Στα μονοπάτια της Τύμφης Νο1
Δύο ανάσες μπροστά από την πινακίδα που κατατοπίζει τον ορειβάτη, σε ένα στενό σταυροδρόμι του Μικρού Πάπιγκου, στις παρυφές του όρους Τύμφη του νομού Ιωαννίνων, κι ένα "φύγαμε", για να περάσεις σε μία άλλη διάσταση, εκεί όπου ο στόχος είναι τόσο ελκυστικός ώστε συνεχώς σε κάθε βήμα, να ξεπερνάς τις δυνάμεις που νόμιζες ότι είχες. Ήταν Ιούλιος του 2012 και η παρθενική εξόρμηση στο ωραιότερο ίσως βουνό της πατρίδας μας, πάνω από τα θρυλικά Ζαγοροχώρια, μόλις είχε ξεκινήσει…
Ένα μίγμα εικόνων σαν και αυτό, μας έσπρωχνε ολοένα και ψηλότερα, ώσπου μετά από αρκετές ώρες ανάβασης, ξεπρόβαλλε μπροστά μας το ορειβατικό καταφύγιο Τύμφης "Δ. Γεωργούλης" της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης (κάναμε πέντε περίπου ώρες από το χωριό με τις προβλεπόμενες στάσεις για ξεκούραση και παρατήρηση - κανονικά να υπολογίζετε περίπου τέσσερις ώρες και μην εμπιστευτείτε τις ταμπέλες που λένε λιγότερο). Το καταφύγιο βρίσκεται χτισμένο στα 1.930 μέτρα υψόμετρο επάνω στον αυχένα που σχηματίζουν οι κορυφές Αστράκα (2.436μ) και Λάπατος (2.251μ) και η οπτική επαφή από το μονοπάτι γίνεται μόλις στα τελευταία 20 λεπτά της πεζοπορίας.
Η χαλάρωση και οι συζητήσεις μεταξύ μας αλλά και με τους υπόλοιπους ορειβάτες που αποφάσισαν να περάσουν τη νύχτα στο καταφύγιο ήταν και αυτό ένα από τα πολύ όμορφα σημεία της εξόρμησής μας. Η τοποθεσία στην οποία είναι χτισμένο το καταφύγιο πολύ δύσκολα θα σε κάνει να βαρεθείς να αγναντεύεις από τη βεράντα του: βρίσκεσαι ακριβώς στο μεταίχμιο του δυτικού Ζαγορίου, της κορυφογραμμής της Αστράκας και της δυτικής όψης των κορυφών της Γκαμήλας που συμπληρώνονται οπτικά από ένα μικρό παράθυρο προς τη βόρεια Πίνδο και τις "ξερολούτσες" που χωρίζουν τον Λάπατο και την Αστράκα από τη Δρακόλιμνη, τον Πλόσκο αλλά και την Γκαμήλα. Και όταν η γεννήτρια που τροφοδοτεί με ηλεκτρικό ρεύμα το καταφύγιο κλείσει (λίγο πριν τις δέκα το βράδυ) τότε όλα αλλάζουν... Τα μάτια συνηθίζουν γρήγορα στο σκοτάδι κι ο ουρανός σε αυτά τα υψόμετρα μοιάζει τόσο διαφορετικός και γεμάτος, καθαρός και φωτεινός, σα να γέννησε ξαφνικά αστέρια που ποτέ πριν δεν είχες ξαναδεί. Χαμηλά στο βάθος ξεπροβάλλουν τα φώτα των οικισμών και το βράδυ που διανυκτερεύσαμε στο καταφύγιο, είχαμε την τύχη να γίνουμε θεατές, πολύ ισχυρής καταιγίδας που έπληττε εκείνη την ώρα τους ορεινούς όγκους του Γράμμου και του Σμόλικα με τους κεραυνούς να σχίζουν τον σκοτεινό ορίζοντα δημιουργώντας εικόνες απίστευτης ομορφιάς...
Επιστρέφοντας στους θαλάμους του καταφυγίου, οι περισσότεροι σπεύδουν για ύπνο. Η έλλειψη του ηλεκτρικού, η κούραση της ημέρας που πέρασε αλλά και το περπάτημα της επόμενης ημέρας είναι δεδομένα που αφορούν όλους τους επισκέπτες ενός καταφυγίου, που όσο οργανωμένο και αν είναι, θυμίζει μάλλον στρατώνα παρά ξενώνα. Πριν το χάραμα ήμασταν ήδη στο πόδι, ένας γρήγορος καφές και ξεκινήσαμε μία αναγνωριστική βόλτα στη συνέχεια του μονοπατιού Ο3. Ένα απότομο κατέβασμα στην Ξερολούτσα κι έπειτα πάλι προς τα επάνω, σε βραχώδες σκηνικό, για να βγούμε στην όμορφη κοιλάδα που βρίσκεται ανατολικά της Αστράκας και νοτιοδυτικά από την Γκαμήλα. Δύο μοναχικά δέντρα που σπάνε λιγάκι το υποαλπικό σκηνικό της περιοχής είναι το σημάδι απ' όπου αφήνεις το μονοπάτι Ο3 για να ξεκινήσεις την ανάβαση σου προς την Γκαμήλα, την 6η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας στα 2.497μ. υψόμετρο.
Εδώ διαπιστώσαμε αυτό που είχαμε ήδη υποψιαστεί, ότι δηλαδή όσο απόκρημνη και αφιλόξενη φαίνεται η Τύμφη από την μεριά της Κόνιτσας και από την παλιά εθνική οδό Θεσσαλονίκης - Ιωαννίνων (η πιο γνώριμη όψη της απ' όπου και την αγναντεύαμε την προηγούμενη ημέρα), τόσο ήπιες και βατές είναι οι κλίσεις της όταν την ανεβαίνεις από το Πάπιγκο που βρίσκεται σε άλλη μεριά. Αφού καταφέραμε και πείσαμε τα τσομπανόσκυλα που φρουρούσαν την κοιλάδα πως δεν σκοπεύαμε να κινηθούμε εχθρικά προς τα κοπάδια τους, αρχίσαμε μία ανάβαση η οποία δε διήρκησε, δυστυχώς, όσο θα περιμέναμε. Τα σύννεφα έδειχναν να μην είναι καλός σύμμαχος τη δεύτερη μέρα της εξόρμησής μας. Μία ενδεχόμενη καλοκαιρινή μπόρα (η οποία τελικά δεν ξέσπασε) θα μας έβρισκε εκτιθέμενους στα γυμνά βράχια του βουνού, στα ψηλότερα πατώματα, εμπειρία που είχαμε ζήσει μόλις πριν λίγες εβδομάδες στην κορυφή του Γράμμου και δεν ήταν καθόλου ευχάριστη...
Το ηθικό μας όμως δεν έπεσε σε τέτοιο βαθμό ώστε να σταματήσουμε την περιπλάνηση πάνω στο βουνό και να επιστρέψουμε στο καταφύγιο. Έπειτα από μία γρήγορη σύσκεψη σε υψόμετρο 2000 μέτρων, πήραμε την απόφαση να ανηφορίσουμε για τη δρακόλιμνη της Τύμφης που βρισκόταν περίπου δύο ώρες μακριά…
Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: toulias, psilos, antonis, garavelas.
ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΞΟΡΜΗΣΗΣ
