Σπήλαιο των νερών No2

Δύο εβδομάδες περίπου μετά την 1η εξόρμηση, αφού πλαισιώθηκε η ομάδα από ακόμη 5 άτομα και συγκροτήθηκε κάπως καλύτερος εξοπλισμός, ξεκινήσαμε ξανά για το σπήλαιο που τόσο καιρό ανυπομονούσαμε να ξαναεπισκεφθούμε.

Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος μεταξύ μας καθώς η εξερεύνηση του σπηλαίου είναι κάτι το άκρως πρωτότυπο και διασκεδαστικό, εμπειρία που δεν ζεις πολλές φορές στην ζωή σου. Άλλωστε ήταν και μία από τις πρώτες μας τσάρκες και δεν είχαμε συνηθίσει ακόμη το κλίμα που επικρατεί στην εξερεύνηση του αγνώστου. Αυτή τη φορά λίγο πιο ξεψαρωμένοι ξεκινάμε πάλι από την 1η είσοδο στο σπήλαιο με περισσότερη παρατηρητικότητα.Σχετικά γρήγορα αυτη τη φορά φτάσαμε στο σημείο που σταματήσαμε στην πρώτη εξόρμηση. Κάποιες φωτογραφίες, μία μικρή στάση και συνεχίζουμε πιο μέσα. Πλέον δεν υπήρχε καμία οπτική, τουλάχιστον, επαφή με τον έξω κόσμο.

Συνεχίζοντας βαθύτερα στο σπηλαίο και ενώ πλέον δεν γνωρίζαμε τι πρόκειται να συναντήσουμε βρεθήκαμε μπροστά στην “φυλακή”. Ονομάσαμε το σημείο αυτό φυλακή λόγω των μικρών κομματιών σταλακτίτη που τον ενώνουν με τον σταλαγμίτη και σε συνδυασμό με το ότι ο χώρος από πίσω είναι κάπως στενός κάνουν τον σταλακτίτη να θυμίζει φυλακή.

Από το “εκκλησάκι” και μετά, συνεχώς το σπήλαιο προσφέρει υπέροχες εικόνες και πολλούς σταλαγμίτες - σταλακτίτες. Όλα αυτά που είδαμε μέσα στην σπηλιά μας είχαν απορροφήσει τόσο πολύ που εκτός από το ότι είχαμε χάσει την αίσθηση της ώρας ξεχνούσαμε να βγάζουμε και φωτογραφίες από κάποια σημεία, πράγμα το οποίο είναι από τα βασικά στοιχεία μιας εξόρμησης της cyberότσαρκας.

Και πάλι η οροφή σε αυτό το σημείο λαμπυρίζει κάπως περίεργα προσφέροντας ένα πολύ όμορφο θέαμα..

Κάπου εδώ συναντήσαμε ακόμα έναν εντυπωσιακό σταλαγμίτη στον οποίο και πάλι δώσαμε όνομα ανάλογο με το σχήμα του, “καταρράκτης”. Πολύ όμορφο και πολύ παράξενο θέαμα. Ώρες-ώρες αναρωτιέσαι μέσα στο σπήλαιο πως είναι δυνατόν όλα αυτά που βλέπεις να τα έφτιαξε η φύση τόσο όμορφα.

H εξερευνητική ομάδα ξαποσταίνει να ξεκουραστεί σε ένα σημείο που φαίνεται εξωκοσμικό και σίγουρα κλειστοφοβικό. Αυτό που κάνει την εξόρμηση μας στο σπήλαιο των νερών μοναδική και αξέχαστη σε εμάς είναι το ότι όσο ωραία και αν είναι τα μέρη που πήγαμε όλα έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Το ανεξερεύνητο σπήλαιο είναι κάτι 100% ξεχωριστό, ξεχνάς όλα αυτά που ξέρεις και μπαίνεις σε έναν άλλον κόσμο, όπου ο κανόνας είναι το σκοτάδι και η εξαίρεση το φως, όπου κυριαρχεί ο βράχος και δεν υπάρχει πράσινο, όπου το οξυγόνο δεν θεωρείται δεδομένο. Ένας άλλος κόσμος κάτω από αυτόν στον οποίο ζούμε. Μέσα ένα σπήλαιο (και ειδικά αναξιοποίητο - χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση) μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί ένα από τα αριστουργήματα του Ιούλιου Βερν είναι το "Ταξίδι στο κέντρο της γης". Γιατί αυτό το ταξίδι σε εξιτάρει. Γιατί στον έξω κόσμο θα θαυμάσεις, θα χαρείς, θα φωτογραφήσεις ενώ κάτω από τη γη θα σκύψεις, θα αγχωθείς, θα τρομάξεις και θα φοβηθείς.

