Φαράγγι Κορομηλιάς Νο2

09 Μάρτιος 2009.

Από την πρώτη μας εξόρμηση στο φαράγγι της Κορομηλιάς, γνωρίζαμε ότι κάποια στιγμή θα ξαναγυρίζαμε. Η περιέργεια και το εξερευνητικό δαιμόνιο που κρύβουμε όλοι μέσα μας, δεν μας άφηναν να ησυχάσουμε μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του φαραγγιού και να δούμε τι κρύβουν μέσα οι σπηλιές. Έτσι, για ακόμη μία φορά, πήραμε τον δρόμο προς την Κορομηλιά και το γνωστό πλέον φαράγγι. Χειμώνας για τα καλά, το κρύο τσουχτερό, η στάθμη του ποταμού στο μεγαλύτερο ύψος από κάθε άλλη φορά. Ξεκινήσαμε λοιπόν περπατώντας σχετικά γρήγορα στο πρώτο μέρος του φαραγγιού, μέχρι το ξέφωτο. Από εκεί και μετά έπρεπε να είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί καθώς το τοπίο ήταν πολύ αφιλόξενο, με ψηλούς και απόκρημνους βράχους και ο τσιμεντένιος διάδρομος να γίνεται αισθητά πιο μικρός σε πλάτος, με κίνδυνο με μια λάθος κίνηση, να βρεθείς στο ορμητικό ποτάμι. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα και τους ψηλούς βράχους, με αποτέλεσμα το ρεύμα αέρα που διαπερνούσε το φαράγγι, να είναι παγωμένο.

Μετά από ολιγόλεπτο περπάτημα, βρεθήκαμε στις δύο σπηλιές που είχαμε συναντήσει και την προηγούμενη φορά. Με σχετική δυσαρέσκεια διαπιστώσαμε ότι οι σπηλιές ήταν γεμάτες με νερό, προφανώς από τις χιονοπτώσεις και τις βροχές, αρκετό για να σκεπάσει τα μποτάκια μας και να γίνουμε μούσκεμα. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στην επιστροφή και συνεχίσαμε στον στενό τσιμεντένιο διάδρομο. Στη διαδρομή είδαμε πως υπήρχαν ψηλά φρεάτια, πράγμα που προϋπέθετε σκαρφάλωμα. Αλλά ούτε αυτό μπορούσε να μας σταματήσει. Ύστερα από ένα δεκάλεπτο περίπου, φτάσαμε στο σημείο που τελείωνε ο διάδρομος. Οι προσπάθειες να συνεχίσουμε από τα βράχια, απέβησαν άκαρπες, οπότε αποφασίσαμε πως ήταν πλέον επικίνδυνο για τη σωματική μας ακεραιότητα να προχωρήσουμε κι έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Επιστρέψαμε λοιπόν στις σπηλιές, που όπως έχουμε αναφέρει είναι αντικριστές και δεν μοιάζουν να τις έχει δημιουργήσει η φύση. Στο χωριό που ρωτήσαμε, μάθαμε πως κατασκευάστηκαν κατά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, από τους τότε κατοίκους, ώστε να κρύβονται μέσα οι χωρικοί, όταν γινόντουσαν επιδρομές. Βλέποντας το βαθύ σκοτάδι στο εσωτερικό της σπηλιάς, μας βασάνιζε η ιδέα πως η σπηλιά είχε γίνει το ιδανικό σπίτι για κάποια αρκούδα αλλά η περιέργεια υπερίσχυσε του φόβου και έτσι μπήκαμε μέσα.

