Γκιστόβα - Η ψηλότερη λίμνη

06 Αύγουστος 2011.

gistova

16 Ιουλίου 2011: Τα δελτία καιρού από τις προηγούμενες μέρες μιλούσαν για τον ισχυρό καύσωνα που θα πλήξει όλη τη χώρα. Όλοι λοιπόν έσπευσαν, ελέω και της Κυριακής, στις κοντινότερες παραλίες, πισίνες και ...αλπικές λίμνες! Είναι γεγονός λοιπόν, η cyberότσαρκα έκανε μπανάκι στο υψηλότερο σημείο της χώρας όπου μπορεί κανείς να κολυμπήσει, σε αλπική λίμνη με υψόμετρο 2.360 μέτρων.
Η θέλησή μας και η όρεξη για βουνό ήταν αρκετά μεγάλη εκείνες τις ημέρες... Και οι τέσσερις της αποστολής σπουδάζουμε στη Θεσσαλονίκη και είχαμε συμφωνήσει, ενώ ακόμη διαβάζαμε για τις εξεταστικές μας μέσα στην κουφόβραση της πόλης, πως όταν επιστρέψουμε στην Καστοριά θα ετοιμάσουμε μία "δυνατή" εξόρμηση. Από την στιγμή που τέθηκε στο τραπέζι η περίπτωση της Γκιστόβας δεν υπήρχε αντίπαλος!
Ξεκινήσαμε χαράματα μιας που το ταξίδι μέχρι το χωριό Γράμμουστα, την αφετηρία της πεζοπορίας, δεν ήταν και μικρό. Μία στάση στο χωριό Πεύκο για επιβεβαίωση του ότι οδεύουμε σωστά και από εκεί περίπου 20 χιλιόμετρα χωματόδρομου μέχρι τη Γράμμουστα...

Ο δρόμος βρίσκεται σε καλή κατάσταση, με λίγη προσοχή και μικρό φορτίο μπορεί και ένα συμβατικό αυτοκίνητο να φτάσει εώς το τέλος του. Ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στις πολλές διακλαδώσεις των χωματοδρόμων όπου αν δεν υπάρχει διαθέσιμο GPS, η αναγνώριση της σωστής διαδρομής γίνεται μέσω είτε απλής λογικής, είτε ακολουθώντας τους στύλους της ΔΕΗ που στέλνουν ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό.
Μία ώρα στο χωματόδρομο μετά το Πεύκο και κάπου εκεί αποχαιρετούμε το δασωμένο κομμάτι του Γράμμου για να αντικρύσουμε ένα τοπίο-πίνακα ζωγραφικής με καμβά το νοτιοδυτικό κομμάτι του νομού Καστοριάς, όλη την "μύτη" που σχηματίζεται εκεί βάση των συνόρων του. Αφετηρία του μαγευτικού τοπίου το μικρό χωριό της Γράμμουστας το οποίο αρχίζει τα τελευταία χρόνια, με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών, να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του (δεν αποκλείεται με κάποιο μελλοντικό άρθρο να επανέλθουμε σε αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα).

Δοκιμάσαμε να συνεχίσουμε όσο μπορούμε με τα αυτοκίνητά μας, μιας που με καθαρή πεζοπορία από το χωριό για να φτάσεις στη λίμνη χρειάζεσαι σίγουρα ένα τρίωρο, πόσο μάλλον κάτω από έναν τόσο δυνατό ήλιο. Η αφορμή για να σταματήσουμε τα αυτοκίνητα και να συνεχίσουμε με τα πόδια ήταν μία αναπάντεχη συνάντηση... Ήταν ο Αλέξης, νεαρός Καστοριανός και αυτός, που λατρεύει το Γράμμο και δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην γύρω περιοχή. Ο Αλέξης που ξεκίνησε και αυτός για να πάει στη λίμνη, μόνος του από το χωριό, μας υπέδειξε ένα εναλλακτικό νοητό μονοπάτι, το οποίο και ακολουθήσαμε παρέα. Σε όλη τη διαδρομή δεν συναντήσαμε ούτε θάμνο -πόσο μάλλον δέντρο- λογικό μιας που όταν τα υψόμετρα ξεφεύγουν από τα 2.000 μέτρα, η βλάστηση ονομάζεται αλπική και περιλαμβάνει μονάχα χαμηλή πρασινάδα. Και η πανίδα εδώ πέρα παρουσιάζει εποχική αλλά και πάλι υπολειτουργική μορφή.

Σε ένα τέτοιο τοπίο λοιπόν, με μόνη προστασία από τον ήλιο (ζέστη πολύ δεν αντιμετωπίσαμε, μονάχα ήλιο) γυαλιά, καπέλα, αντηλιακά, αλλά όχι σκιά, προχωρήσαμε κοντά στην μιάμιση ώρα μέχρι να "πιάσουμε" κορυφογραμμή (εκεί είναι που ξεκινάει να φυσάει κρύος αέρας) και από ένα δεκάλεπτο για την λίμνη Γκιστόβα...
Όσο και αν προσπαθείς να πλάσεις στο μυαλό σου κάτι που τόσο πολύ αδημονείς να ζήσεις, όταν φτάσει τελικά η στιγμή, δεν είναι δυνατόν να μην ανατριχιάσεις! Χαμένη μέσα στις κορυφές, ανεμοδαρμένη και πεντακάθαρη, η ζωγραφία της φύσης, η λίμνη Γκιστόβα στα 2.360 μέτρα υψόμετρο, πάνω στα ελληνοαλβανικά σύνορα (ανήκει εξ ολοκλήρου, αλλά οριακά, στην Ελλάδα) δεν υπάρχει περίπτωση να σε κάνει να μετανειώσεις για τον κόπο σου.

