Στη σπηλιά της Αγίας Τριάδος

31 Μάιος 2009.

Το χωριό Γέρμας* βρίσκεται στο ανατολικό άκρο του Νομού Καστοριάς, περικυκλωμένο από βουνά και απομονωμένο από τον υπόλοιπο νομό. Δεν παύει να διατηρεί όμως την μοναδικότητα της φυσικής ομορφιάς του αλλά και τους μόνιμους κατοίκους του, οι οποίοι παραμένουν πιστοί στις εστίες τους, δίνοντας ζωή σε έναν σχετικά μεγάλο οικισμό που δεν κινδυνεύει σε καμιά περίπτωση να ερημώσει, όπως συμβαίνει με πολλά χωριά του νομού μας. Ήταν πρωί του Σαββάτου όταν και συναντηθήκαμε κάποια από τα μέλη της παρέας, για την επόμενη εξόρμηση της Cyberότσαρκας. Η αρχική σκέψη ήταν να πάμε ή στο Πετροπουλάκι, για να εντοπίσουμε τον δεύτερο καταρράκτη του χωριού, ή να ανηφορίσουμε για τα Όντρια και τη Ζώνη, όπου οι πληροφορίες μας αναφέρουν ότι λίγο πριν το χωριό, στην περιοχή που οι Ζωνίτες ονομάζουν Βαένι, υπάρχει σπηλιά ανεξερεύνητη. Ο άστατος καιρός όμως ήταν αυτός που τελικά μας οδήγησε στον Γέρμα και η επισήμανση ότι στις μέχρι τώρα εξορμήσεις μας, έχουμε επισκεφθεί ελάχιστα εώς καθόλου, τις βορειοανατολικές περιοχές του νομού μας.

Ήπιαμε λοιπόν τον καφέ μας και ξεκινήσαμε. Όταν φτάσαμε στον Γέρμα, κάναμε στάση στην πλατεία του χωριού για να συλλέξουμε τις τελευταίες και συνήθως πιο έγκυρες πληροφορίες. Ρωτήσαμε σε ένα καφενείο τους μεγαλύτερους, αν υπάρχει και πως θα βρούμε τη σπηλιά του χωριού, για την οποία είχαμε ακούσει παλιότερα. Με ιδιαίτερη προθυμία οι χωριανοί, μας υπέδειξαν τον βράχο στον οποίο βρίσκεται η σπηλιά και μας έδωσαν σαφείς οδηγίες για το πως να πάμε.

Μπήκαμε λοιπόν ξανά στα αυτοκίνητα και φτάσαμε στην πλαγιά του βουνού, στο σημείο όπου σταματάει ο χωματόδρομος. Για να φτάσουμε μέχρι πάνω, έπρεπε να ανηφορίσουμε με τα πόδια. Πήραμε μερικές βαθιές ανάσες και μπήκαμε στο μονοπάτι που σε οδηγεί πάνω στη σπηλιά. Το μονοπάτι είναι βατό και μάλλον ασφαλές, καθώς περιβάλλεται από πολλά δέντρα. Η διαδρομή με τα πόδια μέχρι τη σπηλιά διαρκεί περίπου 40 ανηφορικά λεπτά. Όταν φτάσαμε επάνω, εντοπίσαμε μία μικρή σπηλιά (μήκους περίπου 10 μέτρων), η οποία ομολογουμένως δεν μας "γέμισε το μάτι", καθώς από όλα όσα είχαμε ακούσει στο χωριό, δεν βλέπαμε τίποτα και βιαστήκαμε να θεωρήσουμε δεδομένο ότι οι χωριανοί υπερέβαλαν στις περιγραφές τους. Σχεδόν απόγοητευμένοι και κουρασμένοι από την ανάβαση, ετοιμαστήκαμε να αποχωρήσουμε...

Η περιέργεια όμως ήταν γι’ ακόμη μία φορά ευτυχώς, σύμμαχος στην εξόρμησή μας. Όσο πλησίαζε η ώρα για να φύγουμε, υπήρχε η γενική αίσθηση ότι κάτι δεν κάναμε καλά, καθώς στο χωριό, μας είχανε πει ότι η σπηλιά έχει σταλάγματα κι εμείς δεν τα είχαμε βρει πουθενά. Ψάξαμε λοιπόν στον χώρο περιμετρικά από τη μικρή σπηλιά και γρήγορα εντοπίσαμε λίγο πιο πέρα, σκαλοπάτια τα οποία σε οδηγούν μερικά μέτρα χαμηλότερα, από κει που βρισκόμασταν.

