωνία της η μνήμη...

ΥΓ3. Στο μουσείο της Cyberότσαρκας, που πρόκειται να χρηματοδοτηθεί σύντομα από το 238468ο ΚΠΣ, τα λείψανα της μηχανής, θα τοποθετηθούν σε χρυσή αεροστεγή λάρνακα, σε θέση περιωπής στην είσοδο του μουσείου, κατόπιν εσωτερικής εντολής του συντονιστικού οργάνου της ομάδος.
ΥΓ2. Στη σπηλιά του δράκου; Όχι, δεν μπήκε! Ο δράκος αποδεικνύεται καλύτερος φύλακας κι από τον μυθικό Κέρβερο. Έναν περίπου χρόνο μετά την αποπεράτωση των εργασιών κι ακόμα δεν έχει επιτρέψει άνθρωπο να πλησιάσει στη σπηλιά....
ΥΓ1. Η κυβέρνηση Τούλια όμως, δεν σταμάτησε μόνο στην κατάργηση της απόσυρσης των παλαιών φωτομηχανών. Αφού τελικά πήρα νέα μηχανή, με πρόγραμμα φωτογραφικής εμπειρίας stage αυτή τη φορά, καθώς τα οικονομικά έχουν στενέψει, βγήκε λίγες μέρες μετά (σ.σ. εννοείται και πάλι η κυβέρνηση του ανεκδιήγητου Τούλια) κι αποφάσισε να καταργήσει και τα stage, βγάζοντας στο δρόμο, όχι μόνο τη δική μου καινούργια μηχανή (που στο κάτω κάτω αυτή είναι και η δουλειά της), αλλά και τις μηχανές συντρόφων-οδοιπόρων, οι οποίες εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των εξορμήσεών μας... Έλεος ρε Τούλια!

ΥΓ0. Καληνύχτα...

Συγγνώμη που σπαμάρω αλλά πραγματικά θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια για τη θρυλική πλέον ψηφιακή και συγχρόνως τα συγχαρητήρια μου για το ποστ ρε garavela.Έγραψες πάλι με τα υστερόγραφα, καθώς και πολιτική ασκείς και χιούμορ κάνεις!Εύγε!

Ανακοίνωση
Η ομάδα της Cyberotsarkas εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια της εκλιπούσας φωτογραφικής μηχανής. Η μηχανή αυτή μας είχε συνοδέψει σε πολλά ταξίδια, μας είχε κάνει πολλές φορές να γελάσουμε, να κλάψουμε, μας είχε δείξει άπειρες φορές το πόσο ανοιχτόμυαλη ,πολυμήχανη αλλά και κατά βάθος το πόσο αινιγματική και απομονωμένη απ όλους μας ήταν. Για όλη την ομάδα στάθηκε δίπλα της σαν αδερφός, χωρίς να αναλογιστεί τους κινδύνους και τις κακουχίες που επρόκειτο να υποστεί. Τα λόγια όμως είναι περιττά κάτι τέτοιες στιγμές και η θλίψη έχει πέσει σαν πέπλο πάνω σε όλους μας, οπότε ένα μονάχα έχουμε να πούμε:
Αντίο αξιομακάριστη και αείμνηστη μηχανή υμών μακάρι η σκόνη που θα σε σκεπάσει να είναι ελαφριά.

Οι δικοί σου άνθρωποι:
Cyberosarka.gr

'Ελειψα λίγο (λέμε τώρα λίγο...) κι έχω χάσει πολλά...

Την γνώριζα κι εγώ απο μικρή...
Ξάπλωνε στις πέτρες και στα χόρτα και προσπαθούσε να μας "πάρει" όλους...
Δεν την ένοιαζε, ακόμη κι αν ήμασταν πολλοί, ούτε κι αν είχε κρύο...
Αρκεί να τις έκανε τα σωστά "προκαταρκτικά" ο garavellas και μας είχε όλους μέσα...
Στα περισότερα μέρη που συμμετείχα εγώ, συνήθως ήταν υγρή, αλλα δεν δικαιολογεί αυτό μια τέτοια εξέλιξη... Τί να πω... κρίμα...
Εφυγε, αλλά άφησε πίσω της τους καρπούς των εξορμήσεων, σε όλους εμάς, και μεις έχουμε υποχρέωση ώστε αξιοποιηθούν και να μεγαλώσουν σωστά...

Δεν περιγράφω άλλο...

Δεν γράφεις συχνά αλλά όταν γράφεις μας στέλνεις....

