Θεσσαλονίκη...
Άλλοι την χαρακτηρίζουν ως την νύμφη του θερμαϊκού, άλλοι ως φτωχομάνα, άλλοι ως την πόλη του έρωτα... Η Θεσσαλονίκη είναι αναμφισβήτητα από τις πιο όμορφες πόλεις της Ελλάδας. Το θέμα όμως είναι πως η καθημερινότητα στην Θεσσαλονίκη σε κάνει να βλέπεις την τσιμεντένια πλευρά της πόλης, την ηχορρύπανση, την κίνηση, το άγχος. Προσπαθώ πολλές φορές να κοιτάξω την πόλη με ένα άλλο μάτι, προσπαθώ να δω αυτό που οι αγχωμένοι περαστικοί αγνοούν και συνειδητοποιώ πως αυτή η πόλη τελικά έχει πολλές όμορφες, μυστήριες και άγνωστες πτυχές. Και αυτές δεν είναι ανάγκη να βρίσκονται κρυμμένες κάπου. Πολλές φορές είναι μπροστά στα μάτια σου, απλά το θέμα είναι πως, κατά έναν περίεργο τρόπο, δύσκολα σου κινούν την προσοχή και το ενδιαφέρον.

Κάνοντας μία βόλτα στο κέντρο, προσπαθώντας να δω με μία διαφορετική ματιά την πόλη παρατηρώ τα παλιά κτίρια της Θεσσαλονίκης. Κάποια από αυτά κατοικημένα και ανακαινισμένα, άλλα ακατοίτητικα και εγκαταλελειμένα. Και θα μου πείτε τώρα "σιγά ρε toulias τι μας λες, σιγά την ανακάλυψη"... Κι όμως κάποια κτίσματα από αυτά κρύβουν μία ιστορία, σε κάποιες περιπτώσεις ολόκληρους μύθους, και βρίσκονται στα πιο πολυσύχναστα σημεία της πόλης. 2όροφα ή 3όροφα συνήθως, 100 χρονών ή και παραπάνω ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα μεταγενέστερα κτίσματα. Δεν ξέρω όμως αν και κατά πόσο τραβούν την περιέργια του περαστικού ο οποίος έχοντας συνηθίσει στην θέα τους μπορεί να ξεχνά την αξία τους.
Η αίσθηση του καλαίσθητου θαρρείς πως από το '60 και μετά χάθηκε από τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων. Αυτό είναι ένα από τα συμπεράσματα μου...