Ο διάδρομος της πρώτης σπηλιάς προχωράει σε ευθεία περίπου 30 μέτρων και μετά κάνει μια δεξιά στροφή και συνεχίζει για άλλα 20 μέτρα, χωρίς να έχει κάτι το ιδιαίτερο, προς μεγάλη μας απογοήτευση. Αφού διαπιστώσαμε ότι η σπηλιά δεν είχε κάτι το ξεχωριστο, αποφασίσαμε να περάσουμε στην απέναντι όχθη του ποταμού, ώστε να μπούμε και στην άλλη. Προχωρήσαμε λοιπόν μέχρι το σημείο όπου μια παλιά τσιμεντένια γέφυρα ενώνει τη μία όχθη με το τσιμεντένιο υδραγωγείο, της άλλης πλευράς. Εκεί τα πράγματα ήταν δυσκολότερα επειδή έπρεπε να κινούμαστε σε πλαγιά και να πηδάμε πάνω σε βράχους, για να βρεθούμε μετά από λίγο στην είσοδο της δεύτερης σπηλιάς.

Πιο ξεψαρωμένοι πλέον μπήκαμε με περισσότερο θάρρος μέσα στη σπηλιά, ελπίζοντας να δούμε κάτι διαφορετικό. Μπαίνοντας μέσα αντικρίσαμε έναν σωρό από χώμα, που είχε εισχωρήσει από ένα ρήγμα της οροφής. Η σπηλιά αποδείχτηκε παρόμοια με την προηγούμενη, μόνο που σε αυτή, η στροφή ήταν προς την αριστερή πλευρά. Αφού βγήκαμε έξω στο φως, καθίσαμε για ένα δεκάλεπτο να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε το μαγευτικό τοπίο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, φεύγοντας από το φαράγγι με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Λίγες μέρες αργότερα όμως, επιστρέψαμε και πάλι και πήραμε το φαράγγι ανάποδα αυτή τη φορά, για να δούμε τι άλλο κρύβει, μετά το σημείο στο οποίο σταματήσαμε. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα ψηλά στην άσφαλτο και κατηφορίσαμε. Φτάσαμε στο ποτάμι και πλησιάσαμε στο φαράγγι. Διάσπαρτες φυσικές σπηλιές στους απόκρημνους βράχους, εκατέρωθεν του ποταμού, άλλες ψηλότερα άλλες χαμηλότερα, συνθέτουν ένα σκηνικό, εξίσου όμορφο αλλά και άγριο και από την βορεινή πλευρά. Η τελευταία αυτή όμως εξόρμησή μας, έμελλε να κρατήσει λίγο, διότι το ποτάμι αυτή την εποχή έχει πολύ νερό και δεν υπάρχει κάποιος αντίστοιχος τσιμεντένιος διάδρομος για να περπατήσει κάποιος, μέσα στο φαράγγι.

Αναγκαστήκαμε λοιπόν να σταματήσουμε κι αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας όμως πρώτα μία στάση, δίπλα από την Εγνατία οδό και ακριβώς πάνω από το φαράγγι, απ’ όπου οι εικόνες που μπορεί να αποκομίσει κάποιος είναι πολύ διαφορετικές σε σχέση με αυτές όταν βρίσκεσαι, κάτω και εντός του φαραγγιού. Το τοπίο είναι ακόμα πιο άγριο, ενώ δέος προκαλεί το ύψος των βράχων.

Η cyberότσαρκα στο φαράγγι της Κορομηλιάς ήταν από τις πιο συναρπαστικές καθώς οι εναλλαγές στο τοπίο το κάνουν ιδιαίτερα γοητευτικό ενώ η ορμητικότητα του ποταμού, σε συνδυασμό με τους απόκρημνους βράχους και τις σπηλιές, ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Αφού επιστρέψαμε στη βάση μας και ήπιαμε τον παραδοσιακό καφέ, όπως γίνεται έπειτα από κάθε εξόρμηση, συμφωνήσαμε ότι μέσα στο καλοκαίρι θα ξαναπάμε στην Κορομηλιά, με την ελπίδα ότι η στάθμη του νερού θα είναι σε τέτοιο επίπεδο, το οποίο θα μας επιτρέψει να δούμε και να περπατήσουμε το φαράγγι ολόκληρο.

Επιμέλεια – Κείμενο: stergios

Συνεργάστηκαν – Εξόρμησαν: stergios, nio, toulias, manavis, garavelas

Δείτε επίσης: Φαράγγι Κορομηλιάς Νο1