θα πωλούνται και σπασμένοι σταλλακτίκες ως ενθύμια;


Ζούμε περίπου 80 χρόνια. Η φύση υπήρχε πριν εμφανιστεί ο πρώτος άνθρωπος και θα υπάρχει αφότου εξαφανιστεί και ο τελευταίος.
Το εισητήριο κοστίζει 5 ευρώ. Ο φυσικός πλούτος δεν μπορεί καν να μπει στην διαδικασία κοστολόγησης.

ΥΓ Εφορία. Παρεξηγημένη λέξη. Όχι άδικα...

Γενικά στη φύση υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ιστοσελίδων (ναι στη φύση καλά διαβάσατε... πήραμε πρωτοβουλία και βάλαμε το διαδίκτυο στη βιολογία μας) και γενικά ο αριθμός 4 είναι ένας μαγικός αριθμός που καλύπτει κάθε περίπτωση.
Υπάρχουν οι ιστοσελίδες που απλώς έχουν και δεν είναι...
Υπάρχουν οι ιστοσελίδες που δεν έχουν κι όμως είναι...
Φυσικά υπάρχουν και οι ιστοσελίδες που και έχουν και είναι.
Και τέλος υπάρχουν κι αυτές που δεν έχουν και δεν είναι...


Δυστυχώς (εντελώς υποκειμενικό το δυστυχώς) στην εποχή μας η βαρύτητα έχει πέσει σχεδόν αποκλειστικά στο «έχω» κι έχουμε αρχίσει να λησμονούμε το «είμαι» (αν αυτό είναι αποτέλεσμα ή όχι στρατηγικού σχεδίου σκοτεινών δυνάμεων, δεν εξετάζεται στο παρόν κεφάλαιο).
Η Cyberότσαρκα ανήκει στην κατηγορία που και «είναι» αλλά και «έχει» (εντελώς υποκειμενικό και αυτό).
Και είναι δύσκολο να είσαι και να έχεις ταυτόχρονα, διότι το γεγονός ότι είσαι, προϋποθέτει ότι ήδη έχεις. Άρα σε αυτήν την περίπτωση (του είμαι και έχω), υπάρχει πλεόνασμα "έχοντος" το οποίο αναπόφευκτα οδηγεί σε μία κάποια δυσκολία στη διαχείριση. Αν ήταν μαθηματικά θα μιλούσαμε για αόριστο σύστημα που επιδέχεται άπειρες λύσεις. Εάν η Cyber δεν υπαγόταν σε αυτήν την περίπτωση το πιθανότερο είναι ότι θα τη συναντούσαμε στην κατηγορία «έχω» οπότε θα έπρεπε να αναζητήσουμε αν «είναι»...
Μιλάμε δηλαδή για απλή και όχι για διπλή συνεπαγωγή.
Είμαι, σημαίνει ότι έχω.
Έχω όμως, δεν σημαίνει ότι είμαι... (Στις μέρες μας πάντως, οι εξισώσεις έχουν αντίθετη φορά).
Η αναζήτηση λοιπόν αυτή (να δω δηλαδή αν είμαι, σε περίπτωση που έχω) έχει χαρακτήρα υπαρξιακό. Ξεκινάει με το προπατορικό αμάρτημα (ο Αδάμ έφαγε - άρα «είχε» - το γκόρτσο*) και τελειώνει με το μνημειώδες ερώτημα «ποιος είμαι;» (ήταν το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκε ο Αδάμ όταν έφαγε την πόρτα στα μούτρα). Για να απαντήσω όμως σε κάτι τέτοιο θα πρέπει πρώτα να ξέρω ότι είμαι. Άρα το ποιος ακριβώς είμαι, έρχεται σε δεύτερη μοίρα αφού πρώτα πρέπει να σιγουρευτώ ότι είμαι...
Δύσκολα επομένως τα πράγματα!

Αυτού του είδους οι απαντήσεις σήμερα, κουράζουν όλο και περισσότερους (πτώμα έγινα!), σε βαθμό που να μην μας νοιάζει τελικά ποιοι είμαστε, αρκεί να έχουμε.
Κι επειδή αγαπητέ συνοδοιπόρε, μάλλον κι εσύ κουράστηκες, αν κάνεις έναν ακόμη κόπο να ξαναδιαβάσεις όλα τα παραπάνω, θα διαπιστώσεις ότι τζάμπα μπερδεύτηκες κι απλώς η επανάληψη κάποιων λέξεων λειτούργησε σε αυτήν την περίπτωση ως πεθερά πάσης μαθήσεως και όχι ως μητέρα. Την δουλειά όμως θέλω να πιστεύω ότι την κάνει.
Που θέλω όμως να καταλήξω; Έλα ντε...
Ή το ξέχασα ή από την αρχή δεν ήξερα.
Ξεκίνησα να γράψω κάποια πράγματα για το πώς βλέπω γενικότερα το διαδίκτυο και κατέληξα στα φρούτα.
Χαίρομαι όμως που η Cyberότσαρκα έχει ταυτότητα και πιστεύω ότι δεν θα την χάσει. Αν πλησιάσει εκείνη η ώρα, προτείνω μαζί με το μήλο να πάρουμε και τον πούλο από μόνοι μας...

