Στα μονοπάτια του Ολύμπου Νο2

ΟΜΑΔΑ ΠΙΕΡΙΑΣ

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Η απόφαση που χρειάστηκε να πάρουμε τα μέλη της ομάδας που θα προσέγγιζε τα ψηλότερα "πατώματα" του βουνού των Θεών από την μεριά του νομού Πιερίας, ήταν πολύ δύσκολη και σίγουρα μία από τις πιο τολμηρές που έχουμε πάρει στα πλαίσια της cyberότσαρκας. Δε μιλάμε για τη δυσκολότερη ορειβατική διαδρομή που μπορεί να κάνει κάποιος (ειδικά μέχρι το καταφύγιο στα 2100 μέτρα) αλλά θα έπρεπε τις δύο ημέρες που θα "ταξιδεύαμε" και θα περπατούσαμε στο βουνό, να λειτουργήσουν όλα στην εντέλεια ώστε με ασφάλεια και σιγουριά να συναντήσουμε τα παιδιά που θα ερχόντουσαν από τη μεριά της Λάρισας.

Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος δε μας πίεζε ιδιαίτερα… Aυτό που είχαμε να κάνουμε ήταν να πάμε στο Λιτόχωρο και αφού πάρουμε από εκεί το τέταρτο μέλος της ομάδας που θα ερχόταν από την Θεσσαλονίκη με το τρένο, να διασχίσουμε από την αρχή ως το τέλος, το φαράγγι του Ενιπέα. Το φαράγγι ξεκινάει από το Λιτόχωρο, μία ανάσα δηλαδή από τις όμορφες παραλίες της Κατερίνης, και "σβήνει" λίγο πριν τα ζωνάρια εκεί κάπου όπου βρίσκεται και το καταφύγιο του Σπήλιου Αγαπητού (ή καταφύγιο Ζολώτα). Αναχωρήσαμε περίπου στις 10 το πρωί από το Άργος Ορεστικό, η ημέρα ήταν υπέροχη και η διάθεσή μας χτυπούσε κόκκινο... Η ανυπομονησία και η προσμονή για την εμπειρία που θα ζούσαμε (αν και γνωρίζαμε πως το περπάτημα που μας περίμενε ήταν "ατελείωτο"...) έκαναν το ταξίδι μας πολύ ευχάριστο.

Μία βόλτα στο Λιτόχωρο, όπου φαινόμασταν περισσότερο τουρίστες και από τους τουρίστες, και πολλά ψώνια από το σούπερ μάρκετ, εφόδια για το μεγάλο εγχείρημα. Όλα τα εφόδια πρέπει να είναι μελετημένα σωστά διότι το βάρος του σάκου θα το ανεβάσεις με τα πόδια 1800 μέτρα ψηλότερα από το σημείο που ξεκινά το περπάτημα!

Με το αυτοκίνητο μπορεί κάποιος ξεκινώντας μέσα από το Λιτόχωρο να φτάσει μέχρι τη θέση Πριόνια στα 1100 μέτρα (ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος). Οι εικόνες μαγεύουν, πυκνά δάση, απότομες πλαγιές και πελώριοι κοφτοί βράχοι, που ορίζουν το φαράγγι του Ενιπέα, φαντάζουν ως οι πόρτες του βουνού, καθώς συνεχίζεις προς τα ενδότερα. Και όσο κοιτάς ψηλά, ολοένα και καταλαβαίνεις το συλλογισμό των αρχαίων Ελλήνων που διάλεξαν τον Όλυμπο ως ιερό βουνό. Το τέλος της διαδρομής οποιουδήποτε μηχανοκίνητου θα το σημάνει το υποτυπώδες πάρκινγκ με τα αυτοκίνητα των περιπατητών και η μικρή ταβέρνα των Πριονιών...

