Καταρράκτες Σπηλαίων

Ένα ακόμη μέρος που επισκέφθηκε η Cyberότσαρκα (τον Αύγουστο του 2008) είναι τα Σπήλαια Καστοριάς. Εκεί, σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου, υπάρχει ένα «πράσινο» φαράγγι με καταρράκτες (βρήκαμε 2, ενώ υπάρχουν μαρτυρίες και για άλλους μικρότερους), όπου παλιότερα υπήρχαν νερόμυλοι από τους οποίους πλέον σώζονται ελάχιστα ερείπια του ενός.

Όπως μάθαμε, πριν πολλά χρόνια υπήρχε καθημερινή κίνηση στην περιοχή αυτή και γι αυτό και υπήρχε από το χωριό εώς εκεί ένα καλντερίμι, που τώρα πλέον σώζεται μόνο σε ελάχιστα σημεία του (ένα μέρος της τότε διαδρομής, είναι απροσπέλαστο λόγω κατολίσθησης). Έτσι σήμερα η περιοχή είναι προσβάσιμη μόνο από μονοπάτια που συναντούν την διαδρομή του παλιού καλντεριμιού, και που «απαραίτητα» θα πρέπει να σου δείξει κάποιος (στόχος μας είναι, σύντομα, σε συνεργασία και με τα παιδιά, του εκεί πολιτιστικού συλλόγου (www.spilea.gr), να ετοιμάσουμε και να δώσουμε κι εδώ, έναν λεπτομερή οδηγό πρόσβασης, εώς ότου τουλάχιστον οριοθετηθεί με κάποιο τρόπο η διαδρομή).

Στα Σπήλαια λοιπόν, βρήκαμε έναν φίλο και μέλος της παρέας μας, τον Μιχάλη, ο οποίος μας ξενάγησε.Ξεκινήσαμε, περπατώντας μέσα απο το χωριό και σε λίγο βρισκόμασταν στον αγροτικό δρόμο που υπάρχει στην είσοδο του χωριού. Κόντευε μεσημέρι, ήταν Αύγουστος, και αισθανόμασταν τον καλοκαιρινό ήλιο πάνω μας… Όμως... δεν θα ’ταν για πολύ. Περπατώντας λοιπόν στον χωματόδρομο ανάμεσα στα σπαρτά, φτάσαμε στο τέρμα του δρόμου, και δίπλα πρόβαλε η καταπράσινη χαράδρα που επρόκειτο να κατέβουμε. Πιο πέρα, ξεχώριζε η περιοχή του απολιθωμένου δάσους και πιο μακριά ο Προφήτης Ηλίας του Άργους Ορεστικού. Για λόγους συντομίας ξεκινήσαμε την κατάβαση εκτός μονοπατιού, από την πλαγιά που ήταν λίγο πιο απότομη και με αρκετά χόρτα. Σε λίγο βρισκόμασταν στο μονοπάτι που υπάρχει και φυσικά εκεί τα πράγματα ήταν πιό εύκολα. Αφού περπατήσαμε σ’ αυτό στην πλαγιά, σε λίγο συναντήσαμε και το μονοπάτι που έχει απομείνει από το παλιό καλντερίμι που υπήρχε και το οποίο πλέον βρισκόταν μέσα σε πυκνή βλάστηση και είχε γίνει κάτι σαν ένα φυσικό τούνελ μέσα σε αυτή. Περπατήσαμε μέσα του, δίπλα σε μια μικρότερη χαράδρα που υπήρχε στα δεξιά μας. Μια αίσθηση δροσιάς μας κυρίευσε, και σε συνδυασμό με την ομορφιά του τοπίου, μας γέμισε ευχαρίστηση.

