Στα μονοπάτια της Τύμφης Νο2
Για να φτάσει κανείς στη δρακόλιμνη της Τύμφης κι έχοντας ξεκινήσει από το ορειβατικό καταφύγιο, θα χρειαστεί περίπου δύο ώρες, και πρέπει να περάσει "αναγκαστικά" και από την Ξερολούτσα ή Ξερόλουτσα, σε υψόμετρο 1750 περίπου μέτρων. Πρόκειται για τη λεκάνη που περικλείεται από τους όγκους της Αστράκας, του Πλόσκου και του Λάπατου, η οποία τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους είναι σκεπασμένη, είτε με χιόνια είτε με νερά. Το καλοκαίρι όμως που η Ξερολούτσα …ξεραίνεται, η περιοχή μετατρέπεται σε μία υπαίθρια έκθεση, γραπτών επί του εδάφους μηνυμάτων, φτιαγμένων με πέτρες από τους περαστικούς ορειβάτες. Δεν γνωρίζουμε πότε και ποιος έκανε την αρχή κι "εγκαινίασε" την Ξερολούτσα, δεν χάσαμε όμως την ευκαιρία να αφήσουμε κι εμείς το δικό μας αποτύπωμα στην περιοχή....
Με τη ζέστη να βαραίνει ολοένα και περισσότερο, τα ήδη κουρασμένα βήματά μας, από την ανάβαση της προηγούμενης ημέρας και την αποτυχημένη προσπάθεια προσέγγισης της Γκαμήλας λίγες ώρες νωρίτερα, ξεκινήσαμε για τη δρακόλιμνη. Το μονοπάτι στο πρώτο κομμάτι του είναι ξεκούραστο και διασχίζεται εύκολα, πλησιάζοντας όμως στη λίμνη, όλο και ανηφορίζει... Η κλίση γίνεται έντονη και τα διαλείμματα για πολύτιμες ανάσες πληθαίνουν. Το ευχάριστο είναι ότι η διαδρομή δεν είναι μεγάλη και φτάνοντας τελικά στη λίμνη (έπειτα από περίπου δύο ώρες), κάθεσαι να ξεκουραστείς σε ένα τοπίο βγαλμένο μέσα από τα παραμύθια…
Οι εικόνες για μία ακόμη φορά δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις και μόνο όσοι φτάσετε ως εκεί θα το διαπιστώσετε. Η δρακόλιμνη, αμόλυντη από τις συνήθεις δραστηριότητες των ανθρώπων, απομονωμένη, ανέγγιχτη και γαλήνια, αποτελεί μία μικρή όαση μέσα στο αλπικό τοπίο του βουνού και μοιάζει εξωπραγματική για τα αστικά δεδομένα της εποχής μας. Το βάθος της πρέπει να φτάνει τα πέντε μέτρα στο κέντρο της, ενώ η διάμετρός της είναι περίπου εκατό μέτρα. Έχει σχήμα ελλειψοειδές και στα ρηχά νερά της, κατοικούν οι μικροσκοπικοί αλλά εντυπωσιακοί δρακόμορφοι αλπικοί τρίτωνες που της έχουν δώσει και την ονομασία...
Από την περιοχή της δρακόλιμνης ξεχωρίζει η πολύ χαρακτηριστική κορυφή της Γκαμήλας ανάμεσα στις υπόλοιπες κορυφές του βουνού, που στέκεται σαν βουβός παρατηρητής όλων όσων συμβαίνουν χαμηλότερα στη μικρή λίμνη. Ήταν η πρώτη φορά από την αρχή της εξόρμησης που είδαμε την Γκαμήλα, καθώς βρίσκεται στην αντίθετη μεριά από εκεί που ξεκινήσαμε και από το καταφύγιο την κρύβει ο ορεινός όγκος του Πλόσκου. Απέναντι από τη δρακόλιμνη και βορειοανατολικά, αγέρωχος ο Γεροσμόλικας, το αντίπαλον δέος της Γκαμήλας, ενώ βόρεια φαίνεται και ο Γράμμος.
