Απ’ τις γειτονιές της Κορησού, θυμάμαι, σχεδόν πάντα έφευγα με το κεφάλι σκυμμένο... Ήταν μια περίοδος που ως νεαρός κι εγώ, έκανα όνειρα. Τα όνειρά μου όμως, κατά έναν περίεργο τρόπο, στην Κορησό πατούσανε φρένο...


Ένα από τα μεγάλα μου όνειρα λοιπόν, όταν ως έφηβος κι εγώ κλωτσούσα μια ποδοσφαιρική μπάλα, ήταν να παίξω κάποτε στην ΑΕΚΑΡΑ. Συμμετείχα στην ομάδα του χωριού μου, το Μαυροχώρι, κι η αντίστοιχη ποδοσφαιρική ομάδα της Κορησού, μία από τις αντιπάλους μας, ήταν κάθε χρόνο το μεγαλύτερο αγκάθι στην πορεία μας.
Οι παπάρες που τρώγαμε από τους Κορησιώτες ήταν πολλαπλές και διαρκείς...
Είχανε βρει το κουμπί μας και μας χτυπούσαν ανελέητα. Ακόμα και τη χρονιά που φτάσαμε να κατακτήσουμε την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα του νομού Καστοριάς (κάπου κοντά στο 1990), είχαμε χάσει από την ομάδα της Κορησού δύο φορές (Ήταν στη φάση των ομίλων. Στα νοκ άουτ παιχνίδια, κληρώθηκαν στον ημιτελικό με την ομάδα της Καστοριάς, που φρόντισε να τους αποκλείσει. Για την ιστορία αναφέρω ότι στον άλλο ημιτελικό, εμείς αντιμετωπίσαμε την ομάδα της Πενταβρύσου. Στον τελικό νικήσαμε την ομάδα της Καστοριάς στα πέναλτι).
Αυτά γινόντουσαν στους ποδοσφαιρικούς αγώνες.
Όταν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο στο γήπεδο της Κορησού, τότε ντυνόμουνα γαμπρός, όπως θα έλεγε κι ο Αντύπας που ήτανε εκείνη την εποχή στα μεγάλα φόρτε του (Είμαι στα χάι μου, Για τα λεφτά τα κάνεις όλα, Οδηγώ και σε σκέφτομαι κ.α.). Σοβάτιζα με ζελέ το μαλλί, φορούσα σιδερωμένο πουκάμισο, έπαιρνα το ανάλογο ύφος κι πήγαινα να συναντήσω τον έρωτα στα σοκάκια του χωριού. Δυστυχώς όμως ούτε στον έρωτα τα κατάφερνα...
Η Μαρούλα*, βέρα Κορησιώτισσα, που τότε πήγαινε στην τρίτη γυμνασίου (εγώ στην πρώτη λυκείου), ήταν ο μεγάλος μου πόθος και καημός και ο λόγος που ζάλιζα τους κολλητούς να πάμε στην Κορησό για να φάμε βατόμουρα, να δούμε άμα βρέχει, να δοκιμάσουμε τα ποδήλατα και άλλες τέτοιες δικαιολογίες...
Η Μαρούλα όμως δεν είχε μάτια για μένα...
Την είχε θαμπώσει το παπάκι του Δημητράκη*, που συν τοις άλλοις φορούσε και ray ban γυαλί, και προτίμησε τον έρωτα τον δικό του, διότι ο δικός μου δεν είχε ρόδες...

Έκτοτε έχουν περάσει κοντά στα 20 χρόνια κι ο πόνος έχει σχεδόν καταλαγιάσει... Μέχρι και πέρυσι δεν είχα τη δύναμη να πλησιάσω στην Κορησό, πόσο μάλλον να την επισκεφθώ. Φοβόμουνα βλέπετε το παρελθόν...
(Τώρα ίσως καταλάβατε για ποιον λόγο δεν ήρθα μαζί σας στην περσινή εξόρμηση).
Η πληγή όμως έπαψε να αιμορραγεί, τα σημάδια της έχουν αρχίσει να σβήνουν και είμαι έτοιμος και πάλι να διαβώ εκείνα τα μονοπάτια, ποδοσφαιρικά και ερωτικά, που κάποτε γεμίσανε με πίκρες την καρδιά μου...
Αισθάνομαι ότι έφτασε επιτέλους η ώρα, η Κορησός να μου δώσει πίσω τις χαρές που μου στέρησε.
Και για να μην σας κουράζω άλλο με τα δικά μου, διαβάστε τα υστερόγραφα και θα καταλάβετε που θέλω να καταλήξω...


