ΟΛΥΜΠΟΣ
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΚΑΛΑ-ΜΥΤΙΚΑΣ
Φτάνοντας στην Σκάλα στα 2866m υψόμετρο, νιώθεις πως η κορυφή του Ολύμπου, ο Μύτικας (2918m) είναι δίπλα και ότι έχεις φτάσει. Όμως πιστεύω ότι από εκεί και ύστερα ξεκινάει το δύσκολο κομμάτι της διαδρομής προς την κορυφή...
Ξεκινώντας την ανάβαση υπάρχουν προειδοποιητικές πινακίδες που έχουν τοποθετηθεί από την διεύθυνση δασών Πιερίας που αναγράφουν διάφορα στοιχεία και περιγράφουν την διαδρομή (Κακόσκαλα) της ανάβασης προς την κορυφή και την επικινδυνότητά της...
Από την αρχή της διαδρομής συνειδητοποιήσαμε πως η κατάσταση είναι αρκετά ριψοκίνδυνη και πως θα έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Διότι το απότομο, σαθρό, και βραχώδες πεδίο κάνει την ανάβαση δύσκολη.
Σχεδόν όλη την ανάβαση την κάναμε προσπαθώντας να ακουμπάμε περισσότερα μέρη του σώματός μας πάνω στα βράχια και να μη στεκόμαστε μόνο στα πόδια μας και μόνο λίγα ήταν τα σημεία εκείνα στα οποία μπορούσαμε να σταθούμε όρθιοι και να περπατήσουμε φυσιολογικά... Ειδικά κάποια σημεία ήταν πάρα πολύ απότομα και επικίνδυνα, χωρίς να μας δίνουν και πολλές επιλογές κινήσεων. Γι' αυτό το λόγο και σε συνδυασμό με την πολύ ομίχλη που υπήρχε δεν μπορέσαμε να έχουμε το φωτογραφικό υλικό που θα θέλαμε...
Ύστερα από 1 ώρα και 40 λεπτά και ενώ κάναμε μια απερίγραπτη και φοβισμένη ανάβαση, φτάσαμε επιτέλους στην πολυπόθητη κορυφή του Ολύμπου (ΜΥΤΙΚΑΣ 2918m). Εκεί πάνω το μόνο που μπορείς να αισθανθείς είναι δέος... Βλέπεις τα πάντα και λες πως είναι αλήθεια, έφτασες στο ψηλότερο σημείο της Ελλάδας, στην κορυφή των Θεών...
Όταν έσπασε η ομίχλη μπορούσαμε να διακρίνουμε τα πάντα καθαρά...
Φαινότανε το Οροπέδιο των Μουσών, τα Καζάνια, η κορυφή ΣΤΕΦΑΝΙ (γνωστή και ως ο θρόνος του ΔΙΑ). Επίσης μπορούσαμε να δούμε την ανάβαση από το Λούκι που είναι η διαδρομή προς τον Μύτικα από τη μεριά των Ζωναριών...
Τέλος αφού υπογράψαμε στο βιβλίο που υπήρχε για τους επισκέπτες, ξεκινήσαμε την επίσης δύσκολη κατάβαση από την κορυφή προς την Σκάλα...