Στην κορυφή της Τύμφης 2497
Χρειάστηκε να περάσουν τρία ολόκληρα χρόνια από εκείνη την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα της Cyberότσαρκας, τον Ιούλιο του 2012, για την κατάκτηση της Γκαμήλας, της κορυφής του ομορφότερου ίσως βουνού της Ελλάδας, την μυθικής Τύμφης, πάνω από το δυτικά Ζαγοροχώρια, στο νομό Ιωαννίνων. Ο χρόνος κύλησε, η μέρα έφτασε, και τον Αύγουστο του 2015 επιστρέψαμε στην περιοχή, για να "ξορκίσουμε" το κακό, πατώντας στα 2497 μέτρα υψόμετρο και να συμπληρώσουμε έτσι στο ψηφιδωτό των αναμνήσεών μας αλλά και της ιστοσελίδας μας, μία ακόμη πολύ δυνατή εξόρμηση…
Αυτή τη φορά, οπλισμένοι με μεγαλύτερη ορειβατική εμπειρία και γνωρίζοντας πλέον τι είχαμε να αντιμετωπίσουμε, ξεκινήσαμε με τη σιγουριά ότι θα καταφέρουμε να φτάσουμε στην κορυφή της Τύμφης, του έκτου, κατά σειρά, ψηλότερου βουνού της Ελλάδας. Ήταν ημέρα Κυριακή 23 Αυγούστου του 2015 και η αναχώρηση από το Άργος Ορεστικό ήταν προγραμματισμένη για τις 6:30 το πρωί. Υπολογίζαμε ότι γύρω στις 9 θα φτάναμε στο Μικρό Πάπιγκο, όπου και θα σταθμεύαμε τα αυτοκίνητα, και κοντά στο μεσημέρι θα προσεγγίζαμε το καταφύγιο. Είχε προηγηθεί ένα διήμερο έντονων βροχοπτώσεων και η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά. Ο καιρός όμως έδειχνε σημάδια βελτίωσης και ήταν κι αυτός ένας ακόμη παράγοντας που μας έκανε να αισιοδοξούμε για την επιτυχή έκβαση της εξόρμησης.
Φτάνοντας λοιπόν στο Μεγάλο Πάπιγκο κι αφού προμηθευτήκαμε τα αναγκαία τελευταία είδη από το μίνι μάρκετ του χωριού, ξεκινήσαμε για την αφετηρία του ορειβατικού μονοπατιού Ο3, στο Μικρό Πάπιγκο, με πορεία προς το καταφύγιο. Τη διαδρομή την κάναμε σε τρεισήμισι ώρες. Είχαμε μειώσει το χρόνο κατά μία ώρα συγκριτικά με την εξόρμηση του 2012. Σε αυτό έπαιξαν ρόλο ο δροσερός καιρός αλλά και τα νεόδμητα κιόσκια που συναντάμε κατά μήκος του Ο3 και τα οποία πέρα από τη σκιά τους, δίπλα στις πηγές, προσφέρουν και σημαντικές γεωγραφικές πληροφορίες σχετικά με την ανάβαση. Φτάνοντας στο καταφύγιο, νωρίτερα από ότι υπολογίζαμε, αφήσαμε τα πράγματά μας στο θάλαμο που θα διανυκτερεύαμε και κάναμε το απαραίτητο μεγάλο διάλλειμα για ξεκούραση, φαγητό, καφέ και συζήτηση.
Διαπιστώνοντας ότι υπάρχει χρόνος μέχρι να νυχτώσει, πήραμε την απόφαση να επισκεφθούμε τη διασημότερη δρακόλιμνη της Ελλάδας. Πλην ενός, τα υπόλοιπα πέντε μέλη της παρέας δεν είχαν επισκεφθεί την τοποθεσία και μετρώντας τις αντοχές μας, ξεκινήσαμε για τα 2000 μέτρα υψόμετρο, όπου συναντώνται οι περισσότεροι μύθοι του βουνού, με ενδιάμεση κατάβαση στην Ξερολούτσα και τα 1750 μέτρα υψόμετρο, από την οποία περνάμε αναγκαστικά για να ανεβούμε στη λίμνη. Η δρακόλιμνη βρίσκεται κοντά στο καταφύγιο (μία με μιάμιση ώρα μακριά) και προσελκύει κάθε χρόνο τους περισσότερους ορειβάτες της περιοχής. Πρόκειται για το στολίδι της Τύμφης που συνοδεύεται από ιστορίες βγαλμένες μέσα από παραμύθια με δράκους και νεράιδες. Οι εικόνες δεν περιγράφονται εύκολα με λόγια κι ίσως γι’ αυτό η λαϊκή παράδοση γέννησε όλες αυτές τις ιστορίες, μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, που κουβαλάει η τοποθεσία, και μόνο όσοι την επισκεφθούν, θα διαπιστώσουν τη μοναδικότητά της και το μεγαλείο της.