ΥΓ1. Συζητήσεις έχουν γίνει αρκετές κι έχει προηγηθεί η περσινή εξόρμηση στην Κορησό που μπήκε ήδη στο πάνθεον και σημαδεύτηκε από τον ελαφρύ τραυματισμό του karitza (ο μοναδικός μέχρι σήμερα κι εύχομαι και τελευταίος). Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στις σπηλαιοεξερευνήσεις γιατί έχουμε σκουριάσει επικίνδυνα.
Μάγκες, το βουνό έχει ψωμί εκεί πάνω (βλέπε σπηλιά Αγίας Τριάδος, Άι Νικόλας, μαρτυρίες για τρύπες πάνω από το παλιό Κωσταράζι κ.α.). Αυτά τα έχουμε ξανασυζητήσει. Παρακάτω παραθέτω φωτογραφίες που ψάρεψα από ΕΔΩ (κυκλοφορούν κι άλλες στο διαδίκτυο) κι έφτασε η ώρα για να ξαναμπούμε σε καμιά τρύπα που τόσο έχουνε λείψει σε όλους. Όπως έχουμε ξαναπεί, καλές είναι όλες οι εξορμήσεις αλλά αν δεν σκάσει κεφάλι το σκατό, τραχανάς δεν γίνεται. Ο Τούλιας με όρισε υπεύθυνο για να ορίσω με τη σειρά μου τον Νίο ως υπεύθυνο της συλλογής περισσοτέρων πληροφοριών λόγω εντοπιότητας. Αυτό πρέπει να γίνει μέχρι το ερχόμενο Σάββατο. Ακολουθεί η μεγάλη εβδομάδα που ανέκαθεν ήταν και μεγάλη εβδομάδα ανακαλύψεων για τη Cyberότσαρκα...



Κι επειδή κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, μπορούμε στην ίδια εξόρμηση να πεταχτούμε και μέχρι τη Λιθιά για να δούμε το πέτρινο γεφύρι που επισυνάπτω και σήκωσα από την ίδια παραπάνω διεύθυνση. Το γεφύρι φαίνεται να είναι μικρό αλλά καμιά σημασία δεν έχει.


ΥΓ2. Για να ξεχάσω, που λέτε, τη Μαρούλα και τις ποδοσφαιρικές καρπαζιές, το έριξα στις εξορμήσεις και στα ποστάκια. Από γητευτής της στρογγυλής θεάς κι επίδοξος πλατωνικός εραστής της Μαρούλας, κατάντησα να ασχολούμαι με το διαδίκτυο και με μια κάποια Cyberότσαρκα... Τα νεύρα μου!

* Το ονόματα είναι φανταστικά, οι ιστορίες πραγματικές.

Έχω στείλει mail σε έναν από τους διαχειριστές τις σελίδας στο facebook για να κανονίσουμε ημερομηνία για την βόλτα μας στην περιοχή.
Ελπίζω να έχω ανταπόκριση.

Σου απάντησε;

Χαχαχαχα κάνουμε και πλακίτσες τώρα;;;
Να και μια φώτο από την βόλτα μας


Υ.Γ: Χωρίς πλάκα τώρα η πόρτα που έχουμε φάει στα μούτρα από την Κορησό είναι από τις μεγαλύτερες.

Τα τζάκια μέσα στους κόλπους της ομάδας πάντως, καλά κρατούν!
Σε άλλους έχουν βγάλει το όνομα κι άλλοι έχουν τη χάρη...
Ψηλέ, διακρίνω την πλάτη σου στη φωτογραφία ή μου φαίνεται;
Και γιατί δεν είναι ο garavelas μαζί σας;
Μήπως έλειπε κι ο toulias;

ΥΓ. Η πόρτα που φάγαμε οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν ξεμείνει κρυμμένα πάνω στο Γκάμπερο κάτι πεντόλιρα από την εποχή της Τουρκοκρατίας και κάτι τσουβάλια λίρες από τον εμφύλιο που τα πετούσαν οι Άγγλοι από τα αεροπλάνα. Ίσως ακόμα ακόμα, σε κάποιο από τα κοιλώματα της περιοχής να έχει θαφτεί και η χρυσή γουρούνα με τα εφτά χρυσά γουρουνάκια που δώρισε ο Μέγας Αλέςξανδρος στον Περδίκκα, ως αναγνώριση για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον πόλεμο με τους Πέρσες. Είναι δεδομένο ότι ο Περδίκκας, μετά τον πόλεμο, κι επειδή καταγόταν από την Ορεστίδα, δηλαδή από τα μέρη μας, έφερε εδώ τη γουρούνα και τα παιδιά της. Το βουνό πάνω από την Κορησό (Γάβρος, Γκάμπερο, Παλιοκκλήσι ή όπως αλλιώς λέγεται) είναι κυρίαρχο στην πεδιάδα της Καστοριάς (δηλαδή της αρχαίας Ορεστίδας). Άρα, στάνταρ εκεί είναι κρυμμένη η γουρούνα...

Μέχρι λοιπόν να βρεθεί η γουρούνα (σ.σ η γουρούνα ήταν διαζευγμένη γι' αυτό και δεν ήταν ο γουρούνος μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια), τα γουρουνάκια, τα πεντόλιρα και τα τσουβάλια εμείς θα πρέπει να έχουμε χωνέψει τουλάχιστον την πόρτα.

1ον.Ναι εγώ είμαι...
2ον.Το τζάκι καίει και μάλιστα αρκετά καλά.Μπροστά είναι ο Τούλιας απλά δεν φαίνεται.
3ον.Είναι και ο γκαρίτζας στην φωτογραφία(επεισοδιακή εξόρμηση γι αυτόν)


ΤΣΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΚ το postακι ο ψηλός