Χωρίς να χάσουμε χρόνο, καθώς ήδη ήταν περασμένη η ώρα και τα σύννεφα σκούραιναν ολοένα και περισσσότερο, κατεβήκαμε κάτω, όπου αντικρίσαμε την είσοδο της σπηλιάς που ψάχναμε (την είσοδο την κρύβουν καλά τα δέντρα και δεν εντοπίζεται εύκολα). Μπήκαμε λοιπόν μέσα χωρίς καμία δυσκολία και λίγα μέτρα μετά, είδαμε μπροστά μας την μεταλλική κατασκευή που συγκροτεί το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος. Το σπήλαιο όμως συνέχιζε και καθώς προχωρούσαμε (το φως πλέον είχε χαθεί για τα καλά), παρατηρούσαμε ένα μοναδικό θέαμα γύρω μας, κυρίως από σταλαγμίτες. Προχωρήσαμε λίγο ακόμα και με σχετική απογοήτευση διαπιστώσαμε ότι η σπηλιά τελείωνε...

Το συνολικό μήκος του σπηλαίου πρέπει να είναι κοντά στα 60 μέτρα (κάθε φορά που μπαίνουμε σε μια σπηλιά, ορίζουμε κάποιον να μετρήσει το μήκος της με βήματα αλλά το θέαμα συνήθως μας συνεπαίρνει όλους και δεν ήταν τυχαίο που και αυτή τη φορά, αυτός που ανέλαβε να μετρήσει τα βήματα, κάπου στην πορεία χάθηκε κι έχασε το λογαριασμό, προφανώς διότι κάτι του απέσπασε την προσοχή). Στη συγκεκριμένη σπηλιά είδαμε και τον ψηλότερο σταλαγμίτη που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Στέκεται περίπου στο μέσον αυτής σαν κολόνα και φτάνει μέχρι την οροφή, σε ένα ύψος κοντά στα έξι με εφτά μέτρα.

Αφού περιηγηθήκαμε γρήγορα στο χώρο, κοιτάξαμε τα ρολόγια μας και διαπιστώσαμε γι’ ακόμη μία φορά, ότι ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα όταν ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει. Φτάσαμε λοιπόν στην έξοδο για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής αλλά η δυνατή βροχή και το χαλάζι που ακολούθησε, μας καθυστέρησαν τόσο ώστε να προλάβουμε να ανάψουμε μερικά κεριά για να δούμε πως ακριβώς είναι η ατμόσφαιρα εντός της σπηλιάς την ημέρα, που γίνεται η εκκλησιαστική λειτουργία**. Η ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερη κατανυκτική και εντελώς διαφορετική από αυτήν που έχουμε στο νου μας, για τις θείες λειτουργίες εντός των ναών.

Όταν σταμάτησε και το χαλάζι, πήραμε πάλι το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε πίσω στα αυτοκίνητα και συμφωνήσαμε ότι πολύ σύντομα θα πραγματοποιηθεί, μία δεύτερη, πιο οργανωμένη εξόρμηση, στη σπηλιά της Αγίας Τριάδος στον Γέρμα, που μας αποζημίωσε πλήρως με τις μοναδικές εικόνες της.

* Το χωριό έχει πάρει το όνομά του, από τον καπετάν Γέρμα (κατά κόσμον Νικόλαο Τσοτάκο, ανθυπολοχαγό πεζικού), ο οποίος έδρασε στην περιοχή μας, το καλοκαίρι του 1907. Καταγόταν από τη Γέρμα της Μάνης και ήρθε επικεφαλής σώματος περίπου 50 ανδρών στην Καστοριά, για να βοηθήσει στον μακεδονικό αγώνα, έχοντας ως ψευδώνυμο, τον τόπο της γενέτειράς του. Η θυσία τόσο αυτού όσο και των Μανιατών που τον συνόδευαν, έπειτα από φονική μάχη με τον τουρκικό στρατό, έμελλε να δώσει την ονομασία στο σημερινό χωριό, το οποίο για να τον τιμήσει, έχει στήσει την προτομή του, στην κεντρική πλατεία.

** Μία φορά το χρόνο γίνεται λειτουργία εντός της σπηλιάς. Η Αγία Τριάδα τιμάται ανήμερα του Αγίου Πνεύματος αλλά στο χωριό μας είπαν ότι η λειτουργία θα γίνει στις 9 Ιουνίου, ημέρα Τρίτη, μία ημέρα μετά τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος και θα ακολουθήσει γλέντι στο χωριό.

Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: stergios, nio, stathis, psilos, garavelas