Εδώ αφήνουμε το αυτοκίνητο και ετοιμάζουμε τους σάκους, η ώρα είναι λίγο πριν τις 2 το μεσημέρι, και η περιπέτεια αρχίζει! Στην παρέα έχουν προστεθεί και δύο παιδιά από την Αθήνα με τα οποία είχαμε μια ευχάριστη γνωριμία στο χώρο στάθμευσης και όταν καταλάβαμε ότι κινούμαστε προς την ίδια κατεύθυνση αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μαζί. Η διαδρομή ήταν γνωστή σε όλους μας από την προηγούμενη εξόρμηση τον Οκτώβριο του 2010. Όχι βέβαια πως υπάρχει περίπτωση να χαθεί κάποιος στο καλά σηματοδοτημένο ευρωπαϊκό μονοπάτι με την κωδική ονομασία Ε4, αλλά σε κάθε περίπτωση η ψυχολογία είναι πολύ διαφορετική όταν έχεις ξαναπερπατήσει σε κάποιο μέρος... Η Αυγουστιάτικη ζέστη και η ατέλειωτη ανηφόρα δεν έκαμψαν την καλή διάθεσή μας σε κανένα σημείο. Οι δεκάδες των τουριστών που πήγαιναν και ερχόντουσαν, έδιναν τη δική τους νότα. Είναι κάτι όμορφο άλλωστε το να ανταλλάσσεις με τον άλλο από ένα "Γεια… Καλή συνέχεια…" μέχρι και το να ανοίγεις συζήτηση για το βουνό, τις κορυφές του, τον τόπο καταγωγής του καθενός, την οικονομική κατάσταση της χώρας...

Αυτή, τη δεύτερη φορά που ανεβαίναμε στον Όλυμπο, μας φάνηκε πολύ πιο εύκολη και γρήγορη η προσπέλαση του καταφυγίου. Ο πρώτος έφτασε επάνω λίγο πριν τις τέσσερις και ο τελευταίος λίγο μετά τις πέντε. Ήταν ακόμα νωρίς, μιας που το πρόγραμμά μας δεν περιείχε κάτι άλλο πέρα από το να φτάσουμε στο καταφύγιο, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά κακό ήταν! Ξεκούραση και καφές στον αύλειο χώρο του καταφυγίου Α, ή αλλιώς Σπήλιος Αγαπητός (πήρε το όνομα του από τον αρχιτέκτονα που το εμπνεύστηκε), που το διαχειρίζεται η οικογένεια Ζολώτα, η οποία έχει συνδέσει με το όνομά της, τη φιλοξενία των ορειβατών του Ολύμπου. Η παραμονή μας μέχρι τα μεσάνυχτα στο μεγάλο μπαλκόνι του καταφυγίου ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία για κοινωνικοποίηση και συζήτηση με πολλούς ανθρώπους (η γεννήτρια που κρατά τα φώτα ανοιχτά είχε κλείσει από τις 22:00 και αρκούμασταν στο γεμάτο φεγγάρι). Η εικόνα των κορυφών του Ολύμπου όπως διαγράφονται υπό το φως του φεγγαριού, πόσο μάλλον από μια απόσταση όπου σχεδόν τις αγγίζεις, είναι κάτι που δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις! Δεν είναι τυχαίο το ότι όλες οι συζητήσεις κατέληξαν στο πόσο μικρός θα πρέπει να νιώθει ο άνθρωπος μπροστά στη μαγεία της φύσης και του σύμπαντος...

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

09:30. Το τσίπουρο, οι μεζέδες και το καλαμπούρι της προηγούμενης βραδιάς ήταν σίγουρα πιο ευχάριστες από το ξύπνημα και την προετοιμασία για την κορυφή Σκάλα! Αν και μέσα Αυγούστου δεν μπορούσες να αγνοήσεις το κρύο… Λίγος χρόνος για πρωινό με την σκέψη ότι τα παιδιά της παρέας που θα ανέβαιναν από τη μεριά της Λάρισας βρίσκονται κάπου στο δρόμο και δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επικοινωνίας, πέραν του ερασιτεχνικού μας ασυρμάτου που απαιτεί όμως κοντινές σχετικά αποστάσεις για να λειτουργήσει. Τον δοκιμάζαμε συνεχώς αν και ξέραμε ότι ήμασταν πολύ μακριά από την άλλη ομάδα. Νιώθαμε σαν μικρά παιδιά στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα ακουστεί μια φωνή στον ασύρματο να ρωτάει "Έλα ρε… Που είσαστε;".