Η δρακόλιμνη της Τύμφης συνοδεύεται από πολλούς μύθους. Στους περισσότερους από αυτούς όμως συνδέεται άρρηκτα με τη δρακόλιμνη του γειτονικού Σμόλικα. Ο γνωστότερος μύθος μιλάει για την αιώνια αντιπαλότητα που είχαν δύο δράκοι. Αυτός της Τύμφης και αυτός του Σμόλικα. Οι δύο δράκοι δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους και κάθε φορά που κάποιος πήγαινε στη λίμνη της περιοχής του για να ξεδιψάσει, ο άλλος τον ενοχλούσε. Ο δράκος της Τύμφης πετούσε πέτρες στο δράκο του Σμόλικα κι ο δράκος του Σμόλικα πετούσε κούτσουρα στο δράκο της Τύμφης. Από τις πέτρες που πετούσε ο δράκος της Τύμφης γεννιόντουσαν άσπρα κριάρια και από τα κούτσουρα που πετούσε ο δράκος του Σμόλικα γεννιόντουσαν λάια πρόβατα, δηλαδή μαύρα, όπως λέει η παράδοση. Κάποτε, τα δύο κοπάδια συναντήθηκαν κατά τη βοσκή, κι από το ζευγάρωμά τους, γεννήθηκαν αρνιά τα οποία όμως πνίγηκαν στην παγωμένη δρακόλιμνη της Τύμφης. Η εξέλιξη αυτή, σύμφωνα με τον μύθο, έδωσε τη νίκη στο δράκο της Γκαμήλας. Στα χωριά του Σμόλικα όμως υποστηρίζουν το αντίθετο… Ο μύθος αυτός έχει και στοιχεία της πραγματικότητας καθώς η Τύμφη είναι ένα ασβεστολιθικό βουνό με ανοιχτόχρωμα πετρώματα ενώ ο Σμόλικας είναι πλούσιος σε μαυρόπευκα… Η παράθεση των μύθων που συνοδεύουν τις δύο μικρές λίμνες, του Σμόλικα και της Τύμφης (αλλά και αυτή του Γράμμου), θα απαιτούσε ξεχωριστό άρθρο για να πραγματοποιηθεί καθώς είναι πολλοί και με διαφορετικές ιστορίες και εκδοχές, πλούσιοι όμως από τη λαϊκή παράδοση και τη φαντασία των ανθρώπων της γνήσιας ελληνικής υπαίθρου…
Η εξόρμηση στην Τύμφη ήταν μια γλυκιά απογοήτευση για την παρέα μας καθώς δεν καταφέραμε να ανεβούμε και στην Γκαμήλα όπως αρχικά είχαμε σχεδιάσει. Όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής, το μονοπάτι από το καταφύγιο, μας φάνηκε ατελείωτο λόγω της συσσωρευμένης κούρασης των δύο ημερών περιπλάνησης. Φτάσαμε στο Μικρό Πάπιγκο έπειτα από περίπου τρεις ώρες κατάβαση και καθίσαμε στην αυλή της εκκλησίας του χωριού για ξεκούραση. Τα μυαλό μας όμως είχε μείνει πάνω στο βουνό κι αμέσως κάναμε σχέδια για την επόμενη εξόρμηση στην περιοχή οπότε και ευελπιστούμε ότι θα καταφέρουμε να πατήσουμε και στην κορυφή του έκτου κατά σειρά ψηλότερου βουνού της πατρίδας μας κι έτσι θα συμπληρώσουμε το ψηφιδωτό της Cyberότσαρκας με το άρθρο "Στα μονοπάτια της Τύμφης Νο3 – Στην κορυφή της Γκαμήλας".
Όσοι λοιπόν ξεκινήσετε από το Πάπιγκο για να ανεβείτε στην Τύμφη, οπλιστείτε με θέληση και… πνευμόνια! Η ανάβαση είναι κουραστική λόγω της μεγάλης απόστασης (πάντα με τα δικά μας μέτρα, των ερασιτεχνών ορειβατών), η διαδρομή όμως ευχάριστη, καθώς το μονοπάτι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο, με ήπιες σχετικά κλίσεις, ασφαλές, και κατά μήκος του θα βρείτε δροσερό νερό σε τρία σημεία για να ξεδιψάσετε. Στο καταφύγιο της Αστράκας θα έχετε τις αναμενόμενες για την τοποθεσία στην οποία βρίσκεται, ανέσεις, και η δρακόλιμνη, το στολίδι του ομορφότερου ίσως βουνού της Ελλάδας, θα σας αποζημιώσει…
Ευχαριστούμε: τον Έκτορα, τον Αχιλλέα και την κυρά Βασίλω.
Συνεργάστηκε ο karitzas
Εξόρμησαν: toulias, antonis, psilos, garavelas.
Σχετικό άρθρο: Στα μονοπάτια της Τύμφης Νο1
ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΞΟΡΜΗΣΗΣ
