Η καθημερινότητα του ανθρώπου από τότε που πάτησε το πόδι του στη γη (και γράφω πάτησε διότι σύμφωνα με τις θεωρίες του Δεμίρη, το ανθρώπινο είδος δεν φύτρωσε εδώ αλλά το μετέφεραν αρχαίοι εξωγήινοι από εξωγαλαξιακούς πλανήτες), ήταν συνυφασμένη με την πέτρα. Με αυτή κυνηγούσε αρχικά, με αυτή πολεμούσε, με αυτή έχτιζε και πάνω της σκάλιζε και δημιουργούσε. Ο πλανήτης είναι διάσπαρτος από τέτοιου είδους δημιουργήματα, ανάμεσά τους και οι βραχογραφίες για τις οποίες θα μιλήσουμε, και είμαστε τυχεροί καθώς κάποια από αυτά, βρίσκονται σχετικά κοντά στη βάση μας καθώς γλίτωσαν από το χρόνο, τον καιρό και τον ίδιο τον άνθρωπο.

Στις εξορμήσεις μας μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει κι έχουμε φτάσει σε πέντε από αυτές τις βραχογραφίες κι ίσως μια μέρα γίνει και κάποιο σχετικό θέμα στην αρχική, αν και κάθε βραχογραφία θα απαιτούσε το δικό της ξεχωριστό άρθρο.

Η παλιότερη βραχογραφία που καταφέραμε και εντοπίσαμε βρίσκεται κοντά στη λίμνη Χειμαδίτιδα και ανάγεται στην εποχή του σιδήρου. Δεν έχει τύχει της μελέτης και της φροντίδας που θα έπρεπε και είναι απορίας άξιον πως κατάφερε και γλίτωσε από τα χέρια εκείνων των θησαυροκυνηγών που παντού βλέπουν σημάδια για θαμμένους θησαυρούς (από κάτω έχει λίρες και τα σχετικά…).


Στη Μεγάλη Πρέσπα, σώζονται τρεις βραχογραφίες της μεταβυζαντινής εποχής οι οποίες κι έχουν γίνει σημαντικό αξιοθέατο τα τελευταία χρόνια για πολλούς τουρίστες της περιοχής και αφήνουν κι ένα μεροκάματο στους βαρκάρηδες των Ψαράδων, καθώς η προσέγγιση είναι γρηγορότερη κι ευκολότερη με πλεούμενο (30 ευρώ η μεγάλη βόλτα, 20 η μικρή! Έχουν πέσει οι τιμές… Πριν πέντε χρόνια η τσάρκα πήγαινε 50). Διατηρούνται σε μάλλον καλή κατάσταση, αν σκεφτεί κανείς το ιδιαίτερο κλίμα των Πρεσπών, με την υγρασία και τις παγωνιές, αλλά και τους κάγκουρες περασμένων αιώνων που βάζανε στόχο με τα τουφέκια τους αυτές τις βραχογραφίες… Ευτυχώς όμως, οι τυφεκιοφόροι εκείνης της εποχής, στοιχημάτιζαν να πετύχουν τις βραχογραφίες μέσα από τις βάρκες, βάζοντας μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο εγχείρημα τους, καθώς οι βάρκες ταλαντεύονταν στα νερά της λίμνης. Έτσι υπήρχε ένας αντικειμενικός τρόπος να ξεχωρίσουν οι καλοί τυφεκιοφόροι από αυτούς που δεν είχαν σχέση με το άθλημα και γλίτωσαν έως έναν βαθμό και οι βραχογραφίες. Σήμερα αυτό το σπορ έχει αντικατασταθεί με τη σκοποβολή πινακίδων στις εισόδους χωριών και στα περίχωρα.




Μια ακόμη βραχογραφία που σώζεται κοντά στα μέρη μας είναι αυτή του Παντοκράτορα που δεσπόζει πάνω από το πέτρινο γεφύρι της Πουρνιάς, δίπλα στον ομώνυμο οικισμό, κοντά στην Κόνιτσα. Είναι σχεδόν σε άριστη κατάσταση καθώς έχει δημιουργηθεί στο κάτω μέρος ενός βράχου και προστατεύεται από τα καιρικά φαινόμενα αλλά και τους περίεργους που δυσκολεύονται να την προσεγγίσουν στο ύψος των 12-15 μέτρων στο οποίο βρίσκεται, σε δυσπρόσιτο σημείο.


Οι βραχογραφίες γοητεύουν, εντυπωσιάζουν και δίνουν έναν τόνο μυστηρίου στις τοποθεσίες τις οποίες βρίσκονται. Παραμένουν σιωπηλοί μάρτυρες περασμένων εποχών και είναι από τις λίγες περιπτώσεις που οι ανθρώπινες πινελιές πάνω στη φύση, δένουν με το τοπίο…

ΥΓ. Ρε σεις, τα διαβάζει κανένας αυτά που γράφω ή κι αυτό το κάνω μόνος μου;

Yes Master!