10:00. Πλέον εδώ το μονοπάτι σταματάει να αστειεύεται... Παντού χρειάζεται προσοχή, αν και δύσκολα θα χάσεις το δρόμο σου, οι κλίσεις είναι τόσο απότομες που πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος και να προσέχεις τα βήματα σου. Εάν τα παπούτσια σου, οι αντοχές σου και η υψοφοβία που μόλις ανακάλυψες ότι έχεις, δεν είναι σύμμαχοι στην προσπάθεια σου, τότε καλύτερα να επιστρέψεις στο καταφύγιο μιας που ο δρόμος προς τις κορυφές είναι μακρύς και δεν ξέρεις ποιες μπορεί να είναι οι αντιδράσεις σου αργότερα. Η εικόνα είναι τέτοια που πλέον οι στάσεις δε γίνονται λόγω κούρασης αλλά λόγω δέους! Το αλπικό τοπίο με τα δέντρα σιγά σιγά να σβήνουν, σου δίνει την καταπληκτική δυνατότητα να μπορείς να δεις τα πάντα… Όλες τις κορυφές και όλες τις πλαγιές σε μία πολύ μεγάλη ακτίνα, και όσο φυσικά η διαύγεια το επιτρέπει, μπορείς να δεις όλα τα μετόπισθεν. Από το Λιτόχωρο και το Θερμαϊκό, μέχρι τον Άθωνα….

11:00. Είχαμε συμπληρώσει περίπου μία ώρα που περπατούσαμε όταν ήχησε ο ασύρματος… Τα παιδιά της άλλης ομάδας ήταν καλά και βρίσκονταν κάτω από την κορυφή Σκολιό! Αυτό μας χαροποίησε ιδιαίτερα και μας έδωσε ώθηση να συνεχίσουμε, αν και πλέον ήμασταν τρεις καθώς ο ένας από τη δική μας ομάδα είχε ξεκινήσει να ανεβαίνει αρκετά νωρίτερα. Οι υπόλοιποι τρεις είχαμε κοιμηθεί λίγο παραπάνω… Τα σύννεφα που έγλειφαν τις πετρώδεις πλαγιές του βουνού δεν μας επέτρεψαν εξ' αρχής την οπτική επαφή (δεν ήταν ιδιαίτερα συννεφιασμένη η μέρα, απλώς περπατούσαμε μέσα στα σύννεφα…). Όταν λίγο αργότερα ξεπρόβαλαν στον ορίζοντα μακριά, σε μέγεθος κόκκου σκόνης, οι φιγούρες των παιδιών στον απέναντι αυχένα, αρχικά τα πόδια μας έβγαλαν φτερά, αλλά δεν αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε πόσο χαμηλά βρισκόμασταν σε σχέση με αυτούς και πόσο μακριά ακόμα από το σημείο συνάντησης…

14:00. Δύσκολα θα χαρακτηριζόταν ως υπομονή αυτό που μας διακατείχε και μας οδήγησε μέχρι και τη Σκάλα. Η υπομονή δεν αρκούσε... Ίσως θα λεγόταν απλώς θέληση ή και… νιρβάνα! Μετατρέποντας το δέος μας σε κουράγιο κι έχοντας συνεχώς ως οδηγό τις πολύ μικρές γνώριμες φιγούρες εκεί ψηλά στο βάθος, φτάσαμε τελικά στο σημείο συνάντησης όπου το κλίμα ήταν σχεδόν συγκινητικό, ειδικά για εμάς που είχαμε ξεκινήσει ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα με πρωταρχικό στόχο να ζήσουμε αυτές τις στιγμές...