Στο γυρισμό δεν παραλείψαμε να κάνουμε και μία ολιγόλεπτη στάση στην Ξερολούτσα (η οποία κρατούσε νερά), σημείο αναφοράς για τις ορεινές εξορμήσεις μας, καθώς εκεί, τρία χρόνια νωρίτερα, είχαμε φροντίσει να αφήσουμε το αποτύπωμά μας, ανάμεσα στα υπόλοιπα, άλλων περαστικών ορειβατών… Φτάνοντας στο καταφύγιο, απόγευμα Κυριακής, το μόνο που μας απασχολούσε ήταν το φαγητό και ο ύπνος. Το κρύο ήταν αρκετό, η υγρασία δεν άφηνε τα ιδρωμένα ρούχα μας να στεγνώσουν και η θερμοκρασία στα 1930 μέτρα υψόμετρο θύμιζε περισσότερο Νοέμβρη παρά Αύγουστο...
Την επομένη, ημέρα Δευτέρα, και με σύμμαχο έναν πιο ζεστό καιρό ξεκινήσαμε την ανάβαση για τη Γκαμήλα. Γκαμήλα ονομάζεται η περιοχή με τις δύο ψηλότερες κορυφές του βουνού. Με λίγη φαντασία και πλησιάζοντας προς εκεί, "βλέπουμε" μπροστά μας μία Καμήλα. Αριστερά το κεφάλι της (αριστερή κορυφή, Γκαμήλα 1) και δεξιά την καμπούρα της (δεξιά κορυφή, Γκαμήλα 2 - βλέπε σχετική φωτό). Από εκεί προέρχεται πιθανόν η ονομασία της περιοχής που περιλαμβάνει δύο κορυφές και λανθασμένα οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι η Γκαμήλα στην Τύμφη είναι μόνο η ψηλότερη από αυτές.
Η πρώτη οπτική επαφή με τη Γκαμήλα ουσιαστικά γίνεται έπειτα από περπάτημα μιάμισης περίπου ώρας (η Γκαμήλα 1 δεν φαίνεται από το καταφύγιο καθώς βρίσκεται πίσω από τον Πλόσκο). Η διαδρομή αρχικά ακολουθεί κατάβαση περίπου 150 μέτρων, μέχρι τα νότια όρια της Ξερολούτσας, όπου και δίνεται η τελευταία δυνατότητα σε όσους δεν έχουν νερό να προμηθευτούν απ’ ευθείας από την πηγή της Ρωμιοβρύσης. Έπειτα ξεκινάει η ανηφόρα με κατεύθυνση νότια και ανατολικά, παράλληλα με τον όγκο της Αστράκας, μέχρι το σημείο όπου αφήνουμε το μονοπάτι Ο3 και μπαίνουμε σε αυτό που οδηγεί στη Γκαμήλα (υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά δέντρα σε αυτό το σημείο, βλέπε και συντεταγμένες στον σχετικό χάρτη). Το μονοπάτι της κορυφής κινείται νότια του Πλόσκου με κατεύθυνση ανατολική, είναι σηματοδοτημένο με κόκκινη μπογιά στους βράχους, μολονότι σε αυτό το υψόμετρο, με την απουσία δέντρων κι έχοντας ως πυξίδα τις κορυφές της Γκαμήλας, και το ένστικτο μόνο είναι αρκετό για να σε οδηγήσει από τη συντομότερη και ασφαλέστερη διαδρομή. Η ανάβαση στα 2497 μέτρα ήταν ο μεγάλος στόχος της συγκεκριμένης εξόρμησης και δεύτερη αποτυχημένη απόπειρα, τρία χρόνια μετά την πρώτη, δεν επιθυμούσε κανείς. Τα σύννεφα που μας είχαν σταματήσει το 2012 δεν ήταν αρκετά αυτή τη φορά για να μας κάνουν να γυρίσουμε πίσω. Πήραμε λοιπόν βαθιές ανάσες και με μικρά διαλείμματα μπήκαμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής που κινείται στα ριζά του Πλόσκου και λίγο πριν μπει στο κεκλιμένο επίπεδο της Γκαμήλας.