* Γκόρτσο ήταν, όχι μήλο.

ΥΓ1. Η εφαρμογή της μεθόδου μπορεί να γίνει και σε ανθρώπους.
ΥΓ2. Το δέντρο της Cyberότσαρκας, τι δέντρο είναι;

Damianos Garavelas
Μανάβης

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σε λίγες μέρες από τη στιγμή που η Cyberότσαρκα "εξέπεμψε" για πρώτη φορά στο διαδίκτυο με τη σημερινή της ηλεκτρονική ταυτότητα (www.cyberotsarka.gr). Για λίγους μήνες πριν συμβεί αυτό, η "φωνή" μας ακουγόταν από το blog που διατηρούσαμε μέχρι τότε και το οποίο αποδείχτηκε πολύ περιορισμένο για να χωρέσει τις "περιπέτειές" μας.
Σήμερα, έπειτα από αυτά τα δύο χρόνια, τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Και το πείσμα παραμένει το ίδιο...

Γενικά, οι συγκρίσεις του χθες με το σήμερα σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις είναι δύσκολες, συναισθηματικά φορτισμένες ενίοτε και ίσως ανούσιες, αλλά μερικές φορές και αναπόφευκτες...
Παρακάτω λοιπόν παρατίθενται δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα, με την Cyberότσαρκα να έχει βγάλει μούσια και να ποζάρει στο ίδιο ανοιχτό παράθυρο (του διαδικτύου), με χρονική διαφορά δύο ετών...


Στο πρώτο ενσταντανέ (που θα έλεγαν κι οι Γάλλοι), στα αριστερά μας, παρατηρούμε ότι η Cyberότσαρκα είναι αδυνατισμένη κι έχει ζωγραφισμένο ένα αβίαστο χαμόγελο στα χείλη. Κρατιέται με το ένα χέρι ενώ με το άλλο σχηματίζει γροθιά, δείγμα της νιότης και της άγνοιας κινδύνου που διέθετε τότε και διαθέτει ακόμα, αψηφώντας το κενό που απλώνεται μπροστά της, με την πτώση να αποτελεί πάντα ένα ενδεχόμενο.

Στο δεύτερο ενσταντανέ παρατηρούμε την Cyberότσαρκα εμφανώς πιο ώριμη και σε πολύ καλύτερη ποιότητα, με το χαμόγελο σταθερά στη θέση του αλλά μετρημένο (έχουν δει πολλά τα μάτια της). Έχει πάρει λίγα κιλά απ’ ότι βλέπω, στηρίζεται πλέον και στα δυο χέρια και με την άγνοια κινδύνου να υφίσταται ακόμα στη μάπα της, καθώς μπροστά της εξακολουθεί να βρίσκεται το κενό, την ώρα που αυτή παραμένει ανεβασμένη στο ίδιο σαθρό οικοδόμημα (βλέπε διαδίκτυο)...

Η μόνη σημαντική ομοιότητα τελικά, ίσως να βρίσκεται στο μαλλί.
Μπορεί να την κουρέψαμε, να την χτενίσαμε, να της κάναμε ντεκαπάζ και να την ξεμαλλιάσαμε ουκ ολίγες φορές από τότε (βλέπε πρώτη φωτό δύο χρόνια πριν) αλλά μαλλί δεν άλλαξε...
Ήταν και παραμένει αυθεντική, ανεξάρτητη και διαφορετική, σε πείσμα των καιρών και των επιταγών του διαδικτύου που επιβάλουν την αντιγραφή, το ξεκατίνιασμα και το μάτι ως μέσο επιβίωσης για τις περισσότερες ιστοσελίδες...


ΥΓ. Εντάξει ψηλέ! Τα κεφάλια μέσα τώρα...

Για την ιστορία, η πρώτη φωτογραφία τραβήχτηκε τον Δεκέμβριο του 2008 και η δεύτερη τον περασμένο Οκτώβρη στον άνω Κρανιώνα, όταν και εξορμήσαμε για δεύτερη φορά στο χωριό, παρέα με ιδιωτικό τηλεοπτικό συνεργείο για τις ανάγκες μιας παραγωγής που σκοπό έχει να προωθήσει τις ομορφιές του τόπου μας.
Είδομεν...