ΟΜΑΔΑ ΛΑΡΙΣΗΣ

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

04:45. Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Αυγούστου 2011, ημέρα Τετάρτη. Το εγερτήριο ήταν για τις τέσσερις το πρωί και η αναχώρηση για τις πέντε παρά τέταρτο. Η ομάδα αποτελείτο από τρία άτομα κι όλοι ήταν στις θέσεις τους όπως προέβλεπε το πρόγραμμα. Δεν είχε ξημερώσει όταν ξεκινήσαμε και τα χιλιόμετρα που είχαμε να διανύσουμε δεν ήταν λίγα. Ήταν η πρώτη φορά που θα εξορμούσαμε στον Όλυμπο από τη μεριά της Λάρισας και δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε μπροστά μας κι αν τελικά θα μας έφτανε μία ολόκληρη ημέρα για να ανεβούμε ψηλά στις κορυφές και να συναντήσουμε τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας που ήδη βρισκόντουσαν στο καταφύγιο και αναπαύονταν από την ανάβαση της προηγούμενης, δικής τους πρώτης ημέρας, της εξόρμησης.

Άργος Ορεστικό, Σέρβια Κοζάνης, Μικρό Ελευθεροχώρι Λαρίσης και τέλος Καλύβια ήταν οι ενδιάμεσοι σταθμοί της διαδρομής μας μέχρι να φτάσουμε στους πρόποδες του Ολύμπου και πιάσουμε την ανηφόρα. Στη συνέχεια θα αφήναμε πίσω μας τα Καλύβια κι ο επόμενος σταθμός, όπου και θα παρκάραμε το αυτοκίνητο ήταν η καλύβα του Χρηστάκη σε υψόμετρο 2400 μέτρων στην καρδιά του βουνού. Η διαδρομή από τα Καλύβια που βρίσκονται σε υψόμετρο περίπου 600 μέτρων μέχρι και την καλύβα του Χρηστάκη κράτησε μιάμιση ώρα. Τα πρώτα έξι χιλιόμετρα είναι ασφαλτοστρωμένα. Στα επόμενα δεκαεφτά χιλιόμετρα όμως, μέχρι και το καταφύγιο, ο χωματόδρομος που ακολουθεί, είναι ιδιαίτερα κακοτράχαλος και το αυτοκίνητο δεν μπορεί να υπερβεί σε ταχύτητα τα 15 με 20 χιλιόμετρα ανά ώρα. Πέραν αυτού, για ένα τμήμα περίπου τριών χιλιομέτρων και έχοντας φτάσει πλέον σε υψόμετρο τα 2000 μέτρα, νομίζεις ότι ταξιδεύεις με αεροπλάνο και ότι γίνονται συνέχεια αναταράξεις στο σκάφος από τις πέτρες πάνω στις οποίες αναπηδά το αυτοκίνητο. Το δέος που σου προκαλεί το υψόμετρο σε εκείνο το κομμάτι του δρόμου κι ενώ παράλληλα σε απόσταση 2-3 μέτρων από τις ρόδες του αυτοκινήτου βρίσκεται το κενό, δεν σου επιτρέπει να κάνεις σκέψεις για μεγαλύτερη ταχύτητα.

08:30. Φτάσαμε στην καλύβα του Χρηστάκη ανακουφισμένοι έπειτα από ένα κουραστικό ταξίδι περίπου τεσσάρων ωρών. Η καλύβα βρίσκεται στη μέση μιας μικρής κοιλάδας σε υψόμετρο 2420 μέτρων και η βλάστηση στην περιοχή είναι λιγοστή έως ανύπαρκτη λόγω του υψομέτρου αλλά και του βραχώδους εδάφους. Πρόκειται για ένα καταφύγιο ανάγκης για όσους ξεμείνουν πάνω στο βουνό ή θελήσουν να περάσουν κάποιο βράδυ κάτω από τα αστέρια. Η καλύβα έχει μέσα λίγα κρεβάτια και είναι μονίμως ανοιχτή. Δεν έχει όμως κάτι περισσότερο.

