Στο εκκλησάκι της Αναλήψεως

Κάθε περίπατος στα Όντρια, τόσο ιδιαίτερος και γεμάτος από όμορφες εικόνες, μας κάνει πάντα να επιστρέφουμε ικανοποιημένοι στα σπίτια μας. Όταν φθάνει η ώρα του απογευματινού καφέ όπου ανταλλάσουμε το υλικό των ψηφιακών μας μηχανών κανείς δεν έχει μία άσχημη εντύπωση να πει, ενώ το γέλιο είναι το μόνο που θα ακούσεις από το τραπέζι μας...

Η βόλτα μπορεί να ήταν κουραστική και η ανάβαση με τα πόδια από τα 1000 στα 1400 μέτρα σκληρή, αλλά η παρέα της cyberότσαρκας ποτέ δεν είπε όχι σε μία ημέρα γεμάτη από περιπέτεια!

Η απόφαση πάρθηκε μόλις το προηγούμενο βράδυ, και η επόμενη ημέρα μας βρήκε στο χωριό του δήμου Άργους Ορεστικού, τον Βράχο, να μιλάμε με τους ντόπιους για τις διαδρομές του βουνού, τις τοποθεσίες του αλλά και τους κινδύνους που κρύβει. Ο στόχος μας αρχικά δεν ήταν συγκεκριμένος στην πορεία όμως αποφασίσαμε να ψάξουμε για το εκκλησάκι της Αναλήψεως το οποίο βρίσκεται επάνω στο υψιπέδο των Μικρών Οντρίων, πάνω δηλαδή από το χωριό. Χρειάστηκε, ακολουθώντας αναγκαστικά το υπάρχον μονοπάτι, πάνω από μία ώρα κουραστικής ανάβασης στην πολύ απότομη πλαγιά για να φτάσουμε στις "Πηγές" και στην συνέχεια στις "Πόρτες".

Εκεί η ανάβαση ουσιαστικά σταματάει καθώς τόσο τα Μικρά όσο και τα Μεγάλα Όντρια αποτελούν δύο μεγάλα υψιπέδια με αμελητέες υψομετρικές διαφορές στο σύνολο της επιφάνειας τους.

Εδώ ξεκινάει ένας κόσμος άλλος, ένα υπερυψωμένο κατά 400 μέτρα από τον πολιτισμό και τα χωριά, κομμάτι γης γεμάτο λειβάδια, δολίνες, βάραθρα, σπήλαια αλλά και μία μοναδική βιοποικιλότητα. Εκτός από αρκούδες, ζαρκάδια, αγριογούρουνα κλπ η χλωρίδα που θα συναντήσει κάποιος δεν χρειάζεται το μάτι ενός ειδικού για να χαρακτηριστεί ιδιαίτερη. Στο χωριό μας είπαν χαρακτηριστικά "Βάλαμε μία μέρα την παλάμη στο έδαφος και οριοθετήσαμε τον μικρό αυτό χωρό που καταλάμβανε... Μετρήσαμε μέσα σε αυτόν 8 διαφορετικά είδη φυτών!".Το τσάι και το σαλέπι, το κυνήγι, ο περίπατος, η σπηλαιολογία, οι αναρριχήσεις αποτελούν πρώτης τάξεως, αφορμές ουσιαστικά, για κάποιον να πάρει την ανηφόρα με προορισμό Όντρια. Δυστυχώς δεν είναι πάντα όλα τόσο oυτοπικά καθώς δεν είναι και λίγοι οι επισκέπτες αυτοί που πηγαίνουν μέχρι εκεί, και κατασκηνώνουν μάλιστα πολλές φορές, με σκοπό την χρυσοθηρία. Τα σημάδια που αφήνουν πίσω τους εμφανή: σκαμμένες τρύπες, απομεινάρια εργαλείων, σκουπίδια... Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα κοπρεσέρ που χρησιμοποίησαν μάλλον χρειάστηκαν μουλάρια για να τα μεταφέρουν μέχρι επάνω μαζί με τις γεννήτριες. Επαγγελματίες... Δεν βάζουμε στον τοίχο κανέναν αλλά όταν βλέπουμε πάντου τα σημάδια των τυχοδιωκτών δεν μπορούμε παρά να το αναφέρουμε με το ύφος που πρέπει.

Μετά από το πρώτο σοκ που μας προκάλεσαν τα κατορθώματα του ανθρώπου σε ένα σχεδόν ανεγγίχτο φυσικό περιβάλλον, συνεχίσαμε την αναζήτηση μας για το εκκλησάκι. Ο εντοπισμός του χωρίς την υπάρξη συγκεκριμένων πληροφοριών είναι αρκετά δύσκολος λόγω της ομοιομορφίας και της επαναλάψης. Οι πληροφορίες που είχαμε τελικά αποδείχτηκαν επαρκείς και έτσι φτάσαμε στο μικρό, ταλαιπωρημένο εκκλησάκι με την κόκκινη σκεπή.