Πλησιάζοντας προς την κορυφή κι έχοντας φτάσει πλέον στο πλατό της Γκαμήλας, οι σκέψεις και τα συναισθήματα, ανακατεύονται μέσα σου, δημιουργώντας ένα περίεργο μείγμα που σε κρατά σε εγρήγορση κι αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την κούραση και τα τελευταία ανηφορικά μέτρα. Οι ορθοπλαγιές όμως βάθους εκατοντάδων μέτρων, μέσα από τις οποίες αναδύονται τα σύννεφα, δεν αφήνουν περιθώρια για απρόσεκτες κινήσεις, παρόλο που υπάρχει άφθονος χώρος. Η θέα από την κορυφή της Γκαμήλας δεν περιγράφεται! Η άγρια κορυφογραμμή της Τύμφης, που θυμίζει τις Άλπεις, ξεδιπλώνεται εκατέρωθεν μπροστά στα μάτια μας και η λέξη δέος είναι το λιγότερο που μπορεί να νοιώσει κάποιος. Η Δρακόλιμνη από ψηλά, η σκεπασμένη από σύννεφα Τραπεζίτσα, ο περήφανος Σμόλικας στα ανατολικά, η Αστράκα, ο Πλόσκος, η χαράδρα του Αώου ποταμού, άξιζαν κάθε βήμα…
Αν και τα σύννεφα δεν μας επέτρεψαν να καθίσουμε όσο θα θέλαμε, καθώς κάλυπταν συχνά πυκνά ολόκληρο το οπτικό μας πεδίο, η διαμονή πάνω στην κορυφή ήταν απολαυστική και συνοδεύτηκε με το μεσημεριανό της ημέρας, απαραίτητο για την αναπλήρωση της ενέργειας. Η ανάβαση από το καταφύγιο, μας πήρε περίπου τρεισήμισι ώρες, όμως η ικανοποίηση όταν τελικά πατήσαμε στα 2497 μέτρα ήταν διάχυτη σε όλη την παρέα, παρά την κούραση των δύο ημερών ανάβασης. Στο γυρισμό κι έπειτα από την επίτευξη του στόχου, οι ρυθμοί ήταν βραδύτεροι και η παρέα σκόρπιζε κατά διαστήματα, με τον καθένα, χαμένο μέσα στις σκέψεις του, να ακολουθεί το δικό του βηματισμό. Σταματήσαμε για λίγο στο καταφύγιο, πήραμε τα πράγματά μας και κατηφορίσαμε για το Μικρό Πάπιγκο. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν συγκεντρωθήκαμε και πάλι στην εκκλησία του χωριού, η σκέψη μας όμως είχε μείνει για μία ακόμη φορά ψηλά στο βουνό…
Συνολικά, τις δύο μέρες της περιήγησής μας επάνω στο βουνό, ανεβήκαμε αθροιστικά δυόμισι χιλιάδες μέτρα σε υψόμετρο, στη μεγαλύτερη συνολικά ανάβαση που έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Το Μικρό Πάπιγκο βρίσκεται στα 960 μέτρα υψόμετρο, το Καταφύγιο στα 1930, η Ξερολούτσα στα 1750, η Δρακόλιμνη στα 2000 και η Γκαμήλα στα 2500. Σε ευθεία απόσταση το καταφύγιο απέχει τρεισήμισι χιλιόμετρα από το Μικρό Πάπιγκο, δυόμισι από τη δρακόλιμνη και τέσσερα από τη Γκαμήλα. Υπολογίστε όμως τις κλίσεις και τις στροφές στα μονοπάτια που προσθέτουν πολλά μέτρα στο συνολικό μήκος κάθε απόστασης (στα κιόσκια υπάρχουν χάρτες των εκδόσεων "Ανάβαση" με χρηστικές πληροφορίες για όλη την περιοχή). Το καταφύγιο, σημείο αναφοράς για ολόκληρο το βουνό, έχει αναβαθμιστεί ενεργειακά με τη εγκατάσταση φωτοβολταϊκών πάνελ που παρέχουν ρεύμα σε όλους τους χώρους, όλο το 24ωρο. Οι υπηρεσίες που προσφέρει (νερό, καφές, φαγητό, τραπεζαρία, WC, λουτρό, κυλικείο, κρεβάτι, κουβέρτες), για το υψόμετρο στο οποίο βρίσκεται είναι μάλλον πολυτέλεια. Η τροφοδοσία του γίνεται με γαϊδουράκια και οι άνθρωποι που το διαχειρίζονται, φιλοξενούν τους ορειβάτες με τον καλύτερο τρόπο. Βρίσκεται στον αυχένα, ανάμεσα στους όγκους της Αστράκας και του Λάπατου και είναι ανοιχτό τους μήνες Μάιο μέχρι και Οκτώβριο με δυνατότητα φιλοξενίας 50 ατόμων.