Αφού κάναμε το πρώτο διάλειμμα για να ξεκουραστούμε κι αφού ήπιαμε το δεύτερο καφεδάκι της ημέρας, πήραμε την απόφαση να ανηφορίσουμε για την κορυφή Σκολιό που δεσπόζει βόρεια στον ορίζοντα σαν πυραμίδα. Πίσω ακριβώς από το Σκολιό βρίσκεται το απόλυτο χάος αλλά αυτό το διαπιστώσαμε όταν φτάσαμε εκεί πάνω... Όσο ήρεμο και γαλήνιο φαίνεται το τοπίο από την καλύβα του Χρηστάκη, τόσο άγριο γίνεται μόλις ανεβείς ψηλά και δεις την μορφολογία του βουνού στα ψηλότερα διαμερίσματα.

09:30. Το μονοπάτι για την κορυφή είναι φανερό λόγω της απουσίας των δέντρων, της καλής συντήρησης και σηματοδότησής του και είναι εντελώς απίθανο να μην καταφέρεις να το εντοπίσεις ώστε να σε οδηγήσει στον προορισμό σου. Όταν φτάσεις στην πρώτη ράχη και με την προϋπόθεση ότι τα σύννεφα απουσιάζουν, διακρίνεις πολύ εύκολα την κάθε περιοχή που θες να επισκεφθείς και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να χαθείς ή να μην βρεις αυτό που ψάχνεις. Όλα, πλην των ψηλότερων κορυφών, βρίσκονται κάτω από τα πόδια σου και έχεις σχεδόν τον απόλυτο έλεγχο της διαδρομής (αυτά βέβαια για όσους εξορμήσουν από την μεριά της Λάρισας).

11:00. Βρισκόμασταν πλέον σε υψόμετρο 2850 περίπου μέτρων, ακριβώς κάτω από το Σκολιό, και μπορούσαμε να δούμε το βουνό λίγο καλύτερα. Ήταν και η πρώτη φορά από την αρχή της ημέρας που καταφέραμε και επικοινωνήσαμε με την υπόλοιπη παρέα που ανέβαινε στον Όλυμπο από την μεριά της Κατερίνης. Είχαμε φροντίσει από την προηγούμενη (οπότε και αναχώρησε η πρώτη ομάδα) και είχαμε συντονίσει τους ασυρμάτους μας στην ίδια συχνότητα (τα κινητά δεν πιάνουν εκεί πάνω, πάρτε τα μόνο σε περίπτωση που βγάζουν καλές φωτογραφίες).

Η ομάδα της Κατερίνης αν και ξεκίνησε την εξόρμηση μία ημέρα νωρίτερα, ήταν πίσω μας χρονικά περίπου τρεις ώρες και κοντά στα πεντακόσια μέτρα χαμηλότερα. Το ραντεβού μας ήταν για την κορυφή Σκάλα σε υψόμετρο 2866 μέτρων κι εμείς βρισκόμασταν μόλις είκοσι λεπτά μακριά. Είχαμε επομένως τον χρόνο να ανεβούμε μέχρι το Σκολιό και να θαυμάσουμε τη θέα από τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδος που κοιτάζει τον κόσμο από τα 2912 μέτρα, μόλις έξι μέτρα πιο χαμηλά από τον Μύτικα, την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου και της πατρίδας μας.

11:30. Όταν φτάσαμε στο Σκολιό, η αλήθεια είναι ότι τα χρειαστήκαμε… Πίσω ακριβώς από την κορυφή προς την πλευρά που δεν βλέπαμε καθώς ανεβαίναμε, βρίσκονται τα Μεγάλα Καζάνια… Ορθοπλαγιές και κάθετοι βράχοι ύψους εκατοντάδων μέτρων (βάθους για την ακρίβεια διότι βρισκόμασταν από πάνω, στο χείλος του γκρεμού), υπαίθρια μπαλκόνια που σου κόβουν την ανάσα και σε κάνουν να ανατριχιάσεις. Το απόλυτο χάος ξεδιπλωνόταν μπροστά στα πόδια μας κι αρχίσαμε να προσέχουμε τα βήματά μας προς κάθε κατεύθυνση, παρόλο που από πουθενά δεν φαινόταν ο παραμικρός κίνδυνος. Πέρασαν λίγα λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι η εξόρμηση ήταν διαφορετική από όλες τις προηγούμενες…

