Επηρεασμένος από την cyberotsarka που πήγα για πρώτη φορά με αυτά τα παθιασμένα παιδιά για καινούργιες ανακαλύψεις στον καταρράκτη του Βέλους, είπα να γράψω και εγώ δυο λογάκια...



Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι ότι κι εμείς, οι νέοι της δεκαετία του ΄70, κάναμε τις cyberotsarkes μας, είχαμε το ίδιο πάθος για τις ανακαλύψεις, λατρεύαμε την φύση και να γινόμαστε ένα μ΄ αυτήν. Δεν ήμασταν και πολύ διαφορετικοί από τους σημερινούς νέους.
Το Βέλος είναι ένα μικρό αλλά γραφικό χωριό με λιγοστούς (δυστυχώς) κατοίκους, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε έσφυζε από ζωή (γύρω στους 200 κατοίκους) με τους παππούδες, τους γονείς και με αρκετή νεολαία.
Βασικά το χωριό γέμιζε κάθε Πάσχα και καλοκαίρι. Δεν υπήρχε μέρα που να μην πηγαίναμε για καινούργιες ανακαλύψεις. Στην περιοχή του χωριού μας έχουμε δυο καταρράκτες αλλά ειδικά ο πρώτος, ο λεγόμενος Βάγος, μπορεί να μην είναι μεγάλος στο ύψος όμως έχει μια μικρή λιμνούλα, με βάθος περίπου 1.5 μέτρο, όπου κάναμε κάθε καλοκαίρι, μπάνιο. Εκεί περνούσαμε αρκετές ώρες αλλά έπρεπε να φεύγαμε γιατί κάθε απόγευμα είχαμε ραντεβού στον Καραμούτσο (το όνομα του παραπόταμου όπου βρίσκεται ο καταρράκτης) στο σημείο του παλιού μύλου, με τα παιδιά από το διπλανό χωριό το Διαλεκτό. Είναι το σημείο όπου σήμερα υπάρχει ο ταμιευτήρας. Τότε ήταν ένα πανέμορφο τοπίο με έναν μικρό τεχνητό καταρράκτη, όπου συναντιούνται δυο ποτάμια, το Βέλος με τον Καραμούτσο, ένα μέρος γεμάτο πράσινο. Εκεί περνούσαμε την ώρα μας μέχρι να σκοτεινιάσει με μουσική της εποχής, λίγη μπίρα και αρκετή πλάκα. Κάθε μέρα μαζευόμασταν γύρω στα 30 με 40 άτομα. Βρίσκαμε πάντα έναν τρόπο για να γεμίσουμε την μέρα μας. Εκτός από τα μπάνια και τα ραντεβού, πηγαίναμε βόλτες στα καταπράσινα δάση, όπου μαζεύαμε μανιτάρια, γινόμασταν και λίγο κλεφτοκοτάδες για το βραδινό τσιμπούσι (ευτυχώς πάντα έφταιγαν οι αλεπούδες).
Πραγματικά ήταν όμορφα και αξέχαστα χρόνια.
Θα μπορούσα να γράφω για εκείνη την εποχή ολόκληρες ώρες αλλά δεν θέλω να σας κουράσω άλλο.
Πιστεύω να επανέλθω σύντομα.

Μετά την όμορφη ιστορία του boss να σας παραθέσω κι εγώ το δικό μου, πολύ πιο πρόσφατο και πιο φτωχό, φωτο-ποστ.

Cyberότσαρκες 16 χρόνια πριν!





Σας τα'λεγα εγώ παίδες πως δεν είναι όλα όπως τα ξέρετε.
Διακρίνεται ιδρυτικό μέλος της ομάδας να παλεύει να αρπάξει την καμπάνα του Αϊ Νικόλα του Κρεμαστού στις 28 Μαΐου του 1994.
Η προετοιμασία για το cyberotsarka.gr ήταν πολύ πιο χρονοβόρα απ'ότι νομίζετε. Και εξαιρετικά δύσκολη επίσης. Αξίζει να σημειωθεί πως στις πρώτες έρευνες που κάναμε για τις τοποθεσίες της cyberότσαρκας, φορτώναμε στο φορμπαγάζ του Βιτάρα ταλκ και φαρίν λακτέ ενώ ασφαλίζαμε τα ζουμάρ απ'τό μπεϊμπιλίνο.

Cyberότσαρκες πριν 30 χρόνια ακριβώς!!!
Τι ανακάλυψα πάλι ο ημερολογιολόγος...



Πριν από μία τριακονταετία υπήρχε στο Άργος Ορεστικό ένας πολιτιστικός σύλλογος με την επωνυμία «Εκπολιτιστικός Σύλλογος Άργους Ορεστικού». Η δράση του πρέπει να ήταν πλούσια, με παρεμβάσεις ακόμα και σε σοβαρά ζητήματα της κοινωνίας του Άργους και με προχωρημένες ιδέες για εκείνη την εποχή. Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1978 και στις αρχές της δεκαετίας του 80 έπαψε δυστυχώς να υφίσταται. Οι νέοι εκείνης της εποχής που ίδρυσαν τον σύλλογο είναι σήμερα πενηντάρηδες και κάποιοι ίσως και μεγαλύτεροι και μόλις βρούμε χρόνο θα προσπαθήσουμε να μάθουμε περισσότερα για την ιστορία αυτού του συλλόγου, τους λόγους για τους οποίους διαλύθηκε (για να μαθαίνουμε εμείς οι νεότεροι) και φυσικά για τις δραστηριότητές του.

* Η φωτογραφία είναι από το ημερολόγιο που εξέδωσε ο σύλλογος το 1980 (μου θύμισε το δικό μας ημερολόγιο) και περιλαμβάνει σκίτσα κτιρίων που αντιπροσωπεύουν τη φυσιογνωμία της πόλης του Άργους Ορεστικού και στοχεύει να διατηρήσει την ανάμνηση της παλιάς πόλης πριν αλλοιωθεί από την ανοικοδόμηση, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται στην δεύτερη σελίδα του ημερολογίου. Το ημερολόγιο, το έχουμε αυτούσιο στη διάθεσή μας και μελλοντικά θα ετοιμάσουμε κάποιο σχετικό θεματάκι με περισσότερα στοιχεία κι αφού πρώτα πάρουμε κάποιες απαραίτητες άδειες.