Η καλύτερη περίοδος για να ανεβεί κανείς στη Γκαμήλα είναι τους μήνες Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο όταν το χιόνι έχει λιώσει, οι καταιγίδες έχουν μειωθεί αισθητά, και οι θερμοκρασίες είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα. Η ανάβαση είναι κουραστική λόγω της μεγάλης απόστασης από το Μικρό Πάπιγκο, όμως το βουνό έχει τον τρόπο του να σε παρασύρει προς τα ψηλότερα διαμερίσματα προσφέροντας εικόνες μοναδικές και συναισθήματα πρωτόγνωρα. Τα κινητά τηλέφωνα έχουν καλό σήμα σχεδόν σε όλη τη διαδρομή και η επικοινωνία γίνεται μάλλον εύκολα. Το νερό δεν αποτελεί πρόβλημα μέχρι το καταφύγιο καθώς αναβλύζει σε τρία σημεία (πλην της βρύσης του Τράφου, στα υπόλοιπα σημεία υπάρχει νερό, βλέπε χάρτη). Από το καταφύγιο όμως κι έπειτα, οι προμήθειες πρέπει να είναι επαρκείς ώστε να μη βρεθεί κάποιος στη δυσάρεστη θέση να διψάσει σε μια περιοχή όπου η πλησιέστερη πηγή δροσιάς μπορεί να απέχει ώρες.
Με την "κατάκτηση" της Γκαμήλας έκλεισε για την Cyberότσαρκα ένας μεγάλος κύκλος ορεινών εξορμήσεων καθώς στα τέσσερα τελευταία χρόνια κι από τότε που ξεκινήσαμε τις αναβάσεις, πατήσαμε στις κορυφές των πέντε από τα έξι ψηλότερα βουνά της πατρίδας μας. Όλυμπος, Σμόλικας, Βόρας, Γράμμος, στις τέσσερις πρώτες θέσεις, και Γκιώνα στην πέμπτη (που προς το παρόν μας πέφτει λίγο μακριά μιας που είναι το ψηλότερο βουνό της Νότιας Ελλάδας), βρίσκονται ψηλότερα από τη Γκαμήλα η οποία συμπληρώνει την εξάδα. Βέβαια, σε αυτά τα υψόμετρα, οι διαφορές λίγων δεκάδων ή και εκατοντάδων μέτρων μεταξύ των κορυφών δεν γίνονται αντιληπτές και τα συναισθήματα, όσο παρόμοια μπορεί να είναι μεταξύ τους στις ορεινές εξορμήσεις, άλλο τόσο διαφορετικά είναι σε κάθε βουνό. Ανοίγει λοιπόν σύντομα ένας καινούργιος κύκλος ορεινών εξορμήσεων για τη Cyberότσαρκα, μια νέα πρόκληση… Άθως, Σινιάτσικο, Βασιλίτσα, Λάκμος, Τζουμέρκα, Κακαρδίτσα, Πίνοβο, και πολλά ακόμη βουνά στα οποία δεν έχουμε πάει, βουβοί παρατηρητές της παρουσίας των προγόνων μας μέσα στους αιώνες, περιμένουν υπομονετικά να τα γνωρίσουμε σε αυτό το μεγάλο διαδικτυακό μας ταξίδι, που ναι μεν ξεκίνησε πριν από οκτώ χρόνια, συνεχίζεται όμως με το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση για εξερεύνηση και γνωριμία με πολλά από τα "κρυμμένα" μυστικά του τόπου μας που δε σταματούν να μας εκπλήσσουν, φέρνοντάς μας πιο κοντά στην ελληνική φύση, στην ελληνική ύπαιθρο και την ιστορία της και κάνοντάς μας να αγαπήσουμε περισσότερο τα χώματα στα οποία μας έλαχε να ζήσουμε…
Εξόρμησαν – Συνεργάστηκαν: toulias, psilos, antonis, giannoulis, stathis, leo, sakis, stergios, hector, nikolas, achilleas, garavelas.