Η εκκλησία χτίσθηκε πριν από 50 και πλέον χρόνια για αντικαταστήσει τον παλιό ναό της Αναλήψεως που βρίσκοταν στην περιοχή και ουσιαστικά αφανίστηκε μετά από τις εμπόλεμες καταστάσεις που γνώρισε ο τόπος τον περασμένο αιώνα. Οι Βραχιώτες με μεράκι συντηρούν και ανακαινίζουν τον ναό ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί το μεγαλύτερο κτίσμα στο υψιπέδιο των Οντρίων. Την ημέρα της Αναλήψεως ο περίπατος γίνεται ομαδικά από τους χωριανούς οι οποίοι στην ερώτηση πως μεταφέρουν τα υλικά για να ανακαινίζουν τον ναό απαντούν με χαμόγελο "Τις λαμαρίνες στην πλάτη...". Βέβαια ένα απροστάτευτο εκκλησάκι δεν θα μπορούσε να μην αποτελέσει πόλο έλξης για τις σκαπάνες των λιροθήρων οι οποίοι ουκ ολίγες φορές έχουν σκάψει μέσα στο ιερό του ναού χωρίς αποτέλεσμα φυσικά... Παρόλαυτα το θέαμα που αντικρίσαμε εμείς δεν ήταν το ιερό σκαμμένο αλλά αναστατωμένο από ιερόσυλους επισκέπτες που το χρησιμοποίησαν ως πανδοχείο (οι μάσκες για την σκόνη που βρήκαμε αραδιασμένες μαρτυρόυν πως πρόκειται για τους ανθρώπους με τα κομπρεσέρ που αναφέραμε παραπάνω και όχι για κάποιους χαμένους ταξιδιώτες ή ανύμπορους λαθρομετανάστες). Αναψυκτικά, κονσέρβες, πλαστικά ποτήρια, γκαζάκι... Οι επισκέπτες του μικρού νάου δεν είχαν καν την διακριτικότητα να καθαρίσουν το ιερό από τα σκουπίδια, χλευάζοντας με τον χειρότερο τρόπο τα πιστεύω και τους κόπους των ανθρώπων του χωριού. Ή έστω και την αισθητική του προσκυνητή-περαστικού, γιατί ακόμα και αυτό θα αρκούσε...

Αφήσαμε πίσω μας το εκκλησάκι της Αναλήψεως, και έχοντας χρόνο μπροστά μας, κάναμε μία περιήγηση αναγνωριστικού χαρακτήρα στα Μικρά Όντρια με την ελπίδα πως θα ήμασταν τυχεροί σε τέτοιο βαθμό ώστε να εντοπίσουμε την Σπηλιά του Νάνου, για την οποία οι προφορικές πληροφορίες δεν αρκούν αν δεν έχεις μαζί σου ένα άτομο που να γνωρίζει την ακριβή τοποθεσία. Αύτος είναι και ένας από τους λόγους που θα επιστρέψουμε ξανά στην περιοχή, περισσότερο οργανωμένοι και με βοήθεια από τους πρόθυμους ανθρώπους του χωριού.

Αφού αγναντέψαμε την υπέροχη θέα από το ζωνάρι (η άκρη του υπερυψωμένου "ταψιού" των Οντρίων) και την τεχνητή λίμνη του Βράχου, ένα έργο το οποίο μόλις φέτος ολοκληρώθηκε, κατευθύνθηκαμε προς τα κάτω για έναν καφέ και μία όμορφη συζήτηση με τους ντόπιους για το βουνό, τις ομορφίες του και τις πολλές αλλά αρκετά ρομαντικές στην πράξη προοπτικές του...

Λίγο ποδόσφαιρο στην τηλεόραση του μικρού καφενείου για να επιστρέψουμε πριν ο ήλιος πέσει. Ημέρα ξεκούρασης από τις δουλείες μας σημαίνει αφορμή για άλλη μία αξέχαστη τσάρκα... Οι cyberότσαρκες ποτέ δεν σταματούν. Οι cyberότσαρκες του έξω, του μέσα, αλλά και του μυαλού μας... Λένε πως όλα τα ωραία μία μέρα τελειώνουν αλλά η αλήθεια είναι πως αν τα ωραία έχεις την δύναμη και την διάθεση να τα κρατήσεις δεν θα τελειώσουν ποτέ!

Εξόρμησαν/Συνεργάστηκαν: mpouris, wimax, nio, toulias