Φωτογραφίες και πάλι φωτογραφίες... Προσπαθείς όσο μπορείς να απαθανατίσεις μία εικόνα χωρίς να μπορείς όμως να φυλακίσεις μέσα σε αυτήν έστω και λίγο από το συναίσθημα. Και αυτό πάντα σκέφομαι, "θα το γράψω στη σελίδα, αλλά ποιος πραγματικά θα νιώσει άραγε αυτό που ζήσαμε;".
Ένα πρώτο συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε είναι πως η λίμνη φαίνεται πολύ μεγαλύτερη από κοντά και αυτό διότι στο αλπικό τοπίο λείπουν τα δέντρα ως συγκριτικά μεγέθη και οι φωτογραφίες χωρίς συγκριτικό μέγεθος εύκολα ξεγελούν το μυαλό. Πρόκειται για μία λίμνη που δημιουργείται από τα χιόνια που λιώνουν τριγύρω και παγιδεύονται στην καμπύλη αυτή του βραχώδους εδάφους. Έχει κάποια μικρά σκαμπανεβάσματα η στάθμη της, ανάλογα με την εποχή (το χειμώνα δε διακρίνεται καν, μιας που παγώνει και το χιόνι μπορεί να αγγίζει και τα τέσσερα μέτρα ύψος) αλλά παρόλα αυτά δε στερεύει ποτέ.

Το μήκος της -εντελώς προσεγγιστικά- είναι γύρω στα 150 μέτρα και το πλάτος φτάνει μέχρι και τα 50. Το βάθος δεν έχει μετρηθεί ποτέ επίσημα (ούτε διακρίνεται πάτος) και κάπου εδώ έρχεται ο μύθος που θέλει τη Γκιστόβα απύθμενη και σε υπόγεια επικοινωνία με τον Θεσσαλικό κάμπο. Δε γνωρίζουμε το πως προέκυψε ο μύθος αυτός - ίσως από τα βαθυγάλαζα νερά της - αλλά εώς της αποδείξεως του αντιθέτου, η κάθε εκδοχή έχει το δικαίωμα να εξετασθεί!
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, ο ψυχρός δυνατός αέρας, αν και μεσημέρι σε μία ημέρα όπου η υπόλοιπη Ελλάδα περνούσε καύσωνα, έκανε την κατάσταση λίγο δύσκολη για όσους φορούσαν κοντομάνικα. Όσο για την θερμοκρασία του νερού; Ακόμα πιο κρύο! Λίγο όμως το στοίχημα που βάλαμε με τους εαυτούς μας, λίγο η πιθανή καζούρα που θα έπεφτε από τα παιδιά που δε μπόρεσαν να έρθουν, αλλά ακόμα περισσότερο η ιδιαίτερη πρόκληση του υψηλότερου λουόμενου της χώρας... Και βουτήξαμε! Δειλά δειλά και προσπαθώντας επί πολλή ώρα να προσαρμοστούμε στη θερμοκρασία της, τελικά κάναμε το μπάνιο μας στα υπέροχα και πεντακάθαρα (αλοίμονο, εκεί που βρίσκεται...) νερά της Γκιστόβας! Με πολύ προσοχή και σεβασμό στους ...σπιτονοικοκύρηδες, τους συμπαθέστατους αλπικούς τρίτωνες - ήταν πολύ δύσκολο να τους φωτογραφίσουμε - που κάνουν την λίμνη ακόμα πιο ιδιαίτερη.

Μία τέλεια μέρα στο Γράμμο! Μετά το μπάνιο ακολούθησε το μεσημεριανό γεύμα στην παραλία της Γκιστόβας και λίγο τσίπουρο στο αυτοσχέδιο beach bar. Ο δρόμος της επιστροφής εντελώς διαφορετικός από τον άλλον. Η βασική τους διαφορά δεν είναι τόσο η ανηφόρα ή η κατηφόρα αλλά τα συναισθήματα... Από τη μία προσμονή και η αγωνία του "πήγαινε" και από την άλλη ο κορεσμός από παραστάσεις του "έλα". Κάπως έτσι λοιπόν, σιγά σιγά, και με έναν καφέ στον ξενώνα του χωριού τελείωσε μία ημέρα γεμάτη από κάτι το πέρα για πέρα διαφορετικό, μία ημέρα αυθεντικής γυμναστικής, παιδαγώγησης, ψυχαγωγίας, μία ημέρα στο απερίγραπτα όμορφο και κυριολεκτικά θρυλικό, το αλπικό τμήμα του Γράμμου!

Κάπως έτσι θα σας ευχηθούμε καλό καλοκαίρι, γεμάτο αναζητήσεις, όχι μόνο στη φύση αλλά και την ίδια τη ζωή, καλά μπάνια (σε όποιο σημείο του υδροφόρου ορίζοντα και αν προτιμήσετε να τα κάνετε!) και θα τα πούμε ξανά το Σεπτέμβριο, με γεμάτες μπαταρίες αλλά και ψηφιακές από πολλές, μα πολλές καινούριες cyber τσάρκες...

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Εξόρμησαν - Συνεργάστηκαν: alexis, petran, alkis, RG, toulias.