Οι σπιτονοικοκήρυδες (ή σπηλιονοικοκύρηδες καλύτερα) ήταν βεβαίως οι νυχτερίδες οι οποίες αλίμονο και αν δεν περνούν απαρατήρητες! Μάλλον είμασταν αρκετά αγενείς γιατί εκτός του ότι πήγαμε ακάλεστοι πήγαμε και σε ώρα ύπνου (οι νυχτερίδες κοιμούνται μέρα) με αποτέλεσμα να αναστατώσουμε λιγάκι την ησυχία τους. Ωφείλουμε πάντως να σημειώσουμε πως όλα τα μέλη της αποστολής μας αντιμετώπισαν με αρκετή ψυχραιμία τα πετούμενα θηλαστικά του σπηλαίου.

Στην ακριβώς παρακάτω φωτογραφία διακρίνεται μια τρύπα στην οροφή από την οποία εισέρχεται στη σπηλιά χώμα, πράγμα που μας κάνει να υποθέτουμε πως η σπηλιά επικοινωνεί  από διάφορές τρύπες με το εξωτερικό περιβάλλον. Kατά τους χειμερινούς αλλά και φθινοπωρινούς μήνες η σπηλιά ανά πάσα στιγμή μπορεί να γεμίσει από νερό. Γι'αυτό πιθανότατα ονομάστηκε σπήλαιο των Νερών.

Παρακάτω θα δείτε κάτι που συναντήσαμε σε 2-3 σημεία, κοντά στην αρχή της σπηλιάς, πριν τα 50 μέτρα της προειδοποιητικής πινακίδας, που μας στεναχώρησε και μας έκανε να προβληματιστούμε.

Το σπήλαιο έχει βανδαλιστεί από κάποιους ασυνείδητους στο παρελθόν. Οι σπασμένοι σταλακτίτες έχουν αρχίσει σιγά-σιγά να ξαναδημιουργούνται.

ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ! ΜΗΠΩΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΡΗ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ

ΤΟΥΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ;

Το θέμα είναι πως ο βανδαλισμός μπορεί να έχει λάβει χώρα πριν και από έναν αιώνα πχ και ίσως αυτοί που το έκαναν να μην είχαν την κατάλληλη συνείδηση. Γνώμη μας πάντως είναι πως κάποια μέρη σαν αυτό θα πρέπει να προστατεύονται καταλλήλως. Όταν φτάσαμε σε ένα σημείο που χρειαζόταν να συρθείς στο έδαφος για να συνεχίσεις, και ενώ η αναπνοή μας είχε αρχίσει να δυσκολεύει λιγάκι. Κάποια μέλη της ομάδας αποφάσισαν πριν πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού, να συρθούν και να περάσουν από εκείνο το σημείο μόνο για να δουν πως είναι η σπηλιά στην συνέχεια. Τα παιδιά που πέρασαν είδαν πως η σπηλιά από εκείνο το σημείο “ανοίγει”, είναι πιο ευρύχωρη. Ως εδώ μας αρκεί. Ελπίζουμε να μπορέσουμε μία μέρα να κάνουμε το κάτι παράπανω όσον αφορά το σπήλαιο “Των Νερών”.

Για να προσθέσετε οποιαδήποτε πληροφορία γνωρίζετε για το σπήλαιο “των νερών” στο Καστανόφυτο ελάτε σε επικοινωνία μαζί μας.

Επιμέλεια: Παναγούλιας Νίκος, Δεμίρης Στέργιος, Τούλιας Γρηγόρης

Συνεργάστηκαν: ioannis, tsioy, psilos, airmax, amorameho, paganini

Kείμενο: Τούλιας Γρηγόρης, Δεμίρης Στέργιος