Σε λίγα μόνο λεπτά, είχαμε φτάσει στο μικρό ποταμάκι που κυλάει στον χώρο των καταρραχτών. Το νερό, παρότι τέτοια εποχή σε άλλα μεγαλύτερα ποταμάκια και πηγές στην ευρύτερη περιοχή έχει στερέψει, εδώ, ήταν μέν περιορισμένο σε σχέση με τον χειμώνα, αρκετό όμως για να ντύσει την ομορφιά του τοπίου και των καταρραχτών. Και το πιο σημαντικό, σύμφωνα και με τις μαρτυρίες και των ντόπιων, είναι ότι δεν έχει στερέψει ποτέ εώς σήμερα.
Προχωρώντας αριστερά, λίγες δεκάδες μέτρα πιο κάτω, δίπλα απο το μικρό ήσυχο ποταμάκι, και κάτω απο την φυσική "σκεπή" που είχαν φτιάξει τα ψηλά πλέον δέντρα που υπάρχουν άφθονα στην περιοχή, μέσα στην δροσιά, άρχισε να φτάνει στ’ αυτιά μας ο ήχος απο τον μεγάλο καταρράχτη. Σε λίγο ήμασταν επάνω του, αλλά φαινόταν δύσκολη και επικίνδυνη η θέασή του από εκείνο το σημείο. Προχωρήσαμε δίπλα, απο το πλάι για να απολαύσουμε την θέα του, όμως μας εμπόδιζε αρκετά στο να τον δουμε ολόκληρο, η πυκνή βλάστηση που υπάρχει, αλλά και το μεγάλο ύψος του. Προχωρώντας περισσότερο και με πολλή προσοχή, μπορέσαμε να τον δούμε καλύτερα και ανταμειφθήκαμε με την επιβλητική θέα του. Σίγουρα θα θέλαμε να υπάρχει μία «διακριτική» (ως προς την φύση) διαμόρφωση του χώρου, έτσι ώστε να είναι ευνοϊκότερη η θέαση του καταρράχτη από εκεί πάνω.

Μετά προχωρήσαμε δεξιά, λίγο πιο ψηλά του σ’ ένα μονοπάτι εξίσου όμορφο και αφού κάναμε μια απότομη και αρκετά δύσκολη κατάβαση, σε λίγο φτάσαμε, στη κοίτη κάτω του, αρκετά μέτρα πιο μακριά, στην περιοχή αμέσως μετά από τον καταρράχτη. Βαδίζοντας, φτάσαμε από κάτω και πλησιάσαμε με δέος το νερό που "έσκαζε" στο έδαφος, σχεδόν από το ύψος μια πολυώροφης πολυκατοικίας.
Μέσα λοιπόν στην γενικότερη ευχάριστη ατμόσφαιρα, άρχισε σιγά σιγά να προστίθεται και η δροσιά που αναδύονταν από το νερό που έπεφτε από αυτό το ύψος και χρειάστηκε το κοίταγμα του ρολογιού για να μας επαναφέρει να συνεχίσουμε την εξόρμηση, και να ξεκινήσουμε για τον μικρό καταρράχτη.
Αφού, με… λίγη κούραση, ανεβήκαμε πάλι επάνω από τον καταρράκτη,  προχωρήσαμε για μερικές δεκάδες μέτρα στην διαδρομή που είχαμε έρθει, και μετά συνεχίσαμε, δίπλα πάντα από το ποταμάκι.
Κάποιες φορές χρειάστηκε να περάσουμε και στην αντίπερα όχθη, χωρίς ιδιαίτερη όμως δυσκολία. Η διαδρομή ήταν πάντα μέσα σε ένα πανέμορφο και δροσερό μέρος, και κράτησε συνολικά μερικές εκατοντάδες μέτρα. Τελικά εκεί που φτάσαμε, ήταν ακόμη πιο όμορφα.