Αντικρύζοντας τα Μεγάλα Καζάνια νιώσαμε το δέος που σου προκαλούν όλα όσα σε κάνουν και αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός είναι ένας άνθρωπος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, κάποιες φορές. Οι ντόπιοι τα ονόμασαν έτσι διότι από εκεί μέσα αναδύονται τα σύννεφα που σκεπάζουν τις ψηλότερες κορυφές του Ολύμπου τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Η περιοχή μοιάζει με ένα τεράστιο καζάνι που βράζει και τα σύννεφα παίζουν τον ρόλο του ατμού.

Στο Σκολιό είχαμε και την απρόσμενη συνάντηση με τον έναν εκ των τεσσάρων της παρέας της Κατερίνης, ο οποίος αδημονούσε να φτάσει ψηλά στις κορυφές και ξεκίνησε την ανάβαση αρκετά νωρίτερα το πρωί από τους υπολοίπους τρεις, οι οποίοι τον ακολουθούσαν πολύ χαμηλότερα. Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες κι αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε για τη Σκάλα...

13:15. Πράγματι σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν εκεί, στο σημείο συνάντησης. Είχε φτάσει για τα καλά το μεσημέρι και περιμέναμε τα τρία παιδιά της υπόλοιπης παρέας που συνέχιζαν να ανηφορίζουν… Είχαμε όμως οπτική επαφή πλέον μαζί τους (έστω και με τα κυάλια) καθώς είχε καθαρίσει λίγο η ατμόσφαιρα και μπορούσαμε να δούμε τον κόσμο που υπήρχε στο μονοπάτι για τη Σκάλα.

Καθόμασταν απέναντι από τον Μύτικα, τετρακόσια μέτρα μακρύτερα, άδικα όμως προσπαθούσαμε να τον δούμε... Τα σύννεφα τον είχανε καλύψει και το μονοπάτι που πήγαινε προς τα εκεί, φαινόταν επικίνδυνο στο ξεκίνημά του ενώ έπρεπε παράλληλα να περιμένουμε να φτάσουν και τα υπόλοιπα παιδιά για να αποφασίσουμε όλοι μαζί πως θα κινηθούμε. Καλώς ή κακώς όμως, σε κάθε παρέα υπάρχουν και οι ανυπόμονοι... Ο ενθουσιασμός όλων από τη γοητεία και την περιπέτεια που μας προσέφερε το βουνό ήταν μεγάλος και οι δύο από τους τέσσερις που βρισκόμασταν ήδη πάνω στη Σκάλα, πήρανε βιαστικά το μονοπάτι της Κακόσκαλας που σε ανεβάζει στον Μύτικα, ενώ οι άλλοι δύο μείναμε να περιμένουμε τους υπολοίπους τρεις που συνέχιζαν να ανεβαίνουν το Ε4. Έτσι, και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, η παρέα διασπάστηκε σε τρεις ομάδες κι αυτό έπαιξε ρόλο στον μετέπειτα αποσυντονισμό ολόκληρης της εξόρμησης…

14:00. Όταν τελικά φτάσανε στη Σκάλα και οι τρεις τελευταίοι της παρέας, η ικανοποίησή μας ήταν ιδιαίτερη. Δώσαμε τις προβλεπόμενες χειραψίες (δεν συναντιόμαστε κάθε μέρα στα 2870) και καθίσαμε για να φάμε και να ξεκουραστούν και τα παιδιά που είχανε ανεβεί συνολικά με τα πόδια από το προηγούμενο μεσημέρι, κοντά στα 1800 μέτρα υψόμετρο.

Είχαμε βγει όμως χρονικά εκτός προγράμματος κατά περίπου δύο ώρες και από τους εφτά που έπρεπε να βρισκόμασταν στη Σκάλα, είχαμε συναντηθεί τελικώς οι πέντε. Έτσι αρχίσαμε να αναθεωρούμε το πρόγραμμα για το υπόλοιπο της εξόρμησης...