Μονή - Σπήλαιο Αγίου Διονυσίου
Τα προγνωστικά για την τσάρκα ήταν εξαρχής ευνοϊκά... Αλλά όπως σχεδόν σε όλες τις εξορμήσεις, έτσι και σε αυτήν, το αποτέλεσμα ήταν καλύτερο από αυτό που περιμέναμε. Ξεκινήσαμε πρωί από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό το Λιτόχωρο, στους πρόποδες του Ολύμπου, και αφού φτάσαμε ως εκεί, ακολουθήσαμε τον δρόμο που οδηγεί στην τοποθεσία Πριόνια...
Στην αρχή του δρόμου για τα Πριόνια, συναντάμε την πρώτη διασταύρωση σε απόσταση περίπου πέντε χιλιομέτρων από το Λιτόχωρο, η οποία οδηγεί στο σύγχρονο μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Αφού κάναμε μια βόλτα για λίγο στο μοναστήρι συνεχίσαμε την ανηφοριά προς τα Πριόνια. Λίγο πριν το τέρμα του δρόμου, φτάνουμε στη διασταύρωση που σε οδηγεί σε έναν κατηφορικό δρόμο τριών περίπου χιλιομέτρων και καταλήγει στην παλαιά Μονή του Αγίου Διονυσίου, μέσα στο φαράγγι του Ενιπέα.
Από τις επιγραφές που βρίσκονται στον εξωτερικό χώρο πληροφορούμαστε ότι η Μονή έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, έχει χτιστεί από τον ίδιο τον Άγιο Διονύσιο το 1542 και πως κατά τη διάρκεια της ιστορίας υπέστη πολλές καταστροφές και λεηλασίες, με σημαντικότερη την ολοκληρωτική του καταστροφή από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής το 1943. Έκτοτε το μνημείο παρέμεινε ερειπωμένο για περισσότερα από 60 χρόνια ώσπου να αρχίσουν οι εργασίες ανοικοδόμησης του ναού.
Οι πόρτες όμως της Μονής ήταν κλειδωμένες και δεν υπήρχε πρόσβαση από πουθενά για τον εσωτερικό χώρο. Πρόκειται για ένα πολύ εντυπωσιακό μοναστήρι σε μία, αν μη τι άλλο, φανταστική τοποθεσία. Μεγάλο σε μέγεθος και με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν περισσότερο σε μεσαιωνικό κάστρο και λιγότερο σε μοναστήρι... Αναλώσαμε όσο χρόνο μπορούσαμε για να φωτογραφήσουμε το μνημείο κι έπειτα ξεκινήσαμε για τον εντοπισμό του μονοπατιού Ε4, που περνάει κοντά από τη μονή, ώστε να κατηφορίσουμε προς το Λιτόχωρο, και να βρεθούμε στο σπηλαιοεκκλησάκι του Αγίου Διονυσίου μέσα στο φαράγγι. Το μονοπάτι μας δυσκόλεψε αρκετά διότι είχε πάρα πολύ χιόνι και χρειαστήκαμε 40 με 45 λεπτά για να φτάσουμε.
Το εκκλησάκι είναι χτισμένο στην είσοδο ενός σπηλαίου μέσα από το οποίο ρέουν ύδατα και ακολουθούν μια διαδρομή κάτω από το κτίσμα για να καταλήξουν έξω από το σπήλαιο και να ακολουθήσουν τη ροή προς το ποτάμι του φαραγγιού, τον Ενιπέα. Δεν χάσαμε χρόνο και αρχίσαμε τη φωτογράφηση του χώρου και φυσικά, την εξερεύνηση του σπηλαίου. Για να προχωρήσουμε όμως βαθιά στο σπήλαιο έπρεπε να μπούμε μέσα στο παγωμένο νερό και δεν είχαμε ούτε ρούχα κατάλληλα, ούτε διάθεση να φύγουμε με κρυολόγημα. Οπότε αρκεστήκαμε στη φωτογράφηση του σπηλαίου μέχρι τα πρώτα μέτρα…
Το σπηλαιοεκκλησάκι αποτελούσε επί χρόνια ασκηταριό και κρυψώνα του Αγίου Διονυσίου, ο οποίος σε μία πράξη άκρας ταπείνωσης όταν αντιλήφθηκε πως τον προόριζαν για μητροπολίτη αποσύρθηκε από τα εγκόσμια. Μετά από χρόνια έφυγε από τον Όλυμπο αλλά ύστερα από τις εκκλήσεις των Λιτοχωρινών, που τον αγαπούσαν, να επιστρέψει στα μέρη τους, επανήλθε χτίζοντας το παλιό μοναστήρι.
Αφού ξεκουραστήκαμε αρκετή ώρα και χωρίς να λείψουν τα παιχνίδια στο χιόνι (με τους τραυματισμούς που τα συνοδεύουν) πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τη συμπρωτεύουσα με ανανεωμένη ψυχολογία και γεμάτοι από νέες εμπειρίες…
Η τσάρκα πραγματοποιήθηκε στις 24 Μαρτίου 2012 από την ομάδα Θεσσαλονίκης.
Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: stergios, petros, toulias.