Εγώ αυτό που έχω να παρατηρήσω για την cyberότσαρκα του τότε και του τώρα είναι ότι μπορεί να έχει φύγει ο αρχικός ενθουσιασμός(βλ. χέρι του psilou),αλλά παραμένει ατόφια η όρεξη για αναζήτηση και ανακάλυψη(βλ χαμόγελο psilou).
Συμπέρασμα1:Η cyberότσαρκα δεν πάει μαζί με τη δίαιτα!
Συμπέρασμα2:Nio μην ελπίζεις ότι θα βγάλεις μαλλιά!

Υ.Γ.Βλέποντας αρχικά τις φωτογραφίες νόμιζα ότι είναι στο Υψηλό σ'ένα σπίτι απέναντι από το σπίτι του παππού μου.(θα καταλάβει ο psilos)

Μη μασάτε!
Επιστρέφω σε λίγο...

Δεν άντεξα στον πειρασμό… Ήθελα να ποστάρω!
Είναι κομμάτι σχεδόν της καθημερινότητάς μου, η ενασχόληση με την σελίδα μας, κι "έπρεπε" κάτι να γράψω...
Μόλις φτάσω λοιπόν τα 300 ποστάκια, θα παίξω το ρόλο του Λεωνίδα και θα τα θυσιάσω μαζί με μένα για τη σωτηρία της Σπάρτης και του διαδικτύου γενικότερα. Διότι η Cyberότσαρκα είναι σαν τη Σπάρτη στο διαδίκτυο...
Θα μας πετάξω από την στέψη του καταρράκτη που απεικονίζεται παρακάτω και θα σκοτωθούμε παρέα με το νερό.
Δεν βλέπω άλλη λύση.
Εναλλακτικά, θα μπορούσα να επιλέξω τον ρόλο της Ιφιγένειας αλλά προτιμώ τη δουλειά να την κάνω μόνος μου και δεν έχω και που να αφήσω τα ποστάκια μου... Πώς να μεγαλώσουν σε αυτόν τον ψηφιακό κόσμο; Θα τα φάνε οι μαρμάγκες των μηχανών αναζήτησης...

Ζεστάνετε τώρα την κάθετη μπάρα της κύλισης γιατί θα σας χρειαστεί...


ΥΓ1. Πριν αυτοκτονήσω θα αφήσω σημείωμα στον Zuckerberg όπου θα του εξηγώ τους λόγους της ελεύθερης πτώσης από τον καταρράκτη, τόσο της δικιάς μου, όσο και του διαδικτύου. Αν δε γίνω μια μέρα μπλουζάκι, σίγουρα θα γίνω γκρουπάκι στο facebook.
ΥΓ2. Όσες dslr και να πάρετε, όσα full high definition κλαμπατσίμπαλα και να έχουν, σε αυτή τη συχνότητα είναι νόμος... Τις φωτογραφίες μου θα βλέπετε!

Garavelas Damianos
Καταρρακτολόγος - Ειδικευθείς εις Βόιον
Καταδικασμένος

Δημοσιογράφος: Βλέπω ότι εσείς εδώ είστε οι πιο ζωηροί. Δεν έχετε καθίσει ούτε λεπτό. Τι κάνετε εδώ;

- Τούλιας: Τρέχουμε γύρω γύρω, κάνουμε συλλογή από φωτογραφίες κι όποιος βγάλει τις πιο πολλές ή την πιο καλλιτεχνική, που δεν έχουνε βγάλει οι άλλοι, τότε είναι ο νικητής.

- Νίο: Τρέχουμε πάνω στις πέτρες, παίζουμε κυνηγητό, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε πράματα και βρήκαμε και μια πέτρα που ήταν σκεπασμένη στο χώμα.

- Δημοσιογράφος: Τι άλλο κάνετε;

- Δεμίρης: Εεεεεεεε... Κάνουμε τους εξερευνητές, τους ορειβάτες και προσπαθούμε να ανακαλύψουμε σπηλιές. Εδώ στο διαδίκτυο, σ’ αυτή την ιστοσελίδα, υπάρχει και μια παιδική χαρά αλλά δεν χρειάζεται να σας τη δείξω γιατί ήδη βρισκόσαστε μέσα...

ΥΓ. Στους καταρράκτες του Δρυμώνα στην Εύβοια... Απόσπασμα από την εκπομπή της ΝΕΤ "Μένουμε Ελλάδα". Ο τρίτος πιτσιρικάς της παρέας θα μπορούσε να είναι αρχηγός της Cyberότσαρκας αλλά τον πρόλαβε ο Τούλιας. Πέραν αυτού όμως οι τρεις νεαροί που εμφανίζονται στο βίντεο είναι από σήμερα επίτιμα μέλη της ομάδας μας...