Έτσι, βρεθήκαμε στον χώρο κάτω από έναν μικρό καταρράχτη ύψους λιγότερο από 10 μέτρα, που η φύση όμως, είχε διαμορφώσει με ιδιαίτερη μαεστρία. Τόσο τον ίδιο, όσο και την όλη περιοχή γύρω του. Στο σημείο που έπεφτε το νερό είχε διαμορφωθεί μία μικρή λιμνούλα, κι αμέσως μετά, το νερό συνέχιζε την πορεία του σχηματίζοντας όμορφα, μια-δυό στροφές, μέσα στα πυκνά χόρτα. Τριγύρω ο χώρος (μετά και από μικρή παρέμβαση από μέλη του πολιτιστικού συλλόγου), είχε κάποιες δεκάδες τετραγωνικά μέτρα με φυσική πρασινάδα, που μάλιστα υψώνονταν και λίγο από το έδαφος (σαν πολύ μικρός λόφος) και ήταν ιδανικός να σταθείς για να ξεκουραστείς, έχοντας δίπλα σου τον καταρράχτη. Αυτό το κάναμε, μετά από λίγο όμως. Πρώτα πλησιάσαμε στον καταρράχτη, και οι περισσότεροι, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, περάσαμε και σταθήκαμε πίσω από τα νερά που έπεφταν, στην φυσική κοιλότητα που υπήρχε, ενθουσιασμένοι από την δημιουργία της φύσης. Ένας μικρός φίλος (που βρισκόταν με τον συνοδό του μαζί μας) σε λίγο βρισκόταν με τα παπούτσια, μέσα στην ρηχή λιμνούλα και το απολάμβανε, έτοιμος να μπει και κάτω από τα νερά, αλλά φυσικά αποτράπηκε, μιας και κάτι τέτοιο, απαιτούσε την σχετική προετοιμασία, αλλά κι η επιστροφή θα αργούσε αρκετά.

Εντύπωση μας έκανε, η πληροφορία ότι, στην περιοχή ανάμεσα απ τους 2 καταρράκτες, υπήρχε σπηλιά που φιλοξενούσε ολόκληρα κοπάδια πρόβατα! Η πυκνή πλέον βλάστηση της περιοχής, και η μικρή κατολίσθηση χωμάτων από τις γύρω πλαγιές, πιθανόν έχει κρύψει καλά την είσοδο και κανείς δεν μπορούσε να προσδιορίσει το σημείο της. Αυτή η πληροφορία όμως, σίγουρα, άφησε ανοιχτούς «λογαριασμούς» για μία μελλοντική εξόρμηση της cyberότσαρκας.

Επιστρέφοντας, πήραμε πάλι πίσω, το ίδιο μονοπάτι, δίπλα στο ποταμάκι. Κάναμε μόνο μία μικρή παρέκκλιση στην διαδρομή για να περάσουμε από τα λιγοστά χαλάσματα που σώζονται, ενός παλαιού νερόμυλου. Η πυκνή βλάστηση της εποχής, εμπόδιζε τον εντοπισμό τους, κι ακόμη κι όταν βρέθηκαν, ξεχώριζαν επίσης λίγο. Εκτός από αυτά, ξεχώριζε μέσα η μυλόπετρα, και απ’ έξω το αυλάκι που έφερνε το νερό. Αμέσως μετά πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι προς το χωριό. Ανεβαίνοντας, υπήρχαν σημεία που διακρίνονταν εμφανώς το παλιό καλντερίμι που υπήρχε και που βαδίζαμε πάνω του.

.

Σε λίγα λεπτά λοιπόν είχαμε βγει από την βλάστηση, στο μονοπάτι στην πλαγιά, και αρχίσαμε να αισθανόμαστε πάλι τον ήλιο, και μαζί του… την σχετική δυσκολία της ανάβασης. Είχαμε όμως ήδη ανταμειφθεί προκαταβολικά με όσα είδαμε, και δεν μας προβλημάτισε ιδιαίτερα. Την σχετική κούραση ήρθε να μας κάνει να ξεχάσουμε, το φρέσκο ψωμί με χειροποίητο χωριάτικο τυρί και ντομάτες από τον κήπο, που γευθήκαμε στο εντευκτήριο του συλλόγου, και που συνοδεύονταν με λίγο σπιτικό τσιπουράκι… Σε διαδρομή μόλις 15 λεπτών ήμασταν πίσω στο Άργος, συζητώντας για μια ακόμη φορά, για το, πόσες ομορφιές έχει η περιοχή μας, τόσο κοντά μας, αλλά και πόσες ακόμη θα εξερευνήσουμε….

Επιμέλεια / Κείμενο: kastorasgr

Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: stergios, garavelas, toulias, kastorasgr