Καταρράκτες Σπηλαίων 2

Με αφορμή τις τετραήμερες εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν τις επόμενες ημέρες στα Σπήλαια και συγκεκριμένα, την οργανωμένη επίσκεψη στους καταρράκτες, που θα γίνει την Κυριακή 5-7-09,  θυμηθήκαμε την δική μας δεύτερη τσάρκα που κάναμε σ’ αυτούς, τον περασμένο χειμώνα, και μοιραζόμαστε μαζί σας, τις εντυπώσεις μας από τότε...

Βρισκόμασταν στην καρδιά του χειμώνα (ήταν Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009), όταν πήραμε την απόφαση να εξορμήσουμε για δεύτερη φορά στους καταρράκτες των Σπηλαίων. Τα κίνητρά μας αυτή τη φορά, ενισχύονταν από την περιέργεια να δούμε και τον τρίτο, άγνωστο σε μας καταρράκτη, αλλά και όλους τους καταρράκτες σε μια εποχή με αρκετό νερό.  Η πρώτη μας εξόρμηση έγινε καλοκαίρι, μία περίοδος που ενώ τα περισσότερα ποτάμια έχουν στερέψει, εκεί υπήρχε αρκετό νερό, τόσο όσο απαιτούνταν για να συμπληρώσει το παζλ της όλης εικόνας. 

Γενικά η πρώτη cyberότσαρκα στους καταρράκτες των Σπηλαίων, όπως αναφέρουμε και σε προηγούμενό μας άρθρο, μόνο θετικές εντυπώσεις μας άφησε.

Αυτή τη φορά η διαδρομή, μπορεί να μην ήταν κάτω από πράσινο σκέπαστρο όπως το καλοκαίρι, αλλά είχαμε τουλάχιστον ορατότητα για να παρατηρούμε πιο βαθιά στο δάσος, όπου ανακαλύψαμε να τρέχουν και πολλά ρυάκια που σχημάτιζαν άλλους, μικρότερους καταρράκτες.
Φτάνοντας στο ποταμάκι, το νερό ήταν εμφανώς περισσότερο, όχι όμως όσο νομίζαμε ότι θα συναντήσουμε. Ίσως σ’ αυτή την σχετικά μικρή αυξομείωση να οφείλεται κι ότι το καλοκαίρι δεν στερεύει ποτέ.
Όταν πλησιάσαμε στον μεγάλο καταρράκτη, ο θόρυβος προμήνυε τι θα συναντούσαμε.

Το περισσότερο νερό, αυτή τη φορά, έκανε ακόμη πιο εντυπωσιακή τη θέασή του, από πάνω. Η μεγάλη διαφορά όμως ήταν όταν κατεβήκαμε από κάτω και αισθανθήκαμε το κύμα αέρα που δημιουργούσε η πτώση του νερού από τόσα μέτρα. Δεν καθίσαμε πολύ όμως, μιας και μας περίμεναν άλλοι δύο.

Ανεβαίνοντας λοιπόν στην κοίτη, βρεθήκαμε σε λίγο, κάτω απο τον δεύτερο καταρράκτη.
Ήταν αυτός που μας είχε εντυπωσιάσει το καλοκαίρι, για τον όμορφο χώρο, κάτω και τριγύρω του.

Τώρα όμως ήταν αρκετά διαφορετικά τα πράγματα, μιας και το χιόνι είχε ρίξει ένα ξερό δέντρο και κλαδιά, και η κοίτη είχε εκτραπεί. Ήμασταν σίγουροι όμως ότι με μια ελάχιστη παρέμβαση-καθαρισμό από τα παιδιά του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, το καλοκαίρι, ο χώρος θα μπορεί να υποδεχθεί μια παρέα για μια στάση ξεκούρασης.
Κι από εδώ φύγαμε γρήγορα, γιατί πλέον μας περίμενε... το άγνωστο,  ...ο τρίτος καταρράκτης!
Ανεβαίνοντας, δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε τις φυσικές τρύπες σαν "μπανιέρες", για τις οποίες μας είχαν μιλήσει κάποια παιδιά από τα Σπήλαια, πιθανότατα, γιατί τέτοια εποχή είχαν σκεπαστεί από ιζήματα.
Μετά από περπάτημα περίπου ενός τετάρτου της ώρας, φτάσαμε στον τρίτο καταρράκτη. Ήταν κι αυτός διαφορετικός από τους άλλους 2. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι έπεφτε από ένα απόλυτα επίπεδο πέτρωμα κι έτσι είχε αρκετό πλάτος.

Παρότι ήταν σχετικά χαμηλότερος, είχε άλλα 3 διαζώματα αμέσως μετά, πριν φτάσει σε μια βαθύτερη λιμνούλα. Εδώ καθίσαμε λίγο παραπάνω κι έπειτα πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Αυτή τη φορά όμως, επιλέξαμε διαφορετική διαδρομή καθώς, έχοντας ένα "ντόπιο" μέλος στην παρέα μας, γυρίσαμε από το καλντερίμι που υπήρχε, για να εξυπηρετεί τον τρίτο νερόμυλο, που βρισκόταν κάποτε ανάμεσα στον δεύτερο και τον τρίτο καταρράκτη.

Φτάσαμε στο χωριό των Σπηλαίων λίγο πριν νυχτώσει και σε 10 λεπτά είχαμε επιστρέψει στο Άργος Ορεστικό.
Αφήσαμε πίσω μας όμως, όπως συμβαίνει σ’ όλες τις εξορμήσεις, μόνο ωραίες αναμνήσεις, αλλά και ανοιχτούς λογαριασμούς για περαιτέρω εξερεύνηση, αφού είχαμε πληροφορίες και για τέταρτο καταρράκτη αλλά και για μία μεγάλη σπηλιά που κάποτε φιλοξενούσε ολόκληρα κοπάδια....

Επιμέλεια: kastorasgr

Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: kastorasgr, stergios, hampos, garavelas