Mία βόλτα στην Δαμασκηνιά

H Δαμασκηνιά είναι χωριό του νομού Κοζάνης, χτισμένο στους πρόποδες των Οντρίων, στο όρος Βόιο... Είχαμε περάσει αρκετές φορές έξω από το χωριό και είχαμε στο νου μας σε κάποια φάση να το επισκεφθούμε καθώς η γύρω περιοχή εκτός από το ότι παρουσιάζει σχετικά μεγάλο σπηλαιολογικό ενδιαφέρον, προσφέρει πολύ όμορφες εικόνες στον επισκέπτη. Χωριά μέσα στο πράσινο, σε παρθένα φυσικά τοπία.

Ήταν ένα απόγευμα του Ιουλίου όταν αποφασίσαμε να πάμε στη Δαμασκηνιά να κάνουμε μία μικρή  ..."έρευνα". Με το που μπήκαμε στο χωριό συνειδητοποιήσαμε πως πρόκειται για ένα ζωντανό χωριό. Φαίνεται πως οι ντόπιοι το αγαπούν και δεν το έχουν ξεχάσει, καθώς είναι πολύ δύσκολο σε ένα αντίστοιχο μέρος να βρεις ένα τέτοιο χωριό που η πλατεία του να σφίζει από ζωή και από παιδικές φωνές. Ρωτήσαμε για τις φυσικές ομορφιές του χωριού και οι πολύ πρόθυμοι Δαμασκηνιώτες, μας σύστησαν τον κύριο Μιχάλη, συνταξιούχο κτηνοτρόφο και γνώστη του βουνού. Μας είπε για έναν καταρράκτη και μία σπηλιά στην ρεματιά κάτω από το χωριό. Μέρη ξεχασμένα, που ούτε οι ντόπιοι πλέον δεν τα γνωρίζουν καλά-καλά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, ξεκινήσαμε με τον κύριο Μιχάλη και κατευθυνθήκαμε προς την εν λόγω ρεματιά, γεμάτοι αγωνία αλλά και ενθουσιασμό.

Δεξιά: Αρκετά τα απολιθώματα που βρήκαμε στην διαδρομή. Ήταν κοχύλια καθώς και άλλοι θαλάσσιοι οργανισμοί που μας προκάλεσαν ιδιαίτερη εντύπωση.

Ένα βαθύτερο συμπέρασμα των ορεινών μας διαδρομών είναι πως πολλές φορές αυτό που μένει περισσότερο είναι οι εικόνες και οι πράξεις ανθρώπων. Άνθρωποι γαλήνιοι που έζησαν την πραγματική ζωή στη φύση, μία ζωή γεμάτη, πέρα από άγχος και τρέξιμο, αγνοώντας πλήρως το τι σημαίνει η λέξη "πόλη" ή "τσιμέντο". Και πάντα έχουν πολλές ωραίες ιστορίες να μας πουν και πολλές σοφίες να μας διδάξουν. Χαίρονται πολύ όταν βλέπουν τους νέους να επισκέπτονται και να αγαπούν τα χωριά. Λόγω, όμως, των σύγχρονων στάνταρντς διαβίωσης δεν μπορούν να ελπίζουν σε πολλά πράγματα που να αφορούν το τι θα απογίνει ο τόπος τους όταν αυτοί ..."φύγουν".

Mετά από δέκα λεπτά χωματόδρομο με το αυτοκίνητο και δέκα λεπτά περπάτημα, φτάσαμε στο σημείο όπου βρίσκεται η σπηλιά αλλά και ο καταρράκτης του χωριού. Ένα γεωγραφικό στίγμα στο όργανο GPS ώστε να επανέλθουμε, οργανωμένοι και πιο έτοιμοι για περαιτέρω εξερεύνηση.

Την επόμενη ημέρα ανεβήκαμε ξανά στη Δαμασκηνιά, έτοιμοι για την εξερεύνηση της σπηλιάς. Η είσοδός της βρίσκεται υψομετρικά κάπου στην μέση του (στεγνού για το καλοκαίρι τουλάχιστον) καταρράκτη, ο οποίος είναι ακριβώς από δίπλα. Ένα δύσκολο σκαρφάλωμα για να φτάσουμε στην είσοδο της σπηλιάς και κατευθείαν ξεκινάμε προς τα μέσα.

Πρόκειται ουσιαστικά για έναν υπόγειο διάδρομο, που όσο προχωράς στενεύει. Τα χαρακτηριστικά του είναι η έλλειψη σταλλακτιτών, το σαθρό έδαφος αλλά και η διακριτική παρουσία νυχτερίδων. Προχωρήσαμε κάπου κοντά στα 50 μέτρα φτάνοντας σε ένα σημείο όπου όσο λεπτός και αν είσαι, το πέρασμα που υπάρχει, δεν σου επιτρέπει να συνεχίσεις. Απολαύσαμε για ακόμα μία φορά την "υπόγεια" περιήγηση μας και σταματήσαμε για κάποιες φωτογραφίες.

Δύο σημεία της υπόγειας στοάς μας τράβηξαν το ενδιαφέρον. Αριστερά: Ίχνη από παλιό, χτιστό τοιχείο το οποίο έφραζε την σπηλιά. Πολύ πιθανόν να χτίστηκε τόσο κοντά στην είσοδο από βοσκούς, οι οποίοι σύχναζαν στην περιοχή, για να μην χάνονται τα ζώα τους μέσα στο σκοτάδι του σπηλαίου. Δεξιά: Τα σημάδια που άφησαν οι πεταλούδες στο σπήλαιο, ολοκληρώνοντας ένα βασικό στάδιο του κύκλου της ζωής τους.

Κατά την επιστροφή μας στα αυτοκίνητα μία πρόχειρη έρευνα για την πιθανή έξοδο του σπηλαίου (σε περίπτωση που αυτό ήταν διαμπερές), δεν απέφερε καρπούς και έτσι αφού ξαποστάσαμε στο καφενείο του χωριού και μιλήσαμε με τους ντόπιους για τις ανάγκες, τις ελλείψεις αλλά και τις προοπτικές -τουριστικές κυρίως- του χωριού, επιστρέψαμε στη βάση μας έχοντας προσθέσει στο αρχείο του υπολογιστή μας αλλά και του μυαλού μας, νέες όμορφες και σπάνιες εικόνες, μοναδικά μέρη και δροσερούς καλοκαιρινούς περιπάτους στο βουνό!

Ήταν για εμάς δύο όμορφα απογεύματα εξερεύνησης και εναλλακτικής διασκέδασης γενικότερα, μάθαμε και είδαμε καινούρια πράγματα για τον τόπο μας. Οι ντόπιοι αποκαλούν την σπηλιά "Ντίμνιτσα" αλλά δεν υπάρχει κάπου επίσημα καταγεγραμμένη για να γνωρίζουμε κάτι άλλο. Πολύ πιθανόν να επανέλθουμε σε κάποια φάση στη Δαμασκηνιά, με νέα δεδομένα, και μέχρι να εξαντλήσουμε τις πιθανότητες, δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο να βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη ανακάλυψη.

Eπιμέλεια/Κείμενο: toulias

Eξόρμησαν/Συνεργάστηκαν: Stergios, Nio, toulias, Panos, stathis, garavelas