Η Δρακότρυπα στα Βρασνά

H μονοτονία της πόλης έπρεπε κάπως να σπάσει, η εξεταστική ήταν κοντά και δεν μπορούσαμε να το σκεφτούμε και πολύ, μία από τις τελευταίες μας ευκαιρίες για απόδραση! Τα βασικά κριτήρια για την τσάρκα μας ήταν τρία: να πάμε κάπου αυθημερόν, να κάνουμε την, όπως σχεδόν πάντα, ασυνήθιστη περιήγησή μας και να καταλήξουμε σε κάποια παραλία... Η λύση; Ασπροβάλτα Θεσσαλονίκης!

Αναχώρηση γύρω στις 9 το πρωί από το κέντρο της Θεσσαλονίκης ώστε να είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας με τον άνθρωπο του χωριού που θα μας καθοδηγούσε. Πάντα η όρεξη και η αγωνία για το άγνωστο αποτελούν ένα βασικό συστατικό μίας τσάρκας, καθώς αποτελούν άλλωστε και τα βασικά κίνητρά μας, αυτή η φορά όμως ήταν ακόμη πιο ιδιαίτερη. Ξεκινήσαμε με σκοπό να περάσουμε καλά, να ανεβάσουμε την αδρεναλίνη και να αποδείξουμε στον εαυτό μας πως για ζήσουμε κάποια πράγματα που φαντάζουν μακρινά μέσα στην βοή της πόλης δε χρειάζεται παρά λίγος ελεύθερος χρόνος και η κατάλληλη όρεξη.

Οι άνθρωποι στην Ασπροβάλτα ήταν κάτι παραπάνω από εξυπηρετικοί. Βρεθήκαμε στον κεντρικό δρόμο του χωριού και από εκεί μας οδήγησαν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στα Άνω Βρασνά, στις παρυφές του Κερδύλιου όρους με πρόσωπο στο Στρυμονικό κόλπο. Ένα πολύ γραφικό χωριό του νομού Θεσσαλονίκης που κρύβει και αυτό το δικό του μυστικό: το σπήλαιο της Δρακότρυπας!

Χρειάστηκαν μόλις δύο βήματα από εκεί που αφήσαμε το αυτοκίνητο για να βρεθούμε στην είσοδο του σπηλαίου και μόλις λίγα λεπτά προετοιμασίας για να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση. Η είσοδος του σπηλαίου μικρή και τα πρώτα μέτρα απαιτούν ένα δύσκολο, κατηφορικό σύρσιμο μέχρι τον πρώτο θάλαμο.

Ο διάκοσμος σχετικά πλούσιος, με διάφορα μεγάλα κομμάτια βράχων να φαίνεται πως έχουν καταρρεύσει κατά το παρελθόν από την οροφή του σπηλαίου. Αισθητή γίνεται και η παρουσία νυχτερίδων στο σπήλαιο από τους ήχους των φτερουγισμάτων, οι οποίοι όπως εγκλωβίζονται στα τοιχώματα του σπηλαίου αλλοιώνονται και ξεγελούν κάποιον μη μυημένο, κάνοντάς τον να πιστεύει πως πρόκειται για κάτι μεγάλο και τρομακτικό. Έχοντας αντιληφθεί πως είμαστε απρόσκλητοι επισκέπτες σε ένα ξένο σπίτι, αφού περιηγηθήκαμε και πήραμε τις κατάλληλες φωτογραφίες από τον πρώτο θάλαμο, συνεχίσαμε για πιο μέσα με πολύ προσοχή και ησυχία ώστε να μην ταράξουμε τον ...σπηλαιονοικοκύρη. Λίγο σύρσιμο ακόμη για να βρεθούμε στο κυρίως κομμάτι του σπηλαίου. Εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι του σταλακτιτικού υλικού καθώς και η αποικία των νυχτερίδων. Ένας πολύ όμορφος θάλαμος, με αμφιθεατρικό σχήμα και με κάποιες υποψίες για ύπαρξη διόδων ώστε να συνεχίσουμε ακόμη πιο βαθιά στο εσωτερικό του βουνού που εν τέλει διαψεύδονται. Και εδώ, η κατάρρευση τμήματος της οροφής έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην περίεργη αυτή διαμόρφωση του εσωτερικού. Το γουανό (κόπρανα νυχτερίδων) και οι όμορφοι σχηματισμοί από τα αποθέματα του ασβεστόλιθου είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του χώρου. Αφού σβήσαμε τους φακούς μας για κάποια λεπτά ώστε να ζήσουμε την μαγεία του σπηλαίου και ευχαριστημένοι από την περιήγησή μας στο σπήλαιο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς την έξοδο.

Η μέρα ήταν ζεστή και δεν μπήκαμε καν στη διαδικασία να το σκεφτούμε: τα μαγιό μας και φύγαμε για θάλασσα! Μόλις δύο χιλιόμετρα πιο κάτω, η οργανωμένη παραλία της Ασπροβάλτας ήταν ο επόμενος σταθμός των ανήσυχων εξερευνητών. Δεν έχουμε συνηθίσει κατά την διάρκεια μίας οργανωμένης βόλτας της ομάδας να βρισκόμαστε μέσα σε τόσο κόσμο, ούτε και το νερό να είναι αλμυρό. Παρά το σοκ τα καταφέραμε. Ηλιοθεραπεία και μπάνιο στα νερά του Στρυμονικού! Απαραίτητη τόσο η παρουσία του παγωμένου καφέ όσο και η λήψη των κατάλληλων